آنورگاسمی که به آن اختلال ارگاسم یا سندرم کوفلان نیز می‌گویند، عدم توانایی در رسیدن به ارگاسم حین رابطه جنسی است. آنورگاسمی بیشتر در میان مردان شایع است و در مردان جوان‌تر به ندرت دیده می‌شود. آنورگاسمی مردانه ارتباط نزدیکی با اختلال انزال دارد که این عارضه بیشتر در مردان سنین بالاتر دیده می‌شود.
علاوه بر سن، دلایل گوناگون زیاد دیگری نیز برای آنورگاسمی مردان وجود دارد که هم فیزیولوژیکی و هم روانی است. عارضه‌ی آنورگاسمی می‌تواند اولیه باشد، که در آن یک مرد هرگز اوج لذت جنسی را تجربه نکرده است، یا ثانویه باشد که در آن، عدم توانایی در رسیدن به ارگاسم به یک عامل بیرونی دیگر مرتبط است که سبب تغییر در توانایی مرد در رسیدن به ارگاسم شده است.
هر چند آمار و ارقام در مورد تعداد مردانی که دچار عارضه آنورگاسمی هستند متفاوت می‌باشد، اما یک بررسی فراگیر در مورد سلامت رفتار‌های جنسی در سال ۲۰۰۹ گزارش کرده است که تقریبا ۹ درصد از مردان، طی آخرین رابطه جنسی که داشتند به اوج لذت جنسی نرسیده بودند.
البته نمی‌توان نتیجه گرفتن که ۹ درصد از مردان دچار آنورگاسمی هستند، زیرا در صورت تکرار و تداوم عدم توانایی در رسیدن به ارگاسم، تشخیص این عارضه داده می‌شود. اما همین درصد نشان می‌دهد عدم توانایی در رسیدن به اوج لذت جنسی در مردان مشکلی بزرگ‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شده، است.
آنورگاسمی را نباید با اختلالات نعوظ یا کم میلی جنسی اشتباه بگیرید، البته در برخی موارد این عوارض می‌توانند به طور همزمان وجود داشته باشند.
علل روحی و روانی آنورگاسمی
وضعیت روحی و روانی نقش مهم و غیرقابل انکار در عارضه‌ی آنورگاسمی در مردان دارد. اضطراب در عملکرد جنسی نیز در میان سایر علت‌های ممکن، معمول‌ترین دلیل عدم توانایی مردان در رسیدن به اوج لذت جنسی است.
اضطراب در عملکرد جنسی می‌تواند هم مردان و هم زنان را دچار کند، اما با اختلال نعوظ که عارضه‌ای متداول‌تر در مردان سنین بالاست، تشدید می‌شود. از طرفی دیگر، اختلال در عملکرد جنسی نیز می‌تواند منجر به اختلال نعوظ شود، چون استرس حین رابطه جنسی را به شدت افزایش می‌دهد.
سایر علت‌های روانی آنورگاسمی اولیه شامل طرز فکر منفی درباره روابط جنسی (که اغلب ریشه در دوران کودکی دارد)، سابقه‌ی سوء استفاده جنسی در دوران کودکی، و یا فوبیا‌هایی مانند هَف فوبیا (ترس از لمس شدن) یا کویتوفوبیا (ترس از رابطه جنسی) می‌شود.
در مورد آنورگاسمی ثانویه، علت‌های روانی گاهی می‌توانند به صورت موقعیتی تعریف شوند. آنورگاسمی موقعیتی، یعنی اینکه با یک پارتنر به اوج لذت جنسی می‌رسید، اما با پارتنری دیگر قادر به رسیدن به ارگاسم نیستید، یا اینکه فقط تحت شرایط خاصی به اوج لذت جنسی می‌رسید، که این موارد درد سرساز نیستند یا مشکل خاصی محسوب نمی‌شوند مگر اینکه خللی در رابطه‌تان ایجاد کنند یا مرتبط با بیش فعالی جنسی باشند.
سایر علت‌های روانی آنورگاسمی ثانویه شامل افسردگی، اندوه، خستگی مزمن، یک تجربه‌ی جنسی ناخوشایند، کشمکش‌های زناشویی و استرس ناشی از تلاش برای تصور فعال است می‌شود.
