امروز دكتر امیری، فوق تخصص روانپزشكی كودكان به پرسش ما پاسخ می‌دهد.
بازی یكی از نیازهای اساسی كودكان و اصلی‌ترین فعالیت كودك به شمار می‌رود كه در عین سرگرم كردن او، كاركردهای مهم دیگری نیز دارد كه هریك از این كاركردها به جنبه‌ای از زندگی كودك مربوط می‌شود كه او را برای ورود به زندگی بزرگسالی آماده می‌كند.
به این معنا كه خیلی اوقات بچه‌ها با وسایل بازی‌شان رابطه عاطفی برقرار می‌كنند كه در سنین پایین طبیعی است، اما والدین چگونه با اسباب بازی كودك برخورد كنند؟
مثلا دست عروسك كودك شكسته، نباید بگوییم اشكالی ندارد و یكی دیگر برایت می‌خرم، در این مواقع باید عاطفه نشان دهیم، متاسف شویم و سعی كنیم دست عروسك را درست كنیم، این رفتار می‌تواند به رشد عاطفی كودك در آینده كمك كند.
بچه‌ها اسباب بازی‌ها را جاندار فرض می‌كنند. مهم است كه مسوولیت اسباب بازی‌شان را به خودشان بدهیم، با این رفتار در واقع یك‌جور الگو دادن و نقش‌پذیری را در كودكان تقویت می‌كنیم بنابراین به كودك می‌گوییم، خودت باید اسباب بازی‌هایت را كنترل و نگهداری كنی، اگر كودك اسباب‌بازی را جایی بگذارد كه نباید آنجا باشد، آن را توقیف كنیم نه به این معنی كه مالكیت آن را از وی بگیریم، بلكه تا مدتی توقیف می‌كنیم چون نتوانسته مسئولیت نگهداری آن را بخوبی انجام دهد.
این موضوع به كودك كمك می‌كند نسبت به نقش‌هایی كه در بزرگسالی خواهد داشت، مسوولیت‌پذیر باشد. بازی، انعكاسی از فعالیت‌های درونی كودك و میل به خوشی، آزادی و رضایت است كه صفا و آرامش را به ارمغان می‌آورد.
روان‌شناسان معتقدند در فعالیت‌های خودجوش كودك باید آزاد گذاشته شود و دخالت بی‌توقع و نامناسب در فعالیت‌های او نباید صورت بگیرد، تا استقلال و خودمختاری كودك سلب نشود.
والدین نباید تعیین‌كننده نوع و شیوه بازی باشند، بلكه بهتر است شرایط سالم بازی را فراهم و خود به عنوان همبازی شركت كنند و اجازه دهند تا كودك با قدرت خلاقیت خود بازی را اداره كند. بازی برای بچه مانند زندگی برای آنهاست، پس با بازی بچه‌ها جدی برخورد كنیم.
جام جم آنلاين
