به قلم: ژیزت خچاطوریان؛ مدرس آرایشگری
«هنر آرایشگری یا تکنیک آرایشگری؟!» اولین سوال بعد از خواندن این تیتر شاید این باشد که اساساً آرایشگری «هنر» است یا «تکنیک و فن» یا هر دو؟ برای پاسخ به این پرسش اول باید ببینم هنر چیست و بعد تکنیک را تعریف کنیم.
یکی از تعریف‌های معمول هنر این است که «هنر مجموعه‌ای از آثار یا فرآیندهای ساخته دست انسان است که برای اثرگذاری بر احساسات و هوش انسانی یا به منظور انتقال یک مفهوم خلق می‌شود که با خلاقیت انسان همراه است. همچنین هنر، توانایی و مهارت آفریدن زیبایی است که به شکلی نمادین ظهور می‌کند.»
«تکنیک و فن» هم در یک معنای معمول در هنر به این معناست که کارهای هنری را که بیان صریح و شفاف احساس است با ظرافت عقل (یعنی مداخله آگاهانه عقل) انجام دهیم. تکنیک به نوعی روش انجام کار و روش خلق اثر هنری است.
با این مقدمه باید گفت از آنجایی که یک چهره، قبل و بعد از آرایش کاملاً متفاوت خواهد شد، نوعی اثر هنری خلق می‌شود؛ اثری که تکنیک در آن حرف اول را می‌زند؛ اما احساس هنرمند (آرایشگر) هم در خلق آن بسیار موثر است. احساس آرایشگر، باعث می‌شود کارهایی که انجام می‌دهد با انرژی بهتری به چهره‌ی مشتری بنشیند و او احساس مطلوب‌تری از چهره‌ی خود در پایان کار داشته باشد.
بر همین اساس، آرایشگری هم نوعی هنر است، هم نوعی تکنیک و فن. در واقع تلفیقی از هنر و فن می‌تواند یک آرایشگر خوب را از یک آرایشگر عالی متمایز کند.
یک آرایشگر خوب، مدل‌های مورد علاقه مشتری را به بهترین حالت اجرایی می‌کند، اما یک آرایشگر عالی، بر اساس نگاه هنری و نگاه زیبایی‌شناسانه‌ای که دارد پیشنهاداتی هم به مشتری می‌دهد، پیشنهاداتی که ممکن است به زیباتر شدن مشتری کمک کند.
