آنها كه روش فعلی را نادرست می‌پندارند، می‌گویند اگر DCIS منجر به سرطان شود، برداشت توده‌های DCIS باید به كاهش موارد سرطان بینجامد، در حالی كه چنین اتفاقی به دو دلیل رخ نداده است؛ یكی این كه میزان سرطان مهاجم پستان در حال افزایش است و دیگر این كه در بیشتر موارد، DCIS به سمت سرطان مهاجم پیشرفت نمی‌كند.
حالا اگر روش درمانی فعلی در مورد DCIS نادرست باشد، چه راه‌های دیگری پیش پایمان وجود دارد؟ حدود سه‌چهارم سرطان‌های پستان توسط هورمون استروژن تغذیه می‌شوند و داروهایی كه این هورمون را مسدود می‌كنند، امروزه در كنار جراحی استفاده می‌شوند. حال آیا می‌توان این داروها را جایگزین روش‌های جراحی كرد؟
در مطالعه‌ای كه بتازگی انجام شد، از 14 زن مبتلا به DCIS، شش نفر بدون جراحی و فقط با دارو درمان شدند كه پس از گذشت هفت سال هیچ‌كدام دچار سرطان نشدند.
هرچند، تعداد افراد مورد آزمایش در این مطالعه اندك است، اما برخی از جراحان را به فكر واداشته است كه شاید بتوان به این روش به عنوان یك راه غیرجراحی برای افراد مبتلا به DCIS با درجه پایین نگاه كرد.
یكی از جراحان معتقد است كه تغییر درمان این نوع از سرطان پستان در دست خود بیماران است. او می‌گوید تا دهه 1970 درمان استاندارد سرطان پستان شامل برداشت پستان به همراه ماهیچه‌های سینه‌ای و غدد لنفاوی اطراف بود.
علت آن كه چنین روشی امروزه رایج نیست، شهامت بیمارانی بوده است كه نمی‌خواستند از این روش استفاده كنند و خواستار راه بهتری بوده‌اند، البته پزشكان هم باید شهامت لازم را برای امتحان‌كردن روش‌های جدید داشته باشند.
آدل فرانسیس، جراح بیمارستان بیرمنگهام انگلستان، چنین شهامتی را از خود نشان داده و در حال طراحی مطالعه روی هزار زن مبتلا به DCIS درجه پایین است تا جراحی را با ماموگرافی سالانه مورد مقایسه قرار دهد.
گرفتن چنین تصمیمی برای تغییر یك روش درمانی بسیار سخت است؛ چراكه روش جراحی فعلی نیز مدافعان خاص خود را دارد.
به نظر این گروه با این كه ممكن است DCIS بیش از حد نیاز درمان شود، تشخیص زودهنگام و درمان موجب نجات زندگی افراد می‌شود. به نظر فرانسیس، تنها راهی كه می‌توان به كمك آن شبهات را برطرف كرد، درمان آزمایشی بیماران است.
درمان اورژانسی لازم نیست
سیستم سلامت باید به گونه‌ای بین DCIS و سرطان مهاجم تفاوت قائل شود. در انگلستان براساس راهكارهای پزشكی، درمان تمام سرطان‌ها باید ظرف یك ماه آغاز شود و این برخورد اورژانسی می‌تواند باعث افزایش فشار بر زنانی شود كه با تشخیص DCIS مواجه شده‌اند و به زمان بیشتری برای تصمیم‌گیری نیاز دارند.
ممكن است بتوانیم در آینده با شناسایی نشانگرهای زیستی بافت نمونه‌برداری‌شده، احتمال پیشرفت DCIS به سمت سرطان مهاجم را ارزیابی كنیم.
براساس مطالعات انجام شده، تاكنون آنهایی كه نمونه بافتی‌شان دارای سه پروتئین COX-2، P16 و ki67 بود، 20 درصد شانس ابتلا به سرطان مهاجم پس از جراحی را داشتند، چنانچه كسانی كه از نظر این سه پروتئین منفی بودند شانسی برابر با چهار درصد داشتند.
در حالی كه تلاش‌ها برای شناخت بهتر موارد خطرناك ادامه دارد، زنان مبتلا به سرطان مجاری شیری درجا (DCIS) همچنان در سردرگمی قرار دارند. اطمینان نداشتن باعث می‌شود تا چشمان خود را بهتر بگشاییم و راهی بیابیم.
با وجود همه پیشرفت‌هایی كه تاكنون صورت گرفته، هنوز نادانسته‌های ما در مورد بدن انسان زیاد است.
برای خواندن بخش اول- بار دیگر سرطان- اینجا کلیک کنید.
