زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

کلاغه میگه: زمستونه برف می‌باره برید خونه

قصه‌گویی سنتی دیرینه است که متاسفانه امروزه والدین با توجه به مشکلات و مشغله‌های بسیاری که دارند کمتر فرصت می‌کنند برای کودکان خود قصه بگویند. وجود تکنولوژی و مشکلات والدین تقریبا باعث شده که هنر قصه‌گویی به تدریج از بین برود

عصر وقتی بابایی به خانه آمد، با خوش‌حالی به مادر گفت: «چه بلوز گرمی! اصلا سردم نمی‌شود».

عروسکم خوابیده تو خواب، چه نازنینه میگم که: «دوستت داره هرکی تو رو می‌بینه».

مدادِ شادیک مداد شاد این جا است که از چیزهایی که دوست دارد، می‌نویسد. مثلا توی دفترش می‌نویسد:

ننه مرجان دارد چند تا مرغ و خروس جوجه هم دارد او جوجه‌هایی چه ملوس

لالا، لالالا گُلم، لالالا فردا بع‌بعی میاد به اینجا

توی کتاب من دو تا قورباغه کوچولو روی هم آب می‌پاشند و با صدای بلند قورقور می‌کنند. من فوری می‌گویم: «قورقوری‌ها، پدرم خوابیده یه کم یواش‌تر». قورباغه‌ها مرا نگاه می‌کنند و ساکت می‌شوند. بعد به هم نگاه می‌کنند

ما درختی داریم در حیاطِ خانه کرده چند تا گنجشک توی دستش لانه

شیشه عینک پدربزرگ شکسته است. او دیگر حوصله هیچ کاری را ندارد و برای من قصه نمی‌گوید. فقط کنار پنجره می‌نشیند. به آسمان نگاه می‌کند و آهسته‌آهسته زیر لب چیزهایی می‌گوید که من نمی‌شنوم.

باز می‌خواند کسی در دلِ مسجد اذان باز می‌آید نسیم یک نیسمِ مهربان

توی کتابِ من، یک پرنده آبی روی درخت نشسته است. من با خوشحالی می‌گویم: «وای تو چه قشنگی! من تا حالا پرنده آبی ندیده بودم». پرنده آبی مرا نگاه می‌کند. بال‌هایش را تکان می‌دهد و می‌گوید: «وای چه چشمانِ قشنگی داری!