لنفادم غالبا براساس شرح حال و معاینه فیزیكی تشخیص داده می‌شود و بیماران معمولا از سنگینی و خستگی در اندام مبتلا شكایت دارند، سایز اندام در طول روز افزایش و در هنگام شب با خوابیدن كاهش می‌یابد ولیكن هرگز به سایز طبیعی باز نمی‌گردد. تورم ناحیه پشت پا را درگیر می‌كند كه اصطلاحا «كوهان بوفالو» ((buffalo hump نامیده می‌شود. از دست دادن شكل طبیعی فوزك‌ها به دلیل تورم، منظره «تنه درخت» (free trunk) در ساق پا ایجاد كرده و انگشتان حالت ضخیم و نمای «مربعی شكل» (Squared-off) پیدا می‌كنند. در مراحل پیشرفته تغییرات مشخص پوستی از قبیل هیپركراتوز، لیكنیفیكاسیون، نمای پوست پرتقالی (Peu d,orange)، و ترشح مایع از وزیكول‌های حاوی لنف مشاهده می‌شود.
سلولیت‌های عودكننده یكی از مشكلات شایع بیماران مبتلا به لنفادم است. این وضعیت ممكن است از یك اریتم ساده تا عفونت سریعا پیشرونده نسج نرم و عوارض سیستمیك متغیر باشد. بسیاری از بیماران عفونت‌های قارچی در قسمت قدامی پا و انگشتان را تجربه می‌كنند. تشخیص افتراقی لنفادم بسیار مهم است. عدم كفایت وریدی سبب لیپودرماتواسكلروز در ساق پا، زخم‌های پوستی و واریس می‌شود، اما بیماران مبتلا به لنفادم هیپرپیگمانتاسیون یا زخم پوستی ندارند.
به علاوه بالا گذاشتن اندام هنگام شب در بیماران لنفادم، برعكس بیماران وریدی، پاسخ چشمگیری بالینی ندارد. شایع‌ترین علت ادم دوطرفه اندام‌ها مشكلات سیستمیك و در راس آنها نارسایی قلبی و پس از آن نارسایی كلیوی است. علت دیگر بزرگی دو طرفه پاها، لیپیدم (Lipedema) می‌باشد كه ادم واقعی نیست، بلكه افزایش چربی زیرپوستی در زنان چاق است.
این كیفیت در ساق‌ها و قوزك‌ها دیده می‌شود، اما هرگز پاها را درگیر نمی‌كند و همچنین، در سایر افراد خانواده نیز مشاهده می‌گردد. لنفادم به طور كلاسیك سه مرحله را طی می‌كند و در مرحله اول ادم نرم و گوده‌گذار، در مرحله دوم ادم بیشتر و غیرگوده‌گذار و با قوام اسفنجی، و در مرحله سوم ادم پیشرفته و پای فیلی رخ می‌دهد. در بررسی لنفادم می‌توان از سونوگرافی دوپلكس، لنفوسینتی‌گرافی، و لنفانژیوگرافی استفاده كرد.
در موارد لنفادم پس از جراحی یا پرتو درمانی هیچ تست تشخیصی لازم نیست، اما در بیماران با ادم نامشخص و مشكوك به لنفادم، لنفوسینتی‌گرافی، تست انتخابی محسوب می‌شود. لنفانژیوگرافی فقط در بیمارانی كه كاندید عمل مستقیم بر روی عروق لنفاوی هستند، توصیه می‌گردد.
لنفادم علاج‌پذیر نیست و هدف درمان تنها كاهش تورم و پیشگیری از عفونت مكرر است. معمولا اولین توصیه بالا گذاشتن پاها هنگام خواب است كه همواره جزئی از درمان می‌باشد، اما تاثیر چشمگیری ندارد. جوراب‌های فشارنده نیز در درمان لنفادم كاربرد وسیعی دارند. میزان فشار مورد نیاز برای كنترل لنفادم بین 20 تا 60 میلیمتر جیوه است. این جوراب‌ها باید در تمام ساعاتی كه بیمار بیدار است پوشیده شوند و هر شش ماه تعویض گردند تا خاصیت كشسانی خود را از دست ندهند. دستگاه‌های فشارنده پنوماتیك و ماساژ لنفاتیك از دیگر روش‌های كنترل لنفادم هستند.
داروهای خانواده بنزوپیرون (Benzopyrones) كه شاخص‌ترین آنها كومارین (Coumarin) است، اخیرا در درمان لنفادم مورد توجه قرار گرفته‌اند. این داروها سبب تحریك پروتئولیز توسط ماكروفاژهای بافتی و نیز تشدید پریستالتیسم و عمل تلمبه‌ای در كانال‌های لنفاتیك جمع‌كننده می‌گردند. بنزوپیرون‌ها هیچگونه خاصیت ضدانعقادی ندارند. گفتنی است كه دیورتیك‌ها به هیچ‌وجه در درمان هیچ‌یك از مراحل لنفادم مفید نیستند.
اعمال جراحی در لنفادم به دو دسته اعمال بازسازی (reconstructive) و برداشت نسج (excisional) تقسیم می‌شوند. در روش اول عروق لنفاتیك به وریدهای مجاور آناستوموز شده و یا از نقاط دیگر (مثل اندام مقابل) به اندام مبتلا ترانسپوز می‌شوند. این عمل‌ها به طور كلی مورد قبول همه محققین نیستند. دسته دوم اعمال جراحی براساس وضعیت پوستی اندام مبتلا صورت می‌گیرند.
در بیمارانی كه لنفادم مقاوم به درمان در مراحل دوم و سوم دارند، اما پوست اندام سالم است، از تكنیك برداشت نسجی زیرپوستی در چند مرحله از طریق فلپ‌های سمت مدیال اندام استفاده می‌گردد كه اصطلاحا عمل «Kontoleon» یا «Homans» نامیده می‌شود اما در بیماران مبتلا به لنفادم شدید كه پوست آنها ناسالم است از عمل «Charles» استفاده می‌شود كه طی آن به طور كامل و دور تا دور پوست، بافت زیرپوستی و فاشیای عمقی ساق و پشت پا رزكسیون شده سپس پوست از ناحیه نمونه برداشته‌شده جدا و مجددا به اندام پیوند می‌شود.
نكته مهم در درمان لنفادم، درمان قاطع آنتی‌بیوتیكی با بروز اولین علائم سلولیت است. با توجه به اینكه شایع‌ترین جرم‌ها استافیلوكوك و استرپتوكوك بتاهمولیتیك هستند، درمان باید شامل استفاده از پنی‌سیلین نیز باشد كه غالبا به صورت خوراكی تجویز می‌گردد.
.برای خواندن بخش اول آشنائی با لنفادم - اینجا کلیک کنید
