زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

«اون بچه است، نمی‌فهمه تو بزرگ‌تری»، «تو کوچیک‌تری باید خجالت بکشی» و.... حتما بارها هنگام دعوای بین بچه‌ها و مخصوصا خواهر و برادرها چنین جمله‌هایی را شنیده‌اید و شاید آنها را به زبان آورده باشید.

مشارکت دادن فرزندان در کارهای خانه و خانواده باعث پرورش مسئولیت‌پذیری در کودکان می‌شود. والدین با یادگیری مهارت‌های فرزندپروری و اجرای کامل تکنیک‌های یاد گرفته شده می‌توانند فرزندان مسئولیت‌پذیری را تربیت کنند.

اختلال گنگی انتخابی یک نوع اختلال اضطراب پیچیده دوران کودکی است که در آن کودک معمولا در صحبت کردن و برقراری ارتباط در برخی شرایط خاص اجتماعی دچار مشکل می‌شود.

آموختن «نه گفتن» به فرزندان،‌ اولین قدم حیاتی برای نظم بخشیدن به رفتار کودک و در واقع اساسی‌ترین کلید موفقیت در پرورش فرزندان هست. در دو مقاله قبل به چند مورد از فرمول‌های نه گفتن به کودک اشاره شد. در اینجا به ادامه مطلب می‌پردازیم.

یک روانشناس تربیتی، با اشاره به اینکه اخیرا شاهد تغییر سبک زندگی کودکان هستیم، گفت: گوشه گیری و فاصله گرفتن از جمع، کم طاقتی، گریه‌های بیش از ۳ الی ۴ بار در روز همراه با انزوا و گوشه گیری، از نشانه‌های افسردگی در کودکان است.

بسیاری از والدین دوست دارند فرزندانی تربیت کنند که مقید به اصول اخلاقی باشند. پرورش اخلاق آموختنی و دوران کودکی زمانی طلایی است و از آنجا که مغز در این دوران رشد سریعی دارد، نباید حتی لحظه‌ای را از دست داد.

این نیاز آنقدر مهم است که بر دلبستگی کودک تاثیر زیادی می‌گذارد که البته همین دلبستگی هم منشاء اکثر خصلت‌های درست و نادرست فرد در بزرگسالی‌ست.

تربیت کودکان به عنوان یکی از وظایف والدین، دارای ابعاد مختلفی است. غفلت از هر بُعد تربیت و تمرکز بر سایر ابعاد، موجب ناقص ماندن این امر خطیر خواهد بود.

هر پدر و مادری که بهترین آرزوها را برای فرزندان خود دارند، همه تلاش خود را می‌کنند تا اطمینان حاصل نمایند که کودکانشان سالم هستند و در شرایط روحی و جسمی ‌مناسبی بسر می‌برند.

تا زمانی که کودک برای تنبیه در اتاق هست، سکوت را نشکنید تا عمل نه گفتن شما موثر باشد و اگر کودک کلماتی مانند «ببخشید»، «دیگر این کار را نمی‌کنم» و «تشنه‌ام» را به کار برد نادیده بگیرید.

افراد دیرآموز گاهی اوقات با نام افراد مرزی نیز شناخته می‌شوند. این اصطلاح به این دلیل انتخاب شده‌است که این گروه از نظر بهره هوشی بین افراد عادی و کم توان ذهنی قرار دارند.

از همان ابتدای انعقاد نطفه پدران نسبت به مادران نقش بسیار مهمتری بر عهده دارند.