تحریریه گروه ترجمه زندگی آنلاین
یک گفتگو در بهترین حالت، موقعیتی است که دو نفر کنار هم می نشینند و در مورد مسائلی با هم صحبت می کنند و ممکن است نظر و یا عقایدشان موافق یا مخالف یکدیگر باشد و حتی با هم بحث هم کنند اما فقط قصد دارند عقیده شان را مطرح کنند و هر دو مایلند نگاهی دوباره به موضوع انداخته و نسبت به فرضیات خود شک کنند.
اما در گفتگوهایی که به دعوا و مجادله منتهی می شود شرایط به گونه ای دیگر پیش می رود.
در واقع در این نوع گفتگوها هیچ کس واقعا نمی خواهد در مورد خود موضوع صحبت کند، بلکه هدف برنده شدن تحت هر شرایطی است و هر دو طرف می خواهند که ثابت کنند در هرموردی حق با آنهاست.
دعوا گفتگویی است که در آن برنده همه چیز را به چنگ می آورد.
همیشه حق با اوست و این دیگری است که اشتباه می کند. آنها مدام تلاش می کنند تا حتی یک خطا در صحبت های طرف مقابل خود بیابند و ثابت کنند که او شخصیتی خطاپذیر دارد ولی خودشان عاری از هر نوع اشتباهی اند.
معمولا در مجادله ها هیچ یک از طرفین نمی توانند حتی کوچکترین اشتباه یکدیگر را تحمل کنند.
بعضی مواقع هم دوست داریم دیگران درست مانند ما فکر کنند و به همین دلیل گفتگوهایمان به دعوا منجر می شوند. در این گونه مواقع ما گرفتار سندرم "مثل من باش" می شویم.
این سندرم در واقع نوعی بیماری خطرناک ذهنی است و به ویژه در افرادی که تنها زندگی می کنند و آنهایی که هرچیزی را می خواهند بدست می آورند و هرکاری را که دوست دارند انجام می دهند شیوع دارد.
در این بیماری فرد به ورطه نفس گرایی سقوط می کند.
او فقط و فقط خودش را باور دارد و وقتی با کسی صحبت می کند مدام می خواهد که آن فرد مانند او فکر و عمل کند.
در غیر اینصورت عصبانی می شود و رفتارش احساسات طرف مقابل را جریحه دار می کند و او را وارد حالتی تدافعی و حتی تلافی می کند.
در این هنگام حملات شخصی، سرزنش، انتقاد و حتی صدمه زدن به شخصیت طرف مقابل شروع شده و دعوای سختی را موجب می شود.
برای اینکه به این سندرم مبتلا نشویم بهتر است بدون هیچ تعصبی به حرف های دیگران گوش کنیم و بدانیم که انسان جایزالخطاست.
هیچ کدام از ما نمی توانیم قاضی و داور نهایی باشیم و حکم به درست یا غلط بودن چیزی بدهیم و هیچ کدام بر دیگری برتری نداریم.
هر چیزی که می گوییم صرفا عقیده ای است که احتمال دارد خلافش ثابت شود و این بدین معنا نیست عقاید دیگرمان صحیح نیست.
اگر هنگام گفتگو مراقب این مسائل باشیم می توانیم گفتگوی مناسبی داشته باشیم. هرگز نباید خطاهای یکدیگر را پی در پی تذکر دهیم.
اگر به واقع می خواهیم ارتباط کلامی سالم و ایمنی با دیگران داشته باشیم بهتر است گاهی هم به خود شک کنیم شاید این ما هستیم که در اشتباهیم.
البته گاهی اوقات وقتی موضوعی را می دانیم صددرصد درست است باید دلایل قانع کننده بیاوریم و در عین حال طرف مقابل را وادار به پذیرفتن نظرمان نکنیم.
بعضی مواقع هم با هم دعوا می کنیم که چه کسی دعوا را شروع کرده است و همچون رزونانس باعث شدت آن می شویم.
باید هنگام گفتگو مراقب این مشكلات باشیم تا از همنشینی هایمان لذت ببریم.
