چاربل موسا نویسنده ارشد این مطالعه و مدیر برنامه نوروتراپی ترجمه در مرکز پزشکی دانشگاه جورج تاون گفته که کار زیادی باقی مانده است که باید انجام شود، اما دانستن اینکه سیستم عروقی مغز بیمار نقش مهمی در پیشرفت بیماری ایفا می کند، یک کشف بسیار امیدوارکننده است. موسا در یک بیانیه خبری دانشگاه گفت: طبق اطلاعات ما، این اولین مطالعه ای است که نشان می دهد سد خونی مغزی بدن به طور بالقوه هدفی را برای درمان بیماری پارکینسون ارائه می دهد.
بیشتربخوانید:
رازهایی که باید بدانید تا آلزایمر نگیرید!
این یافته ها از مطالعه بر روی مایع مغزی نخاعی 75 بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون انجام شد. نتایج قبل و بعد از درمان بدون برچسب با داروی لوسمی نیلوتینیب یا با دارونما مقایسه شد. نتایج جدید می تواند به توضیح یافته های قبلی کمک کند که داروی نیلوتینیب با کاهش مشکلات حرکتی و افزایش کیفیت زندگی در بیماران پارکینسون مرتبط است.
نیلوتینیب نه تنها برای از بین بردن پروتئین‌های سمی بد روی سیستم دفع زباله مغز می‌چرخد، بلکه به نظر می‌رسد سد خونی مغزی را نیز ترمیم می‌کند تا این مواد زائد سمی از مغز خارج و مواد مغذی وارد شوند.
به طور کلی اعتقاد بر این است که بیماری پارکینسون شامل کمبودهای میتوکندری یا انرژی است که می تواند ناشی از سموم محیطی یا تجمع پروتئین سمی باشد و هرگز به عنوان یک بیماری عروقی شناخته نشده است.
بیشتربخوانید:
بیماری آلزايمر از منظر روانشناختي
مشکلات حافظه و زوال عقل