علل فیزیکی آنورگاسمی
برخی از پزشکان و کارشناسان، آنورگاسمی مردانه را یک عارضه‌ی کاملا روحی و روانی می‌دانند، اما فاکتور‌های فیزیکی نیز وجود دارند که می‌توانند منجر به اختلال ارگاسم بشوند.
علل اولیه آن‌هایی هستند که با آن‌ها متولد می‌شوید که البته با بالا رفتن سن خودشان را به طور کامل نشان می‌دهند. این عوامل شامل موارد زیر می‌شوند:
- فقدان مادرزادی رفلکس bulbocavernosus که در آن اسفنکتر مقعد در هنگام انزال منقبض می‌شود
- مولتیپل اسکلروزیس (ام اس)
- دیابت نوع اول، خصوصا نوروپاتی دیابتی
علل ثانویه می‌توانند شامل موارد زیر بشوند:
- مصرف مشروبات الکلی
- دارو‌های ضد افسردگی
- سندرم کواد equine
- عوارض جراحی دستگاه تناسلی
- اختلالات غدد درون ریز که بر تعادل هورمونی اثر می‌گذارد
- تستوسترون کم
- سوء مصرف مواد افیونی مانند هروئین
- ترومای لگن مانند آسیب‌های کشاله ران یا پرینه
- پرتو درمانی پروستات
- برداشتن غده پروستات
- آسیب نخاعی
- دیابت نوع دوم
- فشار خون بالا (بدون درمان)
درمان اختلال ارگاسم
اگر متوجه شدید که نمی‌توانید به اوج لذت جنسی برسید، با پزشک خود صحبت کنید یا به یک متخصص اورولوژی که ممکن است بتواند علل فیزیولوژیکی مشکل‌تان را شناسایی کند مراجعه نمایید. ضمنا شاید به یک روانشناس یا روانپزشک نیز نیاز داشته باشید تا عوامل هیجانی یا روانی دخیل در اختلال ارگاسم‌تان را تشخیص بدهد.
درمان عارضه با کمک یافته‌های تشخیصی تعیین می‌شوند:
اگر مشکل، عدم تعادل هورمونی باشد احتمالا درمان جایگزین تستوسترون برای‌تان در نظر گرفته می‌شود یا برای ارزیابی‌های بیشتر به یک متخصص غدد ارجاع داده می‌شوید.
اگر پزشک تشخیص دهد مشکل شما ناشی از مصرف دارو یا الکل است، تغییری در داروهای‌تان ایجاد کرده و توصیه می‌کند الکل را ترک کنید.. اختلالات خلقی مانند افسردگی و اضطراب به روان درمانی و دارو درمانی نیاز دارند (البته برای به حداقل رساندن عوارض جنسی درمان دارویی، باید دارو و میزان آن با احتیاط تجویز شود).
روان درمانی نیز می‌تواند به غلبه بر اضطراب در عملکرد جنسی کمک کند و یا با شناسایی تروما‌های مربوط به حال یا گذشته (چه جنسی و چه غیرجنسی) مشکل را برطرف نماید.. زوج درمانی نیز برای رفع مشکلات در رابطه زناشویی مفید است.
با کمک سکس تراپی می‌توان مشکلات جنسی بخصوصی را که در توانایی رسیدن به ارگاسم اختلال ایجاد می‌کنند مستقیما شناسایی و رفع کرد.
در برخی موارد ممکن است درمان امکانپذیر نباشد، خصوصا اگر تحت عمل پروستاتکتومی رادیکال قرار گرفته باشید یا تجربه‌ی ترومای شدید لگن را داشته باشید و یا به بیماری ام اس پیشرفته مبتلا باشید.
در عوض، درمان مبتنی بر تقویت لذت جنسی و افزایش صمیمیت جنسی بدون ارگاسم خواهد بود. یک روانشناس یا سکس تراپیست می‌تواند به شما کمک کند بیماری‌تان را بپذیرید و یک سبک زندگی سالم جنسی در پیش بگیرید و گرفتار تردید و احساس عدم اطمینان نشوید.
منبع:برترینها
