زیرا این مواد، قدرت جنسی را چند برابر بیشتر می‌کند. برای همین، بعضی افراد که نزد من می‌آیند، می‌پرسند مواد مخدر صنعتی ایدز می‌آورد؟ می‌گویند ما قبل از سکس نوعی ماده مخدر صنعتی استفاده می‌كنیم من می‌گویم خطرناک است، ولی آن‌ها می‌گویند خیلی قدرت جنسی را زیاد می‌کند.
اخیراً رسانه‌ها از قول شماعنوان کرده‌اند که الگوی ابتلا به ایدز در ایران، در حال تغییر است. در این خصوص توضیح بفرمائید.
بیش از 30 سال پیش وقتی ایدز اپیدمی شد، اولین بیمارهائی که ما داشتیم، به خاطر استفاده از فرآورده‌های خونی وارداتی از کشور فرانسه بود. فاکتور 8 این افراد، بیشتر مبتلا بودند، یعنی 4 تا 6 درصد مصرف کننده‌های فرآورده‌های خونی مبتلا بودند؛ مسائل جنسی نداشتیم. در انتقال خون، 70 هزار خون‌دهنده را اوایل کار آزمایش کردیم که هیچ علامت مثبتی نداشتند.
در مراکز بازپروری، استفاده معتادان از سرنگ مشترک، آمار را خیلی سریع بالا برد؛ یعنی این مشکلات در اعتیاد اتفاق می‌افتد. در عرض 6 ماه تا یک سال، از صفر به 45 درصد رسید. الآن بعد از برنامه کاهش آسیب- که خیلی خوب اجرا شد ولی متاسفانه بعدأ کمرنگ گردید- امیدواریم دوباره با کیفیت بهتر این کاهش آسیب و کلینیک‌های بهتر تقویت شود.
جمع کردن این افراد در اردوگاه‌ها غلط است. الآن در کلینیک و مطب من، موردهای جدیدی که مراجعه می‌کنند، همه آن‌ها تماس جنسی دارند و همه، زیر سی سال هستند.
آخرین دستاوردهای علمی را در خصوص درمان ایدز چگونه است و آیا این بیماری قابل درمان شده یا خیر؟
الآن ایدز، دیگر مثل قبل بیماری کشنده‌ای نیست. قبلاً که ایدز اپیدمی شد و اولین پوستری که سازمان بهداشت جهانی درست کرد، پوستر یک اسکلت بود. بعدها دیدند که این خودش ترسناک است. من، برای گذراندن دوره‌ای به استرالیا رفته بودم. آن جا بازی بلینگ را نمایش می‌دادند که در آن، مثلاً عزرائیل، با یک داس توپ بلینگ را می‌زد و همه مردم را نشان می‌داد که شوک به آن‌ها وارد می‌شد.
گفتیم اینها چیست، اینها که غیر انسانی است! گفتند خوب، آن زمان این دید بود که وحشت ایجاد می‌کردند، ولی به‌تدریج روش خود را آرام‌تر کردند. در فیلم‌های بعدی، گفتند ایدز یك بیماری خطرناک و کشنده است. الآن ایدز یك بیماری کشنده نیست، بلکه یک بیماری عفونی و مزمن است که درمان قاطع ندارد، مثل هپاتیت C و B و هرپس. داروها، روز به روز برای درمان خیلی بهتر می‌شود، و تا زمانی که بیمار بتواند تحمل کند، می‌تواند زندگی نرمالی داشته باشد، به شرطی که بداند مبتلاست و زود مراجعه کند.
مشکل ما، رفتارهای پرخطری است که باعث می‌شود بیشتر به ایدز مبتلا شویم. جوان‌ها، آگاه نیستند و رسانه‌های ملی هم آن طور که باید، راجع به این مسئله، شفاف صحبت نمی‌کنند. ما، در این زمینه با رسانه‌ها مشکل داریم!
در جامعه ما، از نظر فرهنگی نگاه به بیماران مبتلا به ایدز، نگاه مثبتی نیست؛ و همین امر، باعث پنهان‌کاری و کوتاهی مبتلایان، در مراجعه به مراکز درمانی و پیگیری بیماری آنان می‌شود. رسانه‌ها، مراکز آموزشی و مسئولان چگونه می‌توانند این نگاه را تغییر دهند؟
باید در این زمینه مقالات، به صورت شفاف نوشته شود. باید دید مردم چقدر مجله و روزنامه می‌خوانند و تلویزیون می‌بینند! ما در مطالعه خودمان، پرسیدیم اولین بار مردم کلمه ایدز را از کجا شنیدند؟ 80 درصد گفتند از تلویزیون؛ یعنی همه تلویزیون تماشا می‌کنند. چرا ما باید بگذاریم فرد، مبتلا شود و بعد بگذاریم دارو این قدر گران شود و در نهایت هم بگذاریم بیمار، بقیه را مبتلا کند؟
همه رسانه‌ها، باید تلاش کنند، ولی آن رسانه‌ای که کار نمی‌کند و باید بیشتر از اینها کار کند، تلویزیون است. چون 80 درصد مردم آن را تماشا می‌کنند. روزنامه‌ها و مجلات، سعی خود را می‌کنند؛ ولی اشکال کار در نخواندن کتاب و روزنامه است. الآن خبرها را از تلویزیون می‌شنوند.
ما در مرکز تحقیقات، یک سایت داریم که به اصطلاح یک کلینیک ایدز است. جوانان هم، امرزوه با اینترنت خیلی سر و کار دارند. پس از این طریق هم می‌توان مقداری آگاهی در اختیارشان قرار داد؛ ولی باید رادیو و تلویزیون، به صورت مستمر و بی‌وقفه، در این زمینه اطلاع‌رسانی مؤثر و شفاف داشته باشند.
در خصوص بیماری ایدز، یک وحشت همگانی در جامعه وجود دارد، و با چنین رویکردی، استمرار زندگی عادی در جامعه برای فرد مبتلا، کمی مشکل یا غیر ممکن به نظر می‌رسد. لطفاً در خصوص نحوه زندگی با مبتلایان به ایدز، در یك خانواده توضیح بفرمائید.
اگر این افراد مراجعه کنند و درست مشاوره شوند، زندگی کردن با فردی که اچ آی وی دارد، باعث ابتلا نمی‌شود. چون تماس عادی مثل دست دادن، پوشیدن لباس مشترک، وسایل غذاخوری مشترک، تلفن و دستگیره در و حتا نیش و گزش پشه نیز باعث انتقال بیماری نمی‌شود.
بنابراین به‌راحتی می‌توان با بیمار مبتلا به ایدز زندگی و کار کرد. فقط از طریق تماس جنسی یا هر وسیله‌ای که خون فرد را وارد بدن دیگری کند، قابل انتقال است!
خون فرد، چگونه وارد بدن دیگران می‌شود؟
از راه سرنگ مشترک! چون که استفاده کننده، متأسفانه آگاهی کامل ندارد. نحوه برخورد هم بیشتر به صورت انگ زدن و بسیار تند و بد می‌باشد! طوری‌كه حتی از فرد فرار می‌کنند. این افراد، به جای آن که آگاهی پیدا کنند، چون اطلاعات کمی دارند، همیشه وحشت دارند. حتا بسیاری از بیماران من، خانواده‌هایشان هم از بیماری آن‌ها خبر ندارند.
در مورد هپاتیت هم همین‌طور است! همه، باید بدانند که راه انتقال آن از طریق تماس جنسی زن و مرد یا هم‌جنسان است. هشتاد درصد انتقال، از طریق تماس جنسی است.
