آرمين گل‌بابایی نمين
اینك با قاطعیت می‌توان گفت، جمهوری اسلامی ایران توانسته است در جهت حفظ محیط زیست، از آلاینده‌های بسیار مقاوم و پایدار در محیط زیست بكاهد و در این راه به ابزار ارزشمند آن، یعنی تكنولوژی ظروف یكبار مصرف گیاهی دست یابد.
این مسیر همچنان با قدرت در حال پیمودن است؛ چرا كه گام بعدی، تولید محصولات مهمی چون پلیمرهای گیاهی شفاف و پلیمرهای گیاهی خوراكی است كه ایران را پس از آمریكا در مقام دوم جهانی در این موفقیت بزرگ قرار خواهد داد.
شایان ذكر است که این پلیمرهای گیاهی تماماً از نشاسته ذرت، نشاسته گندم و موم طبیعی به دست می‌آیند و علاوه بر تكمیل چرخه تولید كشاورزی و تأمین نیازهای داخلی، سبب اشتغال و كارآفرینی شده و همچنین به عنوان محصولی با ارزش افزوده بالا می‌توانند به دیگر كشورهای جهان و بویژه کشورهای اسلامی نیز صادر شوند.
با پیشرفت‌های به دست آمده، محصولات حاصل از پلیمرهای گیاهی به‌زودی قابل خوردن نیز خواهند بود و همچنین ظروف یكبار مصرف پس از استفاده و با توجه به ارزش بالای غذایی كه در خود نهفته دارند، می‌توانند به عنوان خوراك دام و یا کود گیاهی مورد استفاده مجدد قرار گیرند و به آسانی بازیافت شوند.
در حوزه سلامت انسان این نكته حائز اهمیت است كه اثرات بسیار خطرناك و سرطان‌زایی بالای ظروف پلاستیكی هنگام استفاده غذا یا نوشیدنی با دمای 50 درجه سانتیگراد و بیشتر، سبب گردیده است كشورهای پیشرفته به سرعت در پی جایگزین كردن ظروف یكبار مصرف گیاهی با ظروف پلاستیكی باشند.
در ذیل به تعدادی از مزایای کیسه‌های گیاهی زیست تخریب پذیر به صورت اجمالی اشاره می‌گردد:
پلی‌اتیلن پس از استفاده در میان انبوه زباله‌ها قرار گرفته و تا سال‌های متمادی در محیط زیست پایدار است و تخریب نمی‌شود و معضلات زیست محیطی ایجاد می‌کند.
علی‌رغم قیمت بالاتر تولید پلیمرهای زیست تخریب‌پذیر، چه بسا قیمت واقعی آنها بسیار كمتر از پلاستیك‌های سنتی است؛ زیرا بهای تخریب محیط زیست و هزینه بازیافت پس از تولید هیچگاه مور محاسبه قرار نمی‌گیرد.
كیسه‌های زیست تخریب‌پذیر پس از باز شدن و استفاده، ضایعات ارگانیك محسوب می‌شوند و می‌توان از آنها كمپوست (كود طبیعی) تهیه كرد و تجزیه آنها مواد سمی تولید نمی‌كند. این كیسه‌ها مشابه كیسه‌های پلاستیكی معمولی، اما مقاوم تر از آنها هستند.
سالیانه 500 میلیارد كیسه پلاستیكی در جهان فروخته می‌شود.
پلاستیك‌ها به سختی در طبیعت تجزیه می‌شوند و تجزیه شدنشان با آلودگی و واكنش‌های شیمیایی همراه است. پلاستیك‌ها بسته به نوع و تركیبات شان بین 300 تا هزار سال در طبیعت می‌مانند و تجزیه نمی‌شوند.
آنچه مسلم است باید الگوی استفاده از ظروف یكبار مصرف تغییر کند و این مهم تنها با حمایت دولت‌ها و با وضع قوانین حمایتی و تشویقی برای صنایع ظروف سازگار با محیط زیست امكان‌پذیر است.
روزانه 330 هزار تن انواع پلاستیك فقط در تهران دور ریخته و یا در كوه‌ها و دشت‌های اطراف پراكنده می‌شود. با یك حساب سرانگشتی می‌توان گفت كه اگر فقط برای بسته‌بندی تغذیه كودكان تهرانی در دبستان‌ها از كیسه‌های پارچه‌ای استفاده كنیم، روزانه چهار میلیون كیسه پلاستیكی و در هفته 24 میلیون كیسه پلاستیكی كمتر دور ریخته خواهد شد! تهرانی‌ها سالانه 30 میلیون و 250 هزار دلار پلاستیك در مركز دفن كهریزك زیر خروارها خاك دفن می‌كنند.
بر اساس پژوهش‌ها، مردم دنیا سالانه بین 500 میلیون تا 1 تریلون عدد كیسه پلاستیكی مصرف می‌کنند. سایت Reusablebags.com نیز مصرف سالانه ژاپن را 300 میلیارد كیسه پلاستیكی به ازای هر بزرگسال اعلام كرده است.
زباله‌های مربوط به كیسه‌های پلاستیكی كه از مواد نفتی درست می‌شوند، گرمای كره زمین را نیز افزایش می‌دهند.
حدود33 در صد از زباله‌های دنیا مواد پلاستیكی هستند كه كیسه‌های پلاستیكی 7 درصد از این حجم را به خود اختصاص می‌دهند
كیسه‌های پلاستیكی از نفتی ساخته می‌شوند كه ذخایر محدودی در دنیا دارد و كیسه‌های جدید كه قابلیت استفاده مجدد را هم دارند، می‌توانند در استفاده بهینه و طولانی‌تر از نفت و كاهش آلودگی‌های نفتی نقش مهمی ایفا كنند...
برای خواندن بخش اول -ظرف‌های دوستدار طبيعت - اینجا کلیک کنید.
