زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

مشكلات حركتی 

به طور كلی بیماران مبتلا به پاركینسون حركات كندی دارند و كم‌تر حركت می‌كنند. مثلاً، دست‌های خود را كمتر از حالت عادی تكان می‌دهند و دست‌ها به حالت آویزان تاب می‌خورند كمتر پلك می‌زنند و به هنگام بلعیدن نیز دچار مشكل می‌شوند.

بی‌توجهی به بوها 
اغلب بیماران مبتلا به پاركینسون حس بویایی خود را از دست می‌دهند. زیرا فرآیندهای عصبی بیماری روی حس بویایی اثر می‌گذارد.  

حرف‌های او را نمی‌توان به راحتی شنید و تشخیص داد آنها صداها را بسیار بم و پیچیده و نامفهوم تلفظ می‌كنند.  

عوامل خطرساز در بروز بیماری پاركینسون

مصرف چربی‌های اشباع‌شده 
در رژیم‌های غذایی كه حاوی چربی‌های اشباع‌شده هستند، خطر بیماری افزایش می‌یابد و برعكس هرچه از چربی‌های اشباع‌نشده بیشتر استفاده كنید خطر بیماری كاهش می‌یابد. 

كمبود اسیدفولیك در بدن 
افرادی كه دچار پاركینسون می‌شوند، میزان اسیدفولیك بدنشان پایین است، كمبود اسیدفولیك در موش‌ها نیز باعث بروز پاركینسون می‌شود. 

دیابت نوع 2
افرادی كه دچار دیابت نوع 2 هستند، 2 برابر بیشتر از دیگران در معرض بیماری پاركینسون هستند. 

كاهش استروژن 
كاهش هورمون استروژن، احتمال بیماری پاركینسون را بالا می‌برد. 

مصرف برخی داروها
مصرف برخی داروها در طولانی مدت، احتمال بروز بیماری را افزایش می‌دهند مثل كفرپرومازین. 

ژنتیك
وراثت نقش اصلی نه ولی نقش فرعی در این بیماری دارد. طبق تحقیقات، شش ژن در بروز این بیماری شناخته شده است اما چند ژن دیگر نیز توسط دانشمندان كشف شده‌اند كه در بروز بیماری دخالت دارند. هر یك از ژن‌ها به طور جزئی، خطر بیماری را افزایش می‌دهند. 

كمبود ویتامین D
محققان مشغول بررسی ارتباط كمبود ویتامین D و بیماری پاركینسون هستند. با افزایش سن، تولید ویتامین D به وسیله سلول‌های پوستی كاهش می‌یابد. لذا افراد مسن بیشتر از جوان‌ها در معرض این بیماری هستند. 

آلودگی هوا 
یكی دیگر از عوامل بروز این بیماری را آلودگی هوا می‌دانند ولی هنوز تحقیقات به عمل آمده در این زمینه چیزی را به طور قطعی ثابت نكرده‌اند.

برای خواندن بخش اول -علائم بيماری پاركینسون- اینجا کلیک کنید.