عوارض
تهوع، استفراغ، اسهال، خستگی و پر ادراری از عوارض جانبی این روش هستند كه در بیشتر موارد با دارو درمان می‌شوند. نوشیدن مایعات فراوان و داشتن رژیم سالم در دوره اشعه درمانی از اهمیت خاصی برخوردار است. اگر بیمار اشتهای كافی ندارد، استفاده از مکمل‌های اشتهاآور و پرکالری توصیه می‌شود. استراحت كافی نیز از موارد حائز اهمیت در طول درمان است.
شیمی‌درمانی: در این روش از سیتوتوکسیک‌ها به عنوان عوامل ضد سرطان برای نابودی سلول‌های سرطانی و جلوگیری از رشد و تکثیر آنها استفاده می‌شود. تجویز داروها به صورت دهانی یا معمولا وریدی صورت می‌گیرد. شیمی درمانی معمولا چند روز طول می‌کشد و برای بهبودی عوارض جانبی آن چند هفته استراحت لازم است. دوره درمان به نوع تومور و میزان پاسخ بیمار به این روش درمانی بستگی دارد.
عوارض جانبی شیمی‌درمانی: علاوه بر سلول‌های سرطانی، سلول‌های سالم و طبیعی نیز به دلیل مستعد شدن بیمار به عفونت و خستگی، كاهش می‌یابند. عوارض دیگر عبارتند از: تهوع، استفراغ، ریزش مو (معمولا در سرطان کولورکتال رایج نیست)، زخم در دهان (اهمیت شستشوی دهان)، کاهش اشتها و بی‌اشتهایی عصبی. این عوارض معمولا با دارو قابل کنترل هستند.
احساسات
احساسات یک بیمار سرطانی بعد از آگاهی از ابتلا به سرطان
1- من نمی‌تونم باور کنم! این موضوع حقیقت نداره (شوکه شدن بیمار)
2- من نمی‌تونم سرطان داشته باشم. این نمی‌تونه درست باشه! (باور نکردن بیمار)
3- چرا من؟ این نمی‌تونه اتفاق افتاده باشه؟ (عصبانی شدن بیمار)
4- چه کسی مقصره؟ من یا کس دیگر؟ (احساس گناه و تقصیر)
5- کاملا حق با شماست من مقصرم و کس دیگری مقصر نیست (احساس رنجش)
6- درمان این درد چیه؟ آیا خوب‌شدنی است (احساس ترس و عدم اطمینان)
7- خواهش می‌کنم منو تنها بگذارین؟ (احساس جدایی و تنهایی)
برخورد
اولین واکنشی که بسیاری از بستگان بیمار نشان می‌دهند این است که به بیمار گفته نشود؛ چون ممکن است بترسد و نتوانند از عهده‌اش بر آید. البته مخفی نگه داشتن این راز در خانواده‌ها مشکل است؛ چون در برخی موارد ممکن است مجبور باشند بیمار سرطانی را ایزوله کنند؛ ولی در هر صورت بستگان و دوستان بیمار باید او را خوش‌بین و امیدوار نگه دارند.
قضیه سرطان در مورد بچه‌ها فوق‌العاده مشکل است و باید شرایط سنی و رشد آنها را در نظر گرفت. بچه‌های کوچک‌تر که کمتر در مورد این بیماری می‌دانند، نمی‌فهمند چرا بزرگ‌تر‌های شان آنها را به بیمارستان می‌برند، اما بچه‌های بزرگ‌تر ممکن است اصطلاحاتی مانند سلول‌های خوب و بد را بفهمند؛ ولی باید به‌طور مکرر به آنها اطمینان داد که بیماریشان مهم نیست.
تا سن 10 سالگی بیشتر بچه‌ها می‌توانند بسیاری از بیماری را بفهمند. نوجوانان احساس می‌کنند چون نمی‌توانند از عهده برخی از شرایط جدید برآیند، مجبورند در آغوش خانواده‌هایشان باشند. این در حالی است كه فکر می‌کنند دوره استقلال و آزادیشان است. والدین باید سعی کنند به صورت تدریجی بچه‌ها را از وضعیت جدیدی که برایشان پیش آمده آگاه کنند و هر گونه تغییر رفتار را در آنها مورد بررسی قرار دهند و پای صحبت‌های ناشی از ترسشان و احساساتشان بنشینند.
برخی افراد وقتی که به آنها گفته می‌شود سرطان دارند، احساس می‌کنند قادر به انجام هیچ کاری نیستند، غیر از اینکه خودشان را به دست دکتر‌ها و بیمارستان بسپارند؛ ولی واقعیت امر این نیست و آنها و خانواده‌شان به جای اینکه فقط درباره ترس از بیماریشان صحبت کنند، کارهای زیادی می‌توانند انجام دهند که باعث ایجاد احساس بهتر و تدریجا اعتماد به نفس در آنها شود. از جمله این کارها عبارتند از:
1- برنامه‌ریزی یک رژیم خوب برای سلامتی
2- یادگیری تکنیک‌هایی که می‌توان به وسیله برنامه‌های آموزشی در خانه تمرین کرد.
3- داشتن فعالیت‌های ورزشی (نوع و شدت آن بسته به احساس بیمار دارد).
4- درک واقعی از بیماری كه باعث خواهد شد بیمار به تنهایی از عهده كارهایش برآید، زیرا در درجه اول خود او می‌تواند به خودش کمک کند و در درجه بعدی خانواده و سپس افرادی که می‌توان با آنها صحبت کرد. این افراد یا افراد عادی هستند یا مشاوران یا پرستاران آموزش‌دیده مختص بیماران سرطانی در منزل.
بیماران سرطانی که قادر به فعالیت نیستند، جهت امرار معاش باید از سوی ارگان‌هایی حمایت شوند که با صدور گواهی مبنی بر بیماری، مخارجشان را طی بیماری پوشش دهند.
خدمات اطلاع‌رسانی سرطان
این خدمات شامل دادن اطلاعاتی در مورد جنبه‌های مختلف سرطان و درمان آن به بیمار و خانواده او و مشکلات احساسی است که در مورد بیماری وجود دارد. همچنین دسترسی به خدمات برای بیماران و مراکز درمانی- تحقیقی و گروه‌های حمایتی سرطان و مشاوران و دستیاران کمکی در منزل از طریق کامپیوتر و اینترنت امکان‌پذیر می‌باشد.
برای خواندن بخش اول- سرطان خاموش- اینجا كلیك كنید.
برای خواندن بخش دوم- سرطان خاموش- اینجا كلیك كنید.
