زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

حسين وش

استفاده از شیر چهارپایان به دوران پیش از تاریخ و زمان اهلی شدن حیوان توسط انسان می‌‌رسد.

شیر در کتاب مقدس نماد پاکی، صفا و حقیقت حیات‌بخش می‌باشد و شیر و عسل کنایه از حاصل‌خیزی و فراوانی نعمت است.

شیر در قرآن كریم

«وَإِنَّ لَكُمْ فِی الْأَنْعَامِ لَعِبْرَةً نُسْقِیكُم مِمَّا فِی بُطُونِهِ مِن بَینِ فَرْثٍ وَدَمٍ لَّبَناً خَالِصاً سَائِغاً لِلشَّارِبِینَ» (نحل/66)

و در وجود چهار پایان، برای شما (درس‌‌های) عبرتی است. از درون شکم آن‌ها، از میان غذا‌های هضم شده و خون، شیر خالص و گوارا به شما می‌‌نوشانیم. (مکارم شیرازی، 1371)

در این آیه، قرآن به صراحت فرموده است که شیر، از غذای هضم شده درون شکم تولید می‌شود. غذای هضم شده تبدیل به خون می‌شود و از خون، شیر به وجود می‌آید. شیری که نه رنگ خون را دارد و نه طعم و بوی آن را. این عمل (تبدیل خون به شیر) را هیچ یک از محققین انکار نکرده و کلام قرآن را تأیید کرده‌اند. 

همچنین خداوند در آیه زیر، شیر را نوشیدنی بهشتی می‌داند:

«مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِی وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِیهَا أَنْهَارٌ مِنْ ماءٍ غَیرِ آسِنٍ وَأَنْهارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ یتَغَیرْ طَعْمُهُ...» (محمد/15) 

مثل بهشتی که به پرهیزکاران وعده داده شده‌ این است که در آن جوی‌هایی از آب زلال و نهر‌هایی از شیر بی‌‌آنکه مزه‌اش تغییر کند.

روایتی در تفسیر المیزان آمده است که می‌‌فرماید:

«کلبی از ابن‌ عباس روایت می‌کند که هرگاه علف در معده قرار می‌گیرد، قسمت زیرین آن سرگین، قسمت میانی آن شیر و قسمت فوقانی آن خون می‌‌شود. خون در عروق و رگ‌‌ها و شیر در پستان جاری می‌شود و سرگین نیز در معده می‌‌ماند. بنابراین شیر به ‌طور خالص به پستان می‌‌آید و با هیچ ماده‌ای مخلوط نمی‌شود. 

شیر در روایات

پیامبر اکرم (ص): «خوردن شیر از ‌ایمان است. بر شما باد خوردن شیر که شیر حرارت را از قلب بر طرف می‌کند، همانگونه که انگشت عرق را از پیشانی دور می‌کند و نیز خوردن آن پشت را محکم می‌‌کند و بر عقل می‌‌افزاید و ذهن را ذکاوت و چشم را جلا می‌‌بخشد و فراموشی را از بین می‌‌برد. هیچ چیز جز شیر، جای خوردن و آشامیدن را نمی‌‌گیرد». 

پیامبر اکرم (ص): «خداوند هیچ دردی فرو نفرستاده، مگر ‌اینکه برای آن درمانی هم فرستاده است. در شیر گاو درمان هر درد است». 

پیامبر اکرم (ص): «بر شما باد شیر گاو، چرا که گاو از هر درختی می‌خورد و شیر آن درمانی برای هر درد است». 

امام علی (ع): «نوشیدن شیر، شفای هر دردی جز مرگ است». 

امام علی (ع): «شیر گاو درمان و دارو است». 

امام‌ صادق (ع): «لبن البقر شفاءً» شیر گاو شفا است. 

 شیر مادر

شیر مادر در تغذیه‌ نوزاد، بخش مهمی از زندگی طبیعی زن را تشکیل می‌‌دهد. نوزادی که در آغوش مادر مشغول نوشیدن شیر او است، چشم به چهره مادر دارد و نگاه‌‌های مهر آمیز مادر او را احاطه کرده است و مادر به او مهربانی و دل‌ جویی می‌‌کند و در واقع، همین نگاه‌‌های محبت ‌آمیز است که زیر بنای ارتباط با دیگران را در نوزاد بنیان می‌‌گذارد.

ابن‌سینا در کتاب قانون در مورد اهمیت شیر مادر آورده است: «شیر مادر برای نوزاد از هر شیر دیگری بهتر است، زیرا بیشتر از هر غذای دیگری به غذای نوزاد که در زندگی جنینی به او می‌‌رسد شباهت دارد. شیر مادر دارای ماده «ایمونوگلوبین» است که برای اسهال و استفراغ مفید می‌باشد...

برای خواندن بخش دوم- نگاهی به شیر از منظر قرآن- اینجا کلیک کنید.