صبا شادور
حضور در تئاتر، هنر بازیگری ام را کامل می‌کند
حمیدرضا آذرنگ این روزها با فیلم «بیست و یک روز بعد» بر روی پرده سینماهاست. بازیگری که در این سال‌های اخیر جز بازیگران پرکار در عرصه سینما و تئاتر نامیده شده است.
حداقل سالی چند کار از او یا روی صحنه تئاتر و یا روی پرده سینما به نمایش گذاشته می‌شود.
او در جشنواره فیلم فجر برای فیلم «ااااادت نمی‌کنیم» نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد و در چند فیلم دیگر هم به ایفای نقش پرداخت.
برای آذرنگ فرقی نمی‌کند که در عرصه سینما به ایفای نقش بپردازد و یا در یک نمایش تئاتر بازی کند. آنچه مهم است نقشی است که باید ایفا کند.
بازی او درفیلم کودکانه «بیست و یک روز بعد» برگرفته از همین دیدگاهی است که این بازیگر سینما نسبت به انتخاب نقش‌های خود دارد.
او معتقد است که حتی اگر نقش کوتاهی را هم بازی کند، اما همان نقش تاثیرگذار باشد، با یک نقش اصلی بلند هیچ فرقی ندارد.
به زودی از این بازیگر سینما فیلم «آذر» به کارگردانی محمد حمزه‌ای و «قاتل اهلی» به کارگردانی مسعود کیمیایی اکران عمومی‌خواهد شد.
لازم به ذکراست که نمایش «ترن» به کارگردانی آذرنگ اسفند 1395 یکی از نمایش‌هایی بود که مورد استقبال قرار گرفت.
با این بازیگر سینما و تئاتر درباره وضعیت کنونی سینما و تئاتر به صحبت پرداخته‌ایم که در زیر می‌خوانیم.
می‌دانم که سال‌های پرکاری را سپری میکنید، مشغول چه کاری هستید؟
گاهی نمایشنامه ای می‌نویسم و گاهی هم برای بازی به یک فیلم فکر می‌کنم.
این روزها هم که با فیلم «بیست و یک روز بعد» روی پرده سینما هستم و مردم را تشویق می‌کنم تا این فیلم را ببینند.
مشغول کاری در تئاتر هستید یا خیر؟
بعد از استقبال خوبی که از نمایش «ترن» شد، هنوز کاری را در حوزه تئاتر شروع نکرده‌ام.
البته تا پیش از این هم درگیر جشنواره تئاتر سوره بودم که با نمایش «خنکای ختم خاطره» حضور داشتم.
گفتید جشنواره، بهتر است از اینجا شروع کنم که این همه تعدد جشنواره‌های مختلف چه در عرصه سینما و چه در عرصه تئاتر کمکی به هنرمندان می‌کند یا خیر؟
ببینید جشنواره‌ها باید مکانی برای ارائه تئاترهایی باشد که قرار است دیده شوند و در معرض داوری قرار گیرند.
اگر جشنواره تئاتر و دیگر جشنواره‌ها، رویداد فرهنگی و هنری خود را به نوعی سفارشی انتخاب کنند، آن جشنواره ضرر خواهد کرد.
تنوع و رنگارنگی جشنواره در میان آثار شرکت کننده در آن موجب هویت بخشی به جشنواره می‌شود.
نگاه سلیقه‌ای به آثار شرکت کننده در جشنواره‌ها، رویداد فرهنگی مورد نظر را از حالت کلی و اصلی خارج می‌کند و آن را به شبه جشنواره تبدیل خواهد کرد.
شما مخالف برگزاری جشنواره‌ها هستید؟
اتفاقا وقوع چنین رویدادهایی بسیار شیرین و دوست داشتنی است. اما آنچه آزار دهنده است، همیاری و همکاری همه هنرمندان تئاتر و مسئولان آن در کنار هم است.
چرا همه با هم و در کنار هم همیاری و همکاری نکنیم. کاری که منجر به ایجاد شرایط مطلوب برای تئاتر در بالاترین حالت کیفی ممکن می‌شود.
حیف است که این موضوع در نظر گرفته نشود و خطوط فکری سلیقه‌ای تنها برای نمایش تفاوت مدیریتی مدیران و مسئولان به کار گرفته شود.
بهتر است همه با هم با یک خط فکری مناسب و هدف مشترک برای تئاتر، فرهنگ و هنر جامعه خود کار کنیم.
