تحريريه دنيای سلامت
عفونت ویروس HPV
از عفونتهای دیگر دستگاه تناسلی، عفونت ویروس HPV است كه باعث زگیل تناسلی و سرطان گردن رحم، سرطان واژن و ولو می‌شود. خوشبختانه از این عفونت می‌توان با تزریق واكسن چهارگانه در دختران 26-9 سال قبل از ازدواج پیشگیری کرد.
عفونت دستگاه تناسلی تحتانی
عفونتهای تناسلی ادراری شایع‌ترین علت مراجعه خانم‌ها به كلینیك‌های تخصصی زنان است. ساده‌ترین فرم این عفونتها، عفونت قسمت‌های تحتانی دستگاه تناسلی یا واژینیت‌ها هستند كه به صورت افزایش ترشحات واژینال و گهگاه علائم خارش و سوزش این ناحیه تظاهر می‌کنند.
واژن به طور طبیعی با ترشحات غدد چربی، عرق، غدد بارتولن و اسكن مرطوب می‌شود. در واژن به طور طبیعی میكروارگانیسم‌هایی وجود دارد كه بیشتر هوازی هستند و شایع‌ترین آنها لاكتوباسیل است.
عوامل مختلفی مثل PH واژن و قند در دسترس عوامل باكتریال باعث ایجاد عفونتهای میكروبی و قارچی غیرطبیعی در واژن می‌شود. واژینیت مونیلیایی یا قارچی نوع دیگر از عفونتهای دستگاه تناسلی تحتانی است و 75 درصد زنان در طول زندگی دست‌کم یك بار این عفونت را تجربه می‌کنند.
45 درصد زنان به دو یا بیشتر موارد این عفونت در طول زندگی دچار شده‌اند. عوامل مستعدكننده این عفونت مصرف آنتی‌بیوتیك، شرایط دوران بارداری و بیماری قند است. علائم بیماری به صورت خارش دستگاه تناسلی تحتانی همراه با ترشحات پنیری شكل می‌باشد. ترشحات غلیظ به همراه تحریك ولو و واژن دیده می‌شود. درمان‌های موضعی و خوراكی باعث بهبود می‌شود.
شایع‌ترین عفونت واژن
شایع‌ترین عفونت واژن واژینوزباكتریال است كه در اثر عامل میكروبی به نام گاردنلاواژینالیس و از بین رفتن لاكتوباسیل كه باكتری معمولی واژن می‌باشد و رشد بیشتر باكتری گاردنلا ایجاد می‌شود.
در حالت طبیعی این عامل میكروبی 1 درصد از فلور طبیعی واژن را تشكیل می‌دهد؛ ولی در صورت بیماری‌زایی به غلظت 100 تا 1000 برابر طبیعی می‌رسد و همان طور كه گفته شد، لاكتوباسیل در این موارد وجود ندارد.
وجود عفونتهای میكروبی واژن باعث افزایش خطر عفونتهای لگنی، عفونتهای بعد از سقط، بعد از جراحی‌های خارج كردن رحم و همین طور غیرطبیعی شدن جواب سیتولوژی (پاپ اسمیر) گردن رحم می‌شود.
در زنان باردار عفونتهای واژینال خطر پارگی كیسه آب زودتر از موقع، زایمان زودرس، عفونتهای پرده‌های جنینی در دوران بارداری و عفونتهای رحمی بعد از سزارین را افزایش می‌دهد. تشخیص واژینوزباكتریال با وجود ترشحات با بوی ماهی به ویژه بعد از مقاربت یا دوش واژینال داده می‌شود
در معاینه، ترشحات خاكستری‌رنگ در دیواره واژن دیده می‌شود. در این شرایط PH ترشحات واژن بالاتر از 5/4 است (بین 7/4 تا 7/5 ).در بررسی میكروسكوپیك ترشحات، سلول‌های كدر تظاهر می‌کند كه همان سلول‌های جدار واژن است و این میكروارگانیسم‌ها اطراف آن را در بر می‌گیرند و باعث كدورت آنها می‌شوند.
درمان به صورت دارویی است كه روی این عوامل میكروبی مؤثرند و به طور خوراكی و موضعی تجویز می‌شوند. عفونت دیگر واژینال، تریكومونازیس است كه معمولاً از طریق مقاربت انتقال می‌یابد و در 70 درصد موارد توسط مردان به زنان منتقل می‌شود.
این عفونت گاهی همراه با واژینوزباكتریال است كه گفته می‌شود در حدود 60 درصد موارد این همراهی وجود دارد. علائم آن ترشحات زیاد بدبوست كه باعث تحریك دستگاه تناسلی خارجی نیز می‌شود.
در معاینه علائمی در گردن رحم به صورت منظره توت‌فرنگی شدن آن توسط پزشك زنان تشخیص داده می‌شود. در این شرایط PH واژن معمولاً بالاتر از 5 است. در بررسی میكروسكوپیك ترشحات، تریكومونا متحرك با افزایش گلبول‌های آن را می‌توان مشاهده کرد.
سلول‌های كدر ممكن است به دلیل همراه بودن با واژینوزباكتریال دیده شود. در صورتی كه به همراه واژینوزباكتریال باشد، عوارض گفته‌شده با این عفونتها ایجاد می‌شود؛ به طوری كه در صورت عفونت در دوران بارداری خطر پارگی كیسه آب و زایمان زودرس افزایش می‌یابد. درمان‌های خوراكی و موضعی باعث بهبود می‌شود، ولی خطر عود وجود دارد. در این عفونتها همسر نیز باید درمان شود.
عفونتهای لگنی
عفونتهای لگنی كه در حقیقت عفونتهای دستگاه تناسلی داخلی است، در اثر انتقال میكروارگانیسم‌ها از قسمت‌های تحتانی دستگاه تناسلی به طور صعودی و انتقال آن به رحم و لوله‌های رحمی ایجاد می‌شود.
این عفونتها عمدتاً در اثر مقاربت انتقال می‌یابد و عوامل میكروبی ایجادكننده عمدتاً‌گونوره و كلامیدیا هستند. علائم این بیماری تب همراه با درد لگنی، درد زیر شكم در محل لوله‌ها و تخمدان‌هاست كه ممكن است در درجات خفیف تا شدید بروز نماید.
گاهی عفونتهای لگنی ممكن است علائم خاصی نداشته باشند. تأخیر در درمان ممکن است باعث بسته شدن لوله‌ها و نازایی شود. درمان باید علیه این عوامل صورت گیرد. در صورت حدس آبسه لگنی، بیمار باید در بیمارستان بستری و تحت درمان تزریقی واقع شود. 75 درصد موارد آبسه لگنی به درمان آنتی‌بیوتیك پاسخ می‌دهد؛ در غیر این صورت، نیاز به جراحی و تخلیه آبسه در حین جراحی است.
