آبسه Deep postanal
معمولا خیلی كم و پشت ركتوم اتفاق می‌افتد. معمولا با درد دنبالچه و یا «پروكتالژیافوگاكس» یا كشیدگی ناحیه لومبوساكرل اشتباه می‌شود و چون تشخیص آن مشكل و شیوع آن خیلی كم است، به همین لحاظ احتمال ایجاد گانگرن فورنیر (Fournier) وجود دارد. در این حالت با تومورهای بافت نرم رتروركتال یا ساكرال شامل تراكوم كوردوم پره ساكرال، لیپوم یا حتی كیست اشتباه می‌شود.
گاهی این آبسه با آبسه ایسكیوركتال دو طرفه همراه است كه در این حالت درناژ نعل اسبی لازم می‌باشد. درناژ اینها با قطع لیگامان آنوكوكسیژیال با یك برش عرضی جلوی كوكسیكس می‌باشد.
آبسه انیتراسفنكتریك
این آبسه به علت كریپت عفونی شده در كانال آنال ایجاد می‌شود. در ظاهر قرمزی وجود ندارد و به علت درد شدید مقعد توشه ركتال تقریبا غیرممكن است. این آبسه در 25 درصد بیماران دیده می‌شود و درمان با اسنفكتروتومی داخلی و تخلیه چرك‌ها به خارج می‌باشد.
آبسه سوپرالواتور
این نوع آبسه كمتر از 5/2 درصد دیده می‌شود كه با درد عمقی لگن، باسن و اطراف مقعد همراه است و بیمار تب و لكوستیوز هم دارد. این آبسه معمولا یك عامل زمینه‌ای در شكم و خصوصا لگن دارد یا به علت جراحی شكمی كه اخیرا صورت گرفته است و یا ابتلای فرد به بیماری كرون به وجود می‌آید.
درمان اساسی آن از بین بردن عامل زمینه‌ای در شكم و لگن می‌باشد. درناژ آبسه به صورت ترانس ركتال و احیانا ترانس واژینال می‌تواند باشد. در مواردی كه بیمار آبسه فیستول اینتراسفنكتریك هم دارد حتما از راه ركتوسیگموئیدوسكوپ به داخل ركتوم درناژ می‌شوند تا فیستول اكسترااسفنكتریك اتفاق نیفتد. این گروه بیماران علاوه بر درناژ نیاز به آنتی‌بیوتیك هم دارند.
عوارض
عفونت‌های نكروتیزانی: به دنبال آبسه‌های آنوركتال، گانگرن فورنیر محتمل است خصوصا در زمینه نقص ایمنی و دیابت حتی كزاز به دنبال این آبسه‌ها نیز گزارش شده است. در این افراد آنتی‌بیوتیك وریدی به اضافه دبریدمان وسیع و تغذیه وریدی توصیه می‌شود.
بیماری‌های خونی: آبسه فیستول و عفونت‌های اطراف مقعد در بیماران با مشكلات خونی خصوصا لوسمی، لنفوم و گرانولوسیتوپنی دیده می‌شود كه علاوه بر درد، ممكن است علایمی از قبیل: تب، سپتی‌سمی و شوك عفونی نیز داشته باشند. در این حالت عفونت معمولا شدیدتر و همراه با احتباس ادراری و علائم شكمی می‌باشد كه با این گروه‌ها می‌بایست محافظه‌كارانه برخورد شده و به منظور جلوگیری از مرگ و میر بیمار، آنتی‌بیوتیك وریدی، لگن بتادین و گاهی تزریق گرانولوسیت توصیه می‌شود. در صورت رفتن به فاز remission، جراحی می‌شوند. در گروهی از بیماران فوق به دنبال انجام پیوند مغز استخوان، آبسه پری‌آنال خودش را نشان می‌دهد.
علاوه بر بیماران هماتولوژیك، بیماران دچار ایدز، نیز بسیار مستعد عفونت‌های اطراف مقعد بوده و نیاز به درمان‌های اختصاصی دارند. گفتنی است عفونت‌های مزمن و فرصت‌طلب مانند سل و قار‌چ‌ها از جمله اكتینومایسیس و نیز بیماری‌های التهابی روده از جمله IBD از عوامل مستعدكننده آبسه‌های اطراف مقعد می‌باشند.
برای خواندن بخش اول- آبسه آنوركتال- اینجا کلیک کنید.
