زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

در بین بیمارانی كه بدون درمان رها می‌شوند. زمان لازم برای پیشرفت بیماری به سوی سیروز از شخصی به شخص دیگر متفاوت است. با درمان، معمولا التهاب كنترل شده و اغلب بیماران آینده خوبی دارند. علایم بالینی هپاتیت اتوایمیون از خفیف تا شدید متغیر می‌باشند. از آنجایی كه هپاتیت ویروسی و هپاتیت دارویی علایم بالینی مشابهی با هپاتیت اتوایمیون دارند، تنها از روی علایم بالینی نمی‌توان بیماری را تشخیص داد و نیاز به انجام تست‌های تكمیلی می‌‌باشد.

هپاتیت اتوایمیون یك بیماری عفونی نیست، بنابراین از شخصی به شخص دیگر به هیچ طریق قابل انتقال نمی‌باشد. البته به علت زمینه ژنتیكی، ابتلا به این بیماری در بعضی از خانواده‌ها بیشتر می‌باشد.

تشخیص

بسیاری از افرادی كه در مراحل اولیه بیماری هپاتیت اتوایمیون هستند، یا بدون علامتند و یا علایم مبهمی دارند. بنابراین در اغلب موارد، تشخیص تنها به دنبال آزمایش‌های روتینی كه در آن آنزیم‌های كبدی مورد بررسی قرار گرفته‌اند، داده می‌شود. هنگامی كه علایم بالینی و آزمایشگاهی به نفع هپاتیت باشند، تست‌های مربوط به هپاتیت و عامل ایجادكننده آن توسط پزشك درخواست می‌شود. تست‌ها معمولا شامل آزمایش خون، تصویربرداری و بیوپسی كبد می‌باشد.

 بیوپسی كبد

در هنگام نمونه‌برداری (بیوپسی كبد)، قسمت كوچكی از بافت كبد جهت بررسی زیر میكروسكوپ قرار گرفته می‌شود. مطالعه بافت‌شناسی زیر میكروسكوپ، التهاب و شدت پیشرفت آسیب كبدی به سوی سیروز را نشان می‌دهد. نوع سلول‌های التهابی كه در محل دیده می‌شوند، معمولا به تشخیص قطعی هپاتیت اتوایمیون و رد سایر علل هپاتیت كمك می‌كند.

  درمان

تقریبا همیشه هپاتیت اتوایمیون نیاز به درمان دارد. مطالعات نشان می‌دهند كه اگر درمان هر چه زودتر شروع شود، سبب بهبود علایم بالینی و توقف آسیب‌های وارده به كبد شده و حتی گاهی اوقات به بهبود صدمات ایجاد شده می‌انجامد. درمان شامل داروهایی است كه سبب كاهش التهاب و سركوب كردن سیستم ایمنی بیش‌فعال می‌شوند.

طول مدت درمان: معمولا بیماران بعد از حدود 3 سال از شروع درمان به مرحله فروكش بیماری وارد می‌شوند. بعضی از افراد در نهایت می‌توانند درمان را متوقف كنند، اگرچه امكان عود مجدد بیماری نیز می‌رود. امكان دارد درمان با دوز كم در طول سال‌ها (حتی تمام عمر)، بارها شروع و قطع شود.

بعضی از افراد كه فرم خفیف بیماری را دارند ممكن است نیاز به گرفتن دارو نداشته باشند. تصمیم‌گیری برای آنكه كدام بیمار باید درمان شود و كدام بیمار می‌تواند درمان را متوقف سازد، بر عهده پزشك معالج بوده و به صورت جداگانه و از فردی به فرد دیگر فرق می‌‌كند. افرادی كه درمان دارویی آنها متوقف شده، باید به طور مرتب توسط پزشك خود معاینه و آزمایش شوند، تا در صورت بروز هرگونه علایم جدید، درمان دوباره شروع شود و پیشرفت بیماری متوقف گردد.

به عنوان یك قانون كلی، درمان قطع نمی‌شود، مگر آنكه بیماری به مرحله فروكش رفته و یا درمان شكست بخورد و یا عوارض جانبی شدید در اثر درمان در شخص ظاهر شود. مرحله فروكش بیماری یعنی دیگر شخص علایم بالینی نداشته باشد و تست‌های كبدی نیز در حد طبیعی باشد و در بیوپسی جدید بافت كبدی رو به بهبود باشد. معمولا قبل از آنكه درمان را قطع كنند، یك بیوپسی مجدد از كبد گرفته تا مطمئن شوند كه التهاب بافت كبدی بهتر شده است.

اگر نیاز به شروع درمان نبود: پیگیری‌های مرتب در افرادی كه نیاز به شروع درمان نداشته باشند، توصیه می‌شود. پیگیری‌ها شامل معاینه بالینی و تست‌های خونی، هر چند ماه یك بار می‌باشد و معمولا حداقل هر 2 سال یك‌بار بیوپسی كبد توصیه می‌شود.

برای خواندن بخش اول- هپاتیت اتوایمیون- اینجا کلیک کنید.

برای خواندن بخش سوم- هپاتیت اتوایمیون- اینجا کلیک کنید.