زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

رسول صفایی – الکتروکاردیوگرافیست

تحریریه زندگی آنلاین : زندگی نامه هر شاعری سرشار از مسائلی است که برخی اوقات برای شنونده یا خواننده مطالب زندگی آن شاعر چندان راحت و آسان نیست . البته بعضی شعرا هم  زندگی خوب و سرشار از به انجام رسیدن خواسته‌های آن شاعران بوده اما بهر صورت بعضی سرگذشت‌ها چندان هم دل‌نشین نبوده است.

پروین اعتصامی در بیست و پنجم اسفند 1285 در تبریز به دنیا آمد و همه خوب می‌دانند که پدری چون میرزا یوسف اعتصام‌الملک که از پیشگامان راستین ادبی در ایران بود  او را به معنای واقعی کلمه شاعره‌ای بی‌بدیل تربیت کرد. دنباله زندگی او را بعد خواهید خواند. این است یکی از اشعار پروین اعتصامی:

  بیشتر بخوانید:

اختر چرخ ادب

جوانی چنین گفت روزی به پیری

 بگفت اندرین نامه حرفی است مبهم

 از آن برد گنج مرا، دزد گیتی

جوانی نکو دار کاین مرغ زیبا

که چون است با پیریت زندگی

روی و که معنیش جز وقت پیری ندانی

که در خواب بودم گه پاسبانی

نماند در این خانه استخوانی

و اما پروین اعتصامی در سال 1313 با پسرعموی خود ازدواج کرد و به دلایلی که هر دو طبع مخالف داشتند پس از دو ماه و نیم سرانجام این ازدواج به جدایی کشید و پروین با چشم‌پوشی از کابین از شوهر خود جدا شد. داستان زندگی‌اش طولانی است اما در سال 1320 در 35 سالگی بدون هیچ سابقه بیماری بدرود زندگی گفت.  

بیشتربخوانید:

در وادی شعر و ادب

این شعر را برای سنگ مزارش سروده است:

اینکه خاک سیهش بالین است

گر چه جز تلخی از ایام ندید

صاحب آن‌همه گفتار امروز

بیند این بستر و عبرت گیرد

هر که باشی و زهر جا برسی

اختر چرخ ادب پروین است

هر چه خواهی سخنش شیرین است

سائل فاتحه و یاسین است

هر که را چشم حقیقت بین است

آخرین منزل هستی این است

 بیشتربخوانید:

در وادی شعر و ادب

شکسپیر را که همه خوب می‌شناسیم . در مورد شعر او گفته است:

شعر آن موسیقی است که هرکس در درون خود دارد.

البته دانشمند دیگری به نام «مارمونتل» می‌گوید:

«شعر یک نقاشی است که زبان دارد و یک زبان است که نقش می‌نگارد»

و «هگل» رساله مشهور خود به نام «فن شعر» را با این جمله آغاز می‌کند که:

«در تعریف شعر و بیان اوصاف اصلی  ان مشکلی است که تقریباً تمام کسانی که در این باب سخن رانده‌اند از حل ان فرومانده‌اند.»

پس شعر ان عمل سهل و آسانی نیست که هرکسی به آن دست یازد.

و البته «ناپلئون» هم می‌گوید: بزرگ‌ترین عمل غیراخلاقی آن است که انسان انجام شغلی را که در آن وارد نیست به عهده بگیرد.