مرتضی شریفی - فیزیوتراپیست
تحریریه زندگی آنلاین : آرتروز لگن نوعی بیماری تخریبی و پیش‌رونده مفصلی است که با درد، التهاب و محدود شدن دامنه حرکتی مفصل لگن مشخص می‌شود. فعالیت‌های روزمره مفاصل تحتانی و ناحیه لگن احتمال آسیب‌پذیری و بروز بیماری‌هایی مانند آرتروز لگن را افزایش می‌دهد. آرتروز عارضه‌ای وابسته به سن است که ریسک ابتلا به ان با افزایش سن و ورود به سنین میانسالی و سالمندی افزایش می‌یابد. در این عارضه تخریبی غضروف مفصل لگن به تدریج و با گذشت زمان دچار تخریب و فرسودگی می‌شود و این امر منجر به از بین رفتن سد حفاظتی استخوان‌ها در محل مفصل و ساییدگی و آسیب استخوان‌ها در سر مفاصل می‌شود.
بیشتر بخوانید:
بهبود آرتروز کمر با فیزیوتراپی
وقتی مفصل ران درگیر آرتروز می‌شود
ساییدگی استخوان‌ها بر روی هم سبب ایجاد درد شدید حین حرکت شده که این امر منجر به محدود شدن دامنه حرکات مفصل و بروز اختلال در عملکرد طبیعی آن می‌شود. سایش استخوان‌ها که در نتیجه آرتروز ایجاد شده به مرور سبب ایجاد خارهای استخوانی در محل مفصل شده که خود عاملی برای تشدید علائم و عوارض آرتروز لگن است.
معاینه فیزیکی توسط پزشک و استفاده از روش‌های تشخیصی دیگر همچون تصویربرداری با اشعه ایکس می‌تواند به تشخیص دقیق آرتروز لگن، شدت آن و اتخاذ مناسب‌ترین شیوه درمانی به پزشک متخصص کمک کند.
علائم آرتروز لگن
درد مزمن و گاهی شدید لگن و ران
تشدید درد با حرکت و راه رفتن
انتشار درد به اندام‌های تحتانی
تورم و التهاب مفصل لگن
بدشکلی و دفورمیتی مفصل لگن
اختلال در راه رفتن و لنگیدن
کاهش توانایی در حفظ تعادل
تشدید درد پس از استراحت طولانی مدت
قفل شدن مفصل
شنیده شدن صدای سایش هنگام حرکت
اختلال در عملکرد طبیعی مفصل لگن
تشدید درد هنگام تغییر حالت از نشسته به ایستاده و بلعکس
عوامل خطر ابتلا به آرتروز لگن
افزایش سن
سابقه آسیب‌دیدگی مفصل لگن
ناهنجاری‌های مادرزادی مفصل لگن
جراحی لگن در گذشته
وارد شدن فشار بیش از حد به مفصل لگن
فیزیوتراپی
فیزیوتراپی و تمرینات ورزشی که توسط فیزیوتراپیست تجویز می‌شود سبب کاهش درد، بهبود انعطاف‌پذیری و کاهش خشکی و سفتی مفصل لگن شده و محدودیت‌های حرکتی را کاهش می‌دهد.
متخصص فیزیوتراپی از روش‌های درمانی مناسب لگن و نیز ورزش‌های مورد نیاز برای بهبود شرایط بیمار استفاده می‌کند.
برای تسکین درد می‌توان از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند آسپرین و ایبوپروفن استفاده کرد.
در صورتی که روش‌های غیرجراحی نتوانند کمکی به کاهش درد و دیگر عوارض آرتروز لگن بکنند عمل جراحی به عنوان آخرین گزینه انجام می‌گیرد.
جراحی تعویض مفصل لگن یکی از جراحی‌های موفق در زمینه درمان آرتروز لگن است که کمک زیادی به کاهش مشکلات بیماران مبتلا می‌کند.
پس از جراحی نیز برنامه توانبخشی با فیزیوتراپی برای تسریع بهبودی و کاهش عوارض ناشی از جراحی مانند خشکی مفصل ضروری است.
بیشتر بخوانید:
آرتروز مـهره؛ بیماری شایع!
راهکارهای پیشگیری ازفرسایش دیسک
داستان آرتروز در مفاصل میان مهره ای
درمان آرتروز لگن
آرتروز عارضه‌ای تخریبی و مزمن است که درمان قطعی ندارد ولی می‌توان با روش‌هایی از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد و به کاهش و تسکین علائم بیمار کمک کرد.
استراحت دادن به مفصل مبتلا و کاهش فشار وارده به آن با ایجاد تغییراتی در سبک زندگی می‌تواند به تسکین علائم کمک کند.
فعالیت‌هایی مانند بالا و پایین رفتن از پله که فشار زیادی به مفصل زانو وارد می‌کنند باید به حداقل برسند.
راه رفتن در آب گرم به کاهش درد مفصل لگن کمک می‌کند.
استفاده از وسایل کمکی مانند عصا و واکر هنگام راه رفتن فشار وارده به مفصل را کاهش داده و از این طریق به کاهش درد و بهبود شرایط حرکتی بیمار کمک می‌کند.
در صورتی که اضافه وزن وجود دارد با کاهش وزن می‌توان تا حد زیادی از فشار وارد شده به مفصل لگن کاست که این امر به کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی مفصل کمک می‌کند.
