محققان توضیح داده اند: به نظر می‌رسد بین چرت روزانه و آلزایمر یک رابطه دو طرفه وجود داشته باشد؛ به گونه‌ای که چرت‌های طولانی‌تر و مکرر بعد از یک سال با ضعف شناختی همراه است و شناخت ضعیف‌تر با چرت‌های طولانی‌تر و مکرر بعد از یک سال همراه است.
بیماری‌های مرتبط با زوال شناختی می‌توانند تغییرات دیگری در عملکرد شناختی ایجاد کنند و آلزایمر واقعاً یک اختلال چند علامتی است، از جمله مشکل در خواب، تغییر در حرکت، تغییر در ترکیب و بدن، علائم افسردگی، تغییرات رفتاری و غیره.
بیشتربخوانید:
این علائم نشان میدهد کلسترول خون‌تان بالاست
محققان بیش از ۱۴۰۰ بیمار را تا ۱۴ سال به عنوان بخشی از پروژه تحقیقاتی حافظه و پیری مورد مطالعه قرار دادند. شرکت‌کنندگان از یک حسگر مچ‌بند استفاده می‌کردند که به طور مداوم فعالیت آن‌ها را تا ۱۰ روز ثبت کرده و سالی یک‌بار برای آزمایشات و تست‌های شناختی مراجعه کرده اند و همچنین هر دوره طولانی مدت از بی تحرکی آن‌ها در طول روز از ساعت ۹ صبح تا ۷ بعد از ظهر به عنوان یک چرت تلقی می‌شد.
هنگامی که مطالعه شروع شد، بیش از ۷۵ درصد از شرکت کنندگان هیچ نشانه‌ای از هیچ گونه اختلال شناختی نداشتند، ۱۹.۵ درصد اختلال شناختی خفیف و بیش از ۴ درصد به بیماری آلزایمر مبتلا بودند.
چرت زدن در میان افرادی که در طول پیگیری دچار اختلال شناختی نشدند، روزانه حدود ۱۱ دقیقه افزایش یافت. چرت زدن پس از تشخیص اختلال شناختی خفیف دو برابر شد و پس از تشخیص آلزایمر تقریباً سه برابر شد.
محققان شرکت‌کنندگانی را که در شروع مطالعه از شناخت طبیعی برخوردار بودند، اما به زوال عقل آلزایمر مبتلا شده بودند را با افرادی که تفکرشان در طول مطالعه ثابت بود مقایسه کردند.
آن‌ها دریافتند افراد مسنی که بیش از یک ساعت در روز چرت می‌زنند، ۴۰ درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری آلزایمر هستند. این مطالعه به این معنا نیست که چرت زدن باعث زوال عقل آلزایمر می‌شود یا برعکس.
بیماری آلزایمر از تجمع دو پروتئین آمیلوئید بتا و تاو در مغز ناشی می‌شود. در حالی که بدتر شدن عملکرد شناختی شناخته شده‌ترین علامت بیماری آلزایمر است، تجمع این پروتئین می‌تواند در نقاط مختلف مغز، ساقه مغز و نخاع، علائم مختلفی را ایجاد می‌کند.. این مطالعه نشان میدهد که افزایش دفعات و مدت چرت زدن در طول روز ممکن است یکی از این علائم باشد.
وقتی بیماری و محل آن را شناسایی کردید، می‌توانید روی درمان‌های بالقوه کار کنید. پروتئین‌ها یا ژن‌هایی وجود دارند که ممکن است از تجمع تاو و بتا جلوگیری کنند، یا راه‌های بالقوه‌ای برای کاهش تجمع آن‌ها وجود دارد.
بیشتربخوانید:
خواب زیاد چه بلایی سرتان می آورد؟
خرخرو راهکارهای رهایی از آن