من فکر می‌کنم الان نمایشنامه‌های زیادی مورد استقبال قرار می‌گیرد. چه دلایلی برای نمایش‌هایی که مورد استقبال قرار می‌گیرند، وجود دارد؟
من معتقدم نمایشنامه‌هایی همیشه می‌مانند که روایت آن قدیمی‌نمی‌شود و همیشه جاودانه در نگارش هستند.
باید در نمایشنامه‌ها از داستان و وقایعی سخن به میان آوریم که تنها متعلق به‌امروز نباشد. بلکه باید متعلق به گذشته، حال و آینده هر انسانی در دنیا باشد.
در نگاهی دیگر به این موضوع باید نمایشنامه شکلی دراماتیک به خود داشته باشد تا مخاطب را جذب کند. چرا که دراماتیک بودن نمایشنامه به شیوه صحیح خود موجب به کارگیری ذهن مخاطب در دل داستان نمایشنامه می‌شود.
در این صورت هنگامی‌که مخاطب آن نمایشنامه را می‌خواند و یا شاهد اجرای آن است، خود را جای تک تک شخصیت‌ها قرار داده و وقایع داستان را برای خود تداعی می‌کند.
انتخاب نقش‌های شما چه در تئاتر و چه سینما هر چند که کوتاه باشند، بر چه اساسی است؟
بعضی وقت‌ها قصه فیلم‌ها و نمایشنامه‌ها جذبم می‌کنند. هر بازیگری برای انتخاب یک نقش باید تکلیف اش با خودش روشن شود.
گاهی وقت‌ها بازیگر فیلمنامه‌هایی را می‌خواند که متوجه می‌شود کمبودها و کاستی‌هایی دارد که راجع به آن باید بحث شود و کم کم پیش برود.
در اکثر فیلم‌ها و نقش‌هایی که انتخاب می‌کنم، جای اما و اگر نمی‌گذارم.
عده ای معتقد هستند که سینما نوعی تفریح و سرگرمی است. فکر میکنید فیلم‌های امروزی برای جذب مخاطب موقعیت مناسبی به لحاظ مضمون فیلم‌ها دارند یا خیر؟
من مخالف هستم با این عنوان که فقط هنر می‌تواند جنبه تفریحی داشته باشد.
اما رسالت هنر، رسالت برجسته ای است که دغدغه‌های اجتماعی که آزار دهنده است و شرایطی که انسان را از امیدواری دور می‌کند را بتواند هشدار دهد.
مطمئن باشید که آنچه در جامعه دیده شده آثاری است که در فیلم‌های امروز شاهد آن هستیم.
من فکر می‌کنم دولتمردان ما باید از همین آثار یک مقدار به خودشان بیایند و جامعه را به سمت امنیت و آرامش برگردانند.
در کنار سینما به فعالیت‌های تئاتر هم می‌پردازید و در نمایش‌های مختلف بازی میکنید. چطور سینما و تئاتر را در کنار هم دارید؟
تئاتر به نوعی زندگی واقعی و اصلی من است. جایی که نمی‌توانم از آن گریزی داشته باشم. سینما را در شرایط فعلی تجربه می‌کنم.
به هر حال سینما، صنعت است. تفاوتی در بازیگری برای من ندارد. دو مدیوم که باید وظیفه‌ام را انجام دهم.
وقتی قرار است نام بازیگر را با خودم یدک بکشم، باید در هر مدیوم خودم را محک بزنم. قرار نیست حرفه‌ام را با تئاتر شروع کردم تا پایان هم در خدمت هنر تئاتر باشم.
البته این موضوع به مفهوم رها کردن هنر تئاتر هم نیست. اما سینما را هم دروغ است اگر بگویم دوست ندارم.
همه کسانی که تئاتر را شروع می‌کنند دوست دارند روزی وارد عرصه سینما هم بشوند. سینما به نوعی تجربه برای تکمیل کار یک بازیگر است.
من فکر می‌کنم هر کسی از اینکه مورد توجه قرار می‌گیرد و دیده و یا تقدیر می‌شود، خوشحال خواهد شد.
در هر جشنواره‌ای تعدادی سلیقه یک اثر هنری را قضاوت می‌کنند من با پذیرفته نشدن توسط هیئت داوران نه به ناامیدی و یاس خواهم رسید و نه با پذیرفتن شدن و مورد عنایت قرار گرفتن به آن خودباوری خواهم رسید که بگویم جهانم تمام شد.
این را تئاتر به من آموخت که هر جایی باشم، تازه ابتدای راه هستم و به نوعی آغاز راهی است که در پیش گرفته‌ام.
همچنین من یاد گرفته‌ام که هر پایانی، آغاز یک جریان دیگری است و معتقدم جایی برای تمام شدن وجود ندارد.
