تحریریه ماهنامه دنیای تغذیه
گوجه سبز به میوه درختان مختلفی که متعلق به نژاد pruns از خانواده rose هستند، اطلاق می‌شود. بر پایه نوشته‌های قدیمی، نژاد این گیاه قدمت 2000 ساله دارد و چینی‌ها اولین کسانی بودند که به کشت آن اقدام کردند. گفته می‌شود که این گیاه از طریق سوریه یا ایران به یونان برده شده است.
از گوجه سبز به عنوان آلوچه سنگ، آلوچه آلنج و آلوی کوهی هم نام برده می‌شود. در بعضی از کتاب‌های پزشکی قدیم با اسامی نیسوق و نیشوق از گوجه سبز یاد شده است. درختان گوجه سبز در نواحی معتدل بهترین رشد را دارند و در آب و هوای ملایم به رنگ‌های ارغوانی، قرمز، نارنجی، زرد و سبز روشن در می‌آیند. آب و هوای سرد باعث ایجاد رنگ قهوه‌ای و ظاهر نامطلوب میوه گوجه سبز می‌شود.
ارزش غذایی 100 گرم گوجه سبز
کربوهیدرات: 8/51 گرم، چربی: 2/84 گرم، پروتئین: 1/6 گرم، فیبرخام: 0/5 درصد.
با مصرف 100 گرم گوجه سبز، 5 درصد ویتامینA ، 2 درصد ویتامین B1، 9/1 درصد ویتامین B2 ، 8/2 درصد نیاسین،13 درصد ویتامین C، 1/5 درصد کلسیم، 2/2 درصد فسفر، 5 درصد آهن و 3/6 درصد پتاسیم مورد نیاز روزانه تامین می‌شود. این میوه غنی از
ویتامین C، ویتامین B، اسیدمالیک، اسیدسیتریک، پکتین و سلولز است.
خواص درمانی گوجه سبز
Culpepes گیاه شناس معروف قرن 17، عقیده داشت مصرف گوجه سبز برای بهبود طعم دهان مفید است و پختن برگ‌های درخت گوجه‌سبز در سرکه می‌تواند در درمان کرم‌های حلقوی موثر باشد. از خواص دیگر این میوه، خاصیت مسهلی آن است که به خوبی شناخته شده است. همچنین اثرات منحصر به فرد آن، شامل کاهش فشارخون و چربی خون، حذف رسوبات از خون و تنظیم عملکرد معدی- روده‌ای است.
گوجه سبز باعث تعادل اسید و باز در جریان خون می‌شود، از این رو می‌تواند در درمان حالت اسیدی خون مفید باشد. این میوه اثرات قابل توجهی درجلوگیری از بیماری‌هایی مانند چربی خون بالا، پیری سلول و سرطان دارد.
اسید بنزوئیک، ترکیبی با خاصیت ضد میکروبی است كه به طور طبیعی در گوجه سبز وجود دارد. همچنین بعضی از تحقیقات بیانگر خاصیت ضد قارچی و ضد باکتریایی این میوه هستند.
مطالعات نشان می‌دهند که این میوه می‌تواند در درمان تومورها موثر باشد. به علاوه مصرف آن به دلیل وجود اسیداسکوربیک، برای افراد مبتلا به نقرس توصیه می‌شود.
گوجه سبز چون حاوی پیش ساز ویتامین A است، برای درمان شب کوری نیز مفید می‌باشد. در بیماری‌های روماتیسم و تصلب شرایین هم خوردن گوجه سبز توصیه می‌شود.
گوجه سبز مملو از ویتامین‌های B وC بوده و به همین جهت برای آرامش اعصاب مفید شناخته شده است. خشک شده آن نیز تا حدودی به درمان کم خونی كمك می‌كند.
جوشانده 30-25 گرم برگ درخت گوجه سبز، کشنده انگل‌های معده است و این خاصیت در هسته گوجه سبز هم وجود دارد، البته باید توجه شود که برگ گوجه سبز نفاخ و برای معده مضر است، مگر آنکه همراه با یک مسهل خورده شود (برای این کار سابقاً گلقند را تجویز می‌کردند).
مصرف گوجه سبز آلوده سبب بروز مسمومیت‌های گوارشی می‌شود. مسمومیت‌های غذایی ناشی از باکتری هایی مثل باسیلوس سرئوس و استافیلوکوک اورئوس نیز از جمله بیماری هایی هستند که در اثر مصرف گوجه سبز آلوده ایجاد می‌شوند. بسیاری از افراد معتقدند که این میوه سرد است و مصرف زیاد آن موجب بروز عوارضی از قبیل تهوع، اسهال، سردرد و دل درد می‌شود.
در واقع گرد و غبار نشسته بر روی میوه‌ها حاوی بسیاری از میکروب‌هاست که سبب ایجاد عوارضی شبیه همان «سردی کردن» می‌شود (برهمین اساس در برخی از شهرهای شمالی کشورمان این میوه همراه با سبزی‌های کوهی که خاصیت گرم دارند، مصرف می‌شود). همچنین مصرف زیاد آن حالتی از حساسیت موقت را در دهان و دندان‌های مصرف‌کننده ایجاد می‌کند.
از گوجه سبز می‌توان در انواع آش و خورش‌هایی مانند خورش گوجه سبز استفاده کرد. همچنین می‌توان از این میوه برای طعم دادن و ترش مزه کردن غذاها و به عنوان جایگزینی برای نمک استفاده کرد. قرار دادن چند عدد گوجه سبز در خورش‌هایی مثل خورش بادمجان و مرغ طعم دلنشین‌تری به این غذاها می‌دهد.
