پزشكان غالباً بدون تشخیص قطعی، وجود انفاركتوس قلبی را احتمال می‌دهند و براین اساس، شروع به معالجه می‌كنند. چه بسا بیمارانی كه به بخش مراقبت‌های ویژه قلب (ccu) در بیمارستان‌ها فرستاده شوند و پس از انجام بررسی‌ها معلوم می‌شود كه اصولاً دردهای قفسه سینه آنها ربطی به بیماری قلبی نداشته است.
چگونه یك حمله قلبی (میوكاردیال اینفاركشن) قابل معالجه است؟
با تسكین درد، استراحت و بالاخره درمان عوارض بیماری میتوان آن را بهبود بخشید. یك مسكن قوی مانند مورفین و یا یكی از مشتقات آن، باید به بیمار تزریق شود. این داروها در عرض چند دقیقه اثر می‌كنند. اگر لازم باشد، تزریق بعدی نیز باید صورت گیرد. عوارض جانبی دارو، حالت تسكین شدید آن است كه برای بیمار بسیار مفید است. استراحت كامل در چند روز اول ضروری است كه معمولاً در بیمارستان صورت می‌پذیرد.
یك قلب خراب شده، برای بهبودی، مدتی وقت لازم دارد و باید حداقل كار ممكن را از آن كشید. استراحت معمولاً در بستر انجام می‌گیرد و در پاره‌ای موارد، بیمار ترجیح می‌دهد كه روی یك صندلی استراحت كند. در آغاز برای این قبیل بیماران، شش هفته استراحت در رختخواب توصیه می‌شود، ولی اكنون، می‌دانیم كه استراحت، غیر ضروری حتی ممكن است زیان‌آور باشد.
بیمارانی كه برای مدت طولانی در رختخواب استراحت می‌كنند، برای ایجاد عوارض گوناگونی مانند لخته شدن خون در سیاهرگ‌ها و عفونت‌های ریوی (كه معالجه این عوارض نیز، خود باعث مشكلات جدید می‌شود) آمادگی پیدا می‌كنند. از سوی دیگر، مشكلات جانبی دیگر مانند ضعیف شدن عضلات ممكن است در اثر استراحت زیاد پدید آید.
در حال حاضر، درمان بیمار مبتلا به انفاركتوس قلبی عبارت است از چند روز استراحت در بستر و سپس بازگشت تدریجی به زندگی و فعالیت‌های عادی است.
آیا انفاركتوس قلبی در منزل قابل معالجه است؟
گرچه در هنگام بروز انفاركتوس قلبی توصیه می‌شود كه بیمار را به بیمارستان انتقال دهند، با این وجود معالجه در منزل نیز امكان دارد. مطالعات اخیر نشان داده كه درمان در منزل، در شرایط مناسب، از سوی تعدادی از بیماران، به خوبی مورد استقبال قرار گرفته است.
به نظر می‌رسد كه بیماران مسن، استراحت در منزل خود را به مراتب به بستری شدن در یك بیمارستان غیر آشنا ترجیح می‌دهند؛ به شرط آنكه عوارضی نداشته باشد. در این صورت رفتن به بیمارستان را به دلیل مراقبت‌های بیشتر، ترجیح می‌دهند. البته در این زمینه، عقاید مختلفی وجود دارد.
اكثر متخصصان معتقدند كه در چهار ساعت اول شروع انفاركتوس، در صورت نزدیك بودن بیمارستان بهتر است كه بیمار به بیمارستان منتقل شود، ولی اگر بیش از چهار ساعت از شروع انفاركتوس گذشته باشد و یا زمان طولانی لازم باشد تا بیمار به بیمارستان انتقال یابد میتوان بیمار را در خانه بستری كرد. اصول اولیه درمان در همه جا یكسان است.
آیا پس از انفاركتوس قلبی، فعالیت‌ها باید محدود شود؟
به ندرت كاهش فعالیت دائمی بیمار، به دنبال انفاركتوس ضروری است. بیمار و اطرافیان او بسیار نگرانند كه بدانند آیا یك حركت غیر عادی، می‌تواند زمینه‌ساز یك حمله دیگر بشود یا نه؟
باید گفت كه این ترس بی‌مورد است، زیرا به‌ندرت ممكن است كه فردی به دنبال یك حركت یا ورزش، مجدداً دچار انفاركتوس شود؛ بلكه برعكس، عقیده بر این است كه ورزش و حركت روزمره معمولی پس از مرخصی از بیمارستان، برای سلامتی مفید است.
بنابراین بیمار پس از گذراندن دوره نقاهت می‌تواند انتظار داشته باشد كه زندگی عادی خود را از سر گیرد و این زندگی عادی شامل فعالیت‌های جنسی و كار و فعالیت‌های تفریحی است؛ ولی از سرگیری فعالیت‌های عادی باید به تدریج شروع شود. این موضوع كه بعضی افراد می‌گویند بیماران پس از انفاركتوس قلبی می‌توانند در مسابقه دو شركت كنند، زیاد صحیح نیست.
بیماران جوان‌تر می‌توانند بدوند، ولی باید مسافت دویدن و سرعت آن را به تدریج زیاد كنند.
ورزش‌هایی مانند وزنه‌برداری، پرتاب وزنه‌های سنگین و پارو كردن برف، مناسب نیستند و در صورت لزوم، باید به میزان بسیار محدود انجام شوند. تعدادی از بیماران، به علت وجود درد قلب و یا نارسایی قلبی، فعالیت‌های بدنی خود را محدود می‌كنند؛ با این وجود، نباید تمام فعالیت‌های ورزشی خود را كنار بگذارند.
میزان فعالیت از فردی به فرد دیگر متفاوت است، ولی بیماران معمولاً میزان فعالیت خود را متناسب با توانایی‌های‌شان تنظیم می‌كنند. بنابراین هرگونه فعالیت بدنی كه بیمار به آسانی قادر به انجام آن باشد و عارضه‌ای برای وی ایجاد نكند، اشكالی ندارد. مگر آنكه پزشك آن را منع كرده باشد.
آیا رانندگی برای كسی كه دچار انفاركتوس قلبی شده مجاز است؟
اكثر بیماران می‌توانند پس از سپری شدن مرحله انفاركتوس قلبی، مجدداً رانندگی كنند. زمان شروع رانندگی مجدد را پزشك تعیین می‌كند. در انگلستان معمولاً كسانی كه دچار انفاركتوس قلبی شده‌اند، دو ماه پس از بهبودی می‌توانند مجدداً رانندگی كنند و لازم است این موضوع، به اداره صدور گواهینامه رانندگی اطلاع داده شود.
مقررات در مورد رانندگان اتوبوس و وسایط نقلیه سنگین، بسیار سخت است و هیچكس با داشتن عارضه قلبی (بیماری عروق كرونر) حق گرفتن گواهینامه اتوبوس و كامیون را ندارد. رانندگان اتوبوس و كامیون كه دچار انفاركتوس قلبی می‌شوند باید به مشاغل دیگری غیر از رانندگی بپردازند. خلبانان حرفه‌ای و آماتور نیز تحت چنین شرایطی، حق پرواز نخواهند داشت؛ اما اشخاص عادی مشروط به اینكه مرحله حاد بیماری را پشت‌سر گذاشته باشند، می‌توانند با هواپیما مسافرت كنند.
