به قلم : دکترغلامعلی افروز ؛ رییس اسبق سازمان نظام روانشناسی و مشاوره کشور
تحریریه زندگی آنلاین : تربیت کاری نیست که ما انجام دهیم. تربیت کاهش فاصله میان توان بالقوه و توان بالفعل انسان‌ها و باغبانی وجود انسان است. در این راستا باید برای فرزندانمان بستر مطلوبی فراهم کنیم تا آنها مطابق فطرت خود رشد و تحول پیدا کنند. فطرت فرزندان در زوجیت خلاصه شده است، بهترین رویکرد فرزندپروری این است که فرزندان را برای فردایشان و رسالت‌ها و مسئولیت‌پذیری، فردی، اجتماعی و خانواده در آینده تربیت کنیم. فرزندان را برای فردای خودشان تربیت کنیم. خانواده را آموزشگاه و دانشگاه فرزندپروری قرار دهیم. از زمانی که فرزندان متولد می‌شوند شاهد تعامل آرامشگرانه والدین خود هستند. فرزندان خلاق و هوشمند و توانا در جهان متعلق به والدینی است که وجودشان دل آرام و آرامشگر متقابل است.
در برخی از کشورها ورودی دانش‌آموزان‌شان به مدارس با خروجی‌شان چندان تفاوتی ندارد، به طور مثال اگر یک میلیون دانش‌آموز در یک سال تحصیلی وارد مدارس شود، ۱۲ سال دیگر تقریبا همان یک میلیون نفر با چند درصد اختلاف فارغ‌التحصیل می‌شوند، این کشورها سالم‌ترین کشورها هستند و جمعیت آسیب‌پذیرشان به حداقل می‌رسد.
ریشه بسیاری از آسیب‌های اجتماعی و گرایش به اعتیاد میان نوجوانانی که زودهنگام از مدرسه خارج شده‌اند پیدا می‌شود، برای اینکه آموزش و پرورش سالمی داشته باشیم، همه والدین، مربیان، معلمان، مدیران و مشاوران مسئول هستند تا با شیوه‌های مختلف و اثربخش مراقب باشند که بچه‌ها قبل از دریافت دیپلم کامل از مدرسه خارج نشوند.
آنجایی که بتوانیم بچه‌ها را ۱۲ سال در مدرسه نگه داریم و سطح تحصیلات افراد حداقل دیپلم باشند و تا ۱۹ سالگی در مدرسه باشند و زودتر از موعد خارج نشوند و خروجی‌های زودهنگام نداشته باشیم، به مرور کانون‌های اصلاح و تربیت در کشور جمع و اعتیاد و فساد و بزهکاری کاهش می‌یابد.
برای اینکه بچه‌ها را با ظرفیت‌های هوشی متفاوت در مدرسه نگه داریم، لازم است که متوسطه دوم فقط یک رشته عمومی، مهارت‌محور و کابردی و خلاق پرور شود در این شرایط کودکان با نشاط ۱۲ سال در مدرسه حضور دارند و سلامت و دل‌آرام خواهند بود.
