زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

در گروه low risk در ابتدا دو سیکل شیمی‌درمانی داده می‌شود که معمولا برای جنس مونث، پروتکل OPPA (وین کریستین- پردنیزون- پروکاربازین و آدریامایسین) و برای جنس مذکر، پروتکل OEPA (وین کریستین- اتوپوزاید- پردنیزون- و آدریامایسین) گذاشته می‌شود و بعد از القای رمیسیون معمولا دو سیکل دیگر نیز تجویز می‌گردد، به طوری که جمعا بیماران چهار سیکل شیمی‌درمانی را دریافت می‌کنند و نیازی به رادیوتراپی نمی‌باشد.

در گروه Intermediate risk معمولا از پروتکل‌های سنگین‌تر مثل ABVE- PC (آدریامایسین- بلئومایسین- وین بلاستین- اتوپوزاید- پردنیزون و سیکلوفسفامید) همراه با و یا بدون رادیوتراپی استفاده می‌شود. در گروه high risk علاوه بر درمان کموتراپی سنگین کل بیماران بایستی رادیاسیون به مناطق گرفتار را با دوز معادل 21 گری را دریافت نمایند.

عود بیماری

اکثر موارد عود بیماری در طی سه سال اول بعد از تشخیص اتفاق می‌افتد ولی گاهی ممکن است تا ده سال نیز عود بیماری دیده شود. بیمارانی که هرگز وارد فاز رمیسیون نمی‌شوند و یا اینکه در طی کمتر از 12 ماه از شروع بیماری، دچار عود می‌گردند کاندید پیوند مغز استخوان از نوع اتولوگ هستند که در رژیم آماده‌سازی آنها می‌تواند رادیاسیون وجود داشته باشد یا نداشته باشد.

در بیمارانی که مبتلا به فرم‌های مقاوم بیماری هستند و یا high risk بوده و سریعا عود می‌کنند، پیوند آلوژن مغزاستخوان ریسک عود بیماری را کاهش می‌دهد، در صورتی که میزان بقای کلی بیماران تغییر محسوسی نمی‌کند زیرا عوارض من جملهGVHD و موربیدیته پیوند آلوژن در مقایسه با پیوند اتولوگ به مراتب بیشتر است.

پیش آگهی

با استفاده از رژیم‌های درمانی متداول در بیمارانی که فاکتورهای پروگنوستیک مطلوب وجود دارد و در مراحل اولیه بیماری هستند میزان بقای عاری از بیماری معادل 85 الی 90درصد و میزان بقای کلی 5 ساله معادل 95درصد است در بیمارانی که مبتلا به مراحل پیشرفته بیماری هستند این ارقام برابر80 و90درصد می باشد.

پیش اگهی بیماری بعد از عود به چند فاکتور بستگی دارد که من جمله می‌توان به فاصله زمانی بین اتمام درمان تا عود، محل عود بیماری (بافت لنف نود و یا خارج لنف نود) و وجود و یا عدم وجود علايم سیستمیک اشاره کرد.

دربیمارانی که بیش از 12 ماه از انتهای شیمی‌درمانی به تنهایی و یا درمان توام با رادیوتراپی عود می‌کنند پیش‌آگهی بهتری وجود دارد و معمولا به همان درمان‌های استاندارد پاسخ می‌دهند به طوری که میزان بقای طولانی مدت آنان معادل 60 الی 70درصد خواهد بود استفاده از پیوند مغز استخوان اتولوگ در بیماران مبتلا به فرم‌های مقاوم و یا افرادی که در عرض همان 12ماه اول بعد از تشخیص عود می‌کنند منجر به بقای 40 الی 50درصد می‌شود.

عوارض دیررس بیماری معمولا در ارتباط با شیمی‌ درمانی و یا رادیوتراپی می‌باشد که من‌جمله می‌توان از بدخیمی‌های ثانویه (مثل لوسمی‌میلوژن حاد، کانسر پستان، کانسر ریه، کانسر تیروئید ، لنفوم غیر هوچکینی)، سپتی سمی‌ متعاقب طحال‌برداری و یا رادیاسیون طحال، عقیمی، قد کوتاه، کم‌کاری تیروئید، پوسیدگی‌های دندانی، اختلال تحت بالینی در عملکرد ریه و بیماری ایسمکیمیک قلبی نام برد.

برای خواندن بخش اول- درمان و عود بیماری هوچکین- اینجا کلیک کنید.