زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

دکتر غلامعلی افروز/روانشناس و استاد دانشگاه تهران

تحریریه زندگی آنلاین : امید به زندگی به معنای گستره حیات بشر، افزایش یافته است. این افزایش گستره حیات به استانداردهای زندگی، سبک درست زندگی، نشاط، بهداشت مردم و امید مردم به زندگی باز می‌گردد، کما اینکه هر فردی اگر امید خود را در زندگی از دست دهد زودتر فوت می‌کند.

هر فردی که "معنای زندگی" خود را از دست دهد دچار نا امیدی شده و افراد نا امید نیز افسرده می‌شوند، افراد افسرده دچار آسیب‌های زیستی و روانی مهمی می‌شوند. کودکان و نوجوانان نباید احساس نا امنی کنند. برنامه‌های کشوری باید به گونه‌ای باشد که امید کودکان و نوجوانان حفظ شود. از این رو تمام برنامه‌های کشوری باید خانواده محور باشند تا کودکان و نوجوانان امید پیدا کنند چراکه اگر خانواده محور نباشند ماندگار و پایدار نخواهند بود و کودکان و نوجوانان دچار بی اشتهایی روانی می‌شوند. لازم است آرامش جامعه را با مثبت اندیشی، امیدآفرینی، خیر خواهی و خیر آفرینی، گذشت و بخشایش گری و تلاش مداری گسترش داد.

کلافگی‌های روانی و تعارضات فکری، کوفتگی ذهنی و احساس نا امنی روانی از جمله مشکلات جوانان  است که می‌تواند به از دست دادن امید و امیدواری به فردا بیانجامد. باید امید جوانان را بیشتر کنیم چراکه با از دست دادن امید رگه‌های اضطراب و افسردگی در شاکله شخصیت جوان می‌نشیند.

بیشتربخوانید:

چگونه خشم خود را با ورزش کنترل کنیم؟

در این میان مشکلات سالمندان بیش از سایرین است. کرامت و تکریم سالمندان یک ارزش است و هرچقدر نشاط و امید در زندگی آنها بیشتر باشد، عمرشان با برکت تر و بیشتر شده و کمتر دچار آلزایمر می‌شوند.

خانه سالمندان آغاز نا امیدی در سالمندان و آخرین ایستگاه قبل از فوت آنها است. در حال حاضر گستره حیات بشر بیشتر شده و عمر خانم‌ها و آقایان نسبت به سال‌های قبل به حدود ۸۰ سال رسیده است. اگر عمر پر برکت همراه با سبک زندگی ارزشمند نباشد امید از دست رفته و اضطراب و افسردگی جای امید را می‌گیرد و خانه سالمندان آغاز نا امیدی است.

نباید خانه‌های سالمندان را گسترش داد. اگر از بین اقوام و فامیل کسی نمی‌تواند از سالمندان مراقبت کند باید این عزیزان در "شبه خانواده بزرگسالان" مراقبت شوند. در ساختار "شبه خانواده بزرگسالان"، بزرگسالان در یک خانه با هم زندگی می‌کنند. حتی این عزیزان سالمند می‌توانند در «شبه خانواده بزرگسالان» کودکانی را از بهزیستی به سرپرستی گرفته و با حفظ محرم و نا محرمی و با محبت و به دور از خشونت آنها را بزرگ کنند. در این "شبه خانواده بزرگسالان" سالمندان می‌توانند نظیر خانواده‌های حقیقی خود، ارتباطات صمیمی و دوستانه‌ای با هم برقرار کرده و از نا امیدی و افسردگی به دور باشند.

بیشتربخوانید:

خشم و روش های کنترل آن