در بهار ورود به چمنزارها و علفزارها یا آن‌چه که «مرتع» خوانده می‌شود، باید با احتیاط صورت گیرد.
در این فصل، خاک نم‌دار است و نباید لگدکوب شود تا بذرهای گیاهان بتوانند رویش خود را آغاز کنند؛ گیاهانی تازه سر از خاک درآورده و نیاز به فرصت دارند که ببالند و به گل و بذر بنشینند تا نسل‌شان ادامه یابد؛ حیوان‌های علف‌خوار بسیاری زادآوری کرده و نیاز به خوراک دارند؛ حیات وحش گوشتخوار هم به علف‌خواران وابسته هستند و حتی گاه برای مقابله با بیماری‌ها به صورت غریزی پاره‌ای گیاهان را می‌خورند.
در بهار، خطرهای محیطی مانند سیل و تغییر ناگهانی هوا و رعدوبرق و امکان ریزش بهمن یا شکستن دهلیزهایی برفی هم بیشتر است، و چون گیاهان قابل استفاده به‌علت برداشت‌هایی بی‌رویه فقط در نقاط دورتر و سخت‌گذر به چشم می‌خورند، حضور در کوهستان و جستجو برای سبزی کوهی می‌تواند برای انسان مشکل‌ساز و خطرآفرین باشد.
هر گیاه کوچک خودرو در کوه و دشت، همچون یک درخت ارزش دارد و در جایگاه خود، به تداوم چرخه‌ی زیست کمک می‌کند. چیدن این گیاهان موجب وارد شدن آسیب جدی به تنوع زیستی، و سبب فرسایش خاک و کم شدن قدرت جذب و نگهداری آب می‌شود.
