تحریریه زندگی آنلاین : بطور معمول سلفی گرفتن در تعطیلات و مسافرت‌ها بیشتر اتفاق می‌افتد و افراد غالبا در این زمان‌ها علاقمند به عکاسی از خود و خانواده و به اشتراک گذاشتن این عکس‌ها در فضای مجازی هستند. حال با توجه به آغاز سال نو و تعطیلات نوروزی می‌خواهیم به آسیب شناسی پدیده سلفیتیس و پیامدهای آن برای افراد بپردازیم که در ادامه مطلب با آنها آشنا خواهید شد. فرهنگ لغات آکسفورد سِلفی را این‌طور تعریف کرده است: «عکسی که شخص از خودش می‌گیرد و اغلب منظور آنهایی است که با گوشی هوشمند یا وب‌کم گرفته شده‌اند و از روش شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شوند.» البته سلفی گرفتن فقط عکس گرفتن نیست. این رفتار می‌تواند شامل تغییرات ویرایشی با رنگ و افکت گذاشتن، تغییر پس زمینه، اضافه کردن افکت‌های غیرطبیعی به عکس قبل از بارگذاری در فضای مجازی باشد که ریشه اصلی آن نداشتن رضایت از وضعیت ظاهری و شرایطی است که شخص با آن زندگی می‌کند. این امکانات غیرضروری در عین حال جذاب و پرطرفدار با همه توان باعث افزایش میزان سلفی گرفتن در اشخاص به‌خصوص در میان نوجوانان دختر و حتی بزرگسالان شده است. سلفیتیس اصطلاحی است که عادت یک نفر برای گرفتن عکس‌های زیاد و گذاشتن آن در اینستاگرام، فیس‌بوک، اسنپ چت و دیگر سایت‌های رسانه‌های اجتماعی است.
بیشتربخوانید:
آشنایی با اختلال شخصیت اسکیزوفرنی
چرا زیاد عکس گرفتن یک بیماری به حساب می‌آید؟
سلفی گرفتن وقتی به یک مشکل تبدیل می‌شود که برای خودنمایی و گرفتن لایک باشد.
همینطور قرار گرفتن همیشگی در دسترس عکس‌های غیر حقیقی و بسیار ویرایش شده (مثل بازیگران و اشخاص معروف) می‌تواند اثرات منفی بر روح و عزت‌نفس یک نوجوان داشته باشد.
در حقیقت شخصی که اختلال سلفی گرفتن‌های گوناگون دارد، نه‌تنها به خود بلکه به اشخاص دیگر نیز ضربه وارد می‌کند و سبب انهدام روحیه اشخاص می‌شود.
نوجوانان امروزی به‌طور کامل از فتوشاپ بودن عکس‌های مدل‌ها آگاه هستند ولی با این حال، حتی چنانچه آنها بدانند که دوستانشان از فیلترها و برنامه‌های دیگر برای ویرایش عکس‌های سلفی خود استفاده می‌کنند، ولی با دیدن عکس‌های ویرایش شده توقعات غیر حقیقی به وجود می‌آید، که درصورتی‌که بخواهیم از نظر روانشناسی بگوییم، شخص دچار حقیر می‌شود و انتظار دارد که با انجام کارهای غیر معقولانه، مانند عکس‌های ادیت شده بقیه اشخاص گردد.
تقریباً هر چیزی که مربوط به استفاده از تلفن‌های هوشمند می‌گردد، حد و اندازه‌ای دارد که شامل عکس سلفی نیز می‌شود؛ همینطور در کل بهتر است برای گرفتن عکس زیاده‌روی نکنیم تا دچار اختلال سلفیتیس نشویم.
معیارهای تشخیص سلفیتیس
بهسازی محیط اطراف: سلفی گرفتن در جاهای مخصوص برای افزایش حس مثبت نسبت به خود و شرایطی که در آن قرار دارند و به رخ کشیدن امکانات به دیگران.
افزایش دادن رقابت اجتماعی با دیگران: سلفی گرفتن برای کسب توجه یا اصطلاحاً لایک و کامنت بیشتر در فضای مجازی.
کسب توجه و کمبود محبت: سلفی گرفتن به منظور جلب نظر و کسب توجه اطرافیان که ریشه در چشم و هم چشمی دارد.
عوض کردن خلق‌وخو: گرفتن سلفی برای فرد جنبه عوض شدن حال و هوا داشته باشد و به‌صورت کوتاه‌مدت باعث بهبود حال وی می‌شود.
افزایش اعتمادبه‌نفس: گرفتن سلفی برای گرفتن احساس بهتر به خود که به‌وسیله دیگران به شخص منتقل می‌شود.
همرنگ شدن با جماعت: سلفی گرفتن برای اینکه مورد تأیید گروه همسالان یا اطرافیان قرار بگیرند که ریشه در تقلید کورکورانه دارد.
بیشتر بخوانید:
کشف دروغ‌یاب ذهنی در مغز انسان
اغلب کسانی بیشتر درگیر این وضعیت می‌شوند که دارای خصوصیت‌های زیر باشند:
کسب توجه با اعتمادبه‌نفس پایین
خودشیفته
کسانی که به دنبال آخرین مد هستند
درون گزین
وابستگی به وجود آمده به دنبال گذاشتن عکس و گرفتن لایک
همچنین این پدیده می‌تواند اختلال «خودشیفتگی دیجیتالی» را به همراه داشته باشد.
بیشتربخوانید:
تاثیر تغذیه بر اعصاب و روان
راهکار درمان بیماری سلفیتیس
روانشناسان با تحقیق نمونه‌های مشابه دنی به نتایج گوناگونی در مورد علت و عوامل تشدید کننده این اختلال رسیدند.
چیزی که معلوم گردید این بود که کسانی که مبتلا به اختلال سلفیتیس هستند و به نوع وسواس گونه و دیوانه‌وار از خودشان عکس می‌گیرند بیشتر دوست دارند که حتماً آن عکس‌ها را در یک یا چند شبکه اجتماعی قرار دهند. به این اشخاص باید آموزش‌هایی در مورد زندگی سالم داده شود که بفهمند زندگی با شبکه‌های اجتماعی درست است و نه زندگی در شبکه‌های اجتماعی.
دور شدن از حقیقت این گروه از اشخاص را در معرض خودشیفتگی دیجیتالی گذاشته است و دور کردن این اشخاص از شبکه‌های اجتماعی کاری بسیار سخت است. البته چنانچه خودشان به جایی رسیده باشند که به پوچی و بیهودگی این کار پی برده باشند کار روان‌درمانگر قدری آسان‌تر است.
درمان دنی این‌گونه شروع شد که در ابتدا 5 دقیقه تلفن همراه او را از او جدا کردند. آنگاه 10 دقیقه و پس از آن 30 دقیقه. در آغاز خیلی دشوار بود و دنی خیلی ناآرام شده بود چرا که او حتی هنگام خواب هم تلفن همراهش در دستانش بوده.
