گوردون مورای که از قدیم طراح خودروهای فرمول 1 بوده است، همیشه در طراحی خود سعی داشته که بهترین تجربه رانندگی از آن خودرو حس شود. او در اوایل دهه نود میلادی هنگامیکه با ران دنیس همکاری می‌کرد توانست اولین خودروی فوق سریع به تولید انبوه رسیده یعنی مک لارن F1 را عرضه کند. این خودرو توانست از رقبایی مانند فراری F40 یا XJ220 پیشی بگیرد و به سرعت 380 کیلومتر بر ساعت برسد. این خودرو اولین خودرو با بدنه فیبرکربنی یکپارچه بود که یک میلیون دلار قیمت داشت.
متاسفانه، آخرین اثر مورای خصوصیاتی مانند قدرت فوق‌العاده که سبب دود کردن تایرها می‌شود را ندارد، اما سبک صد ساله تولید خودرو را کاملا متحول می‌کند. بعلاوه با توجه به افزایش نجومی قیمت بنزین این خودرو اولین خودروی فوق سریع با صرفه اقتصادی است.
محصول جدید مورای در حال حاضر با کد T27 شناخته می‌شود. این خودرو که الکتریکی است ظرفیت حمل سه سرنشین را دارد. بعلاوه آنقدر کوچک است که می‌توان از جلو در پیادرو پارک کرد.
صندلی‌های این خودرو به گونه‌ای طراحی شده اند که بسیار نرم و راحت هستند به گونه‌ای که به محض نشستن روی آنها در آنها فرو می‌روید. صندلی‌ها در طرفین قرار گرفته‌اند و می‌توان آنها را تا کرد تا فضای بیشتری در اختیار راننده قرار گیرد. همچنین سقف پارچه‌ای و تاشو آن به محض جمع شدن حجم زیادی نور را وارد خودرو می‌کند، به گونه‌ای که گویا درون یک گلخانه قرار گرفته‌اید. دید جلو و جانبی خودرو استاندارد درجه یک را داراست، اما برای دیدن آنچه در عقب خودروست توسط چهار آینه جانبی نیاز به دقت دارید. در واقع نبود آینه مرکزی مشکلی را برای دید عقب ایجاد کرده است.
چیز جالبی درخصوص دستگیره‌ها و شمارنده‌های روی داشبورد وجود ندارند. همچنین موتور آن بطور معمولی با کلید روشن می‌شود. یک دکمه برای انتخاب تنها دنده جلو آن وجود دارد، پس از آن می‌توانید با فشار دادن پدال گاز و رسیدن به حداکثر گشتاور 46 پوند بر فوت به سرعت جاده‌ها را طی کنید. در این حین صدای غرش موتور این خودرو با صدای فشردن دندان‌های شما را می‌پوشاند. قرار گرفتن صندلی راننده در وسط خودرو، علی رغم اینکه معمول نیست، اما این مزیت را دارد که می‌توانید حرکت در جاده را به خوبی حس کنید. کوچک بودن این خودرو هر بیننده‌ای را یاد یک موتورسیکلت می‌اندازد و راننده را وسوسه می‌کند که وارد هر فضای خالی بین خودروها در یک ترافیک سنگین گردد.
موتور الکتریکی آن آنقدر توان دارد که بتواند بیش از 160 کیلومتر را طی کند. با کم شدن سرعت نیروی آن احیا می‌شود و با اتصال آن به برق چهار ساعت زمان نیاز دارید که کاملا شارژ مجدد گردد. مدل بنزینی این خودرو به نام T25 نیز وجود دارد که از لحاظ امکانات همانند این مدل است. امکاناتی از قبیل سیستم تهویه هوا، ترمز ضدقفل و پنجره های برقی بر روی هردو مدل وجود دارند. بعلاوه دور گردش آن چیزی از تاکسی‌های لندن کم ندارد و از لحاظ ایمنی نیز کلیه تست‌های تصادف روی آن صورت گرفته است.
البته خبر بد آن است که این خودرو برای فروش نیست. البته فناوری و هوش موجود در پس آن می‌تواند به فروش برسد. به بیان دیگر، شرکت های بزرگ و افراد ثروتمند می‌توانند حقوق مالکیت معنوی آن را خریداری کرده و مدل مورد نظر خود را تولید کنند.
در صورت لزوم، مورای می‌تواند در کل فرایند عرضه این خودرو از ساخت کارخانه گرفته تا نمایش آن در نمایشگاه، یعنی جایی که می‌توان خودرو را به ارزش 7000 پوند فروخت، مشارکت کند. در واقع این مهم به واسطه فرایند تولید مورای به نام iStream که در آن هزینه ها و استفاده از فیبرکربن به میزان قابل توجهی کاهش یافته است، میسر است.
در زیر برخی از مشخصات کلی این خودرو آورده می‌شود:
قوای محرکه: 25موتور الکتریکی کیلووات
حداکثر سرعت: 100 کیلو متر برساعت
شتاب صفر تا 100: 15 ثانیه
مصرف سوخت: شارژ چهار ساعت برای طی مسافت حدود 200 کیلومتری
گسیل دی اکسید کربن: صفر
