پیاژه به نحوی عمیق و اصولی به این نتیجه رسید كه: «وقتی كودكان بازی می‌كنند، راحت‌تر و بهتر از فكرشان بهره می‌گیرند. كودك در زمان بازی به‌طور دقیق از همه حواسش استفاده كرده و همه چیز را یاد می‌گیرد و همین یادگیری‌های دوران كودكی است كه پایه‌های مهارت، استدلال و نگاه منطقی او را در سنین بالاتر شكل می‌دهد.
او در ضمن بازی، تجربه‌های زیادی به دست می‌آورد و معانی بسیاری را می‌فهمد. در حین بازی، بوها را تشخیص می‌دهد، رنگ‌ها را می‌شناسد، اسامی را درك می‌كند و موارد آسیب‌رسان را می‌شناسد و... او از بازی الگوبرداری كرده و سعی می‌كند آنها را در موارد مشابه به زندگی پیاده كند.
فرآیند نقش بازی در مطلوبیت و كیفیت زندگی
بازی لذت
هیجان شادی
نشاط و سرزندگی فراغت و آسودگی
نگاه بهتر جسم سالم‌تر
اندیشه برتر كارآمدی مطلوب‌تر
زندگی باكیفیت توانایی و خلاقیت بیشتر
مطلوبیت و بازدهی بیشتر
نتیجه
از آنجائی كه بازی، نوعی تمرین برای كسب مهارت‌های زندگی است، بنابراین توجه و تاكید بر آن در همه ادوار زندگی به‌خصوص دوران كودكی بسیار مهم است. بازی، شادی زمینه‌ساز رشد و شكوفایی‌اند. انسان برای ادامه زندگی، تجدید قوا و تداوم روند بالندگی، نیازمند بازی، هیجان و آسودگی است، بدون تردید توسعه و تعالی جوامع و انسان‌ها ارتباط مستقیم و معنادار با سطح رشد و تكامل كودكان دارد و رسیدن به این سطوح، ضرورت توجه به بازی، سرگرمی، تفریح و فراغت را مطرح می‌كند.
رشد، بالندگی و شكوفایی كودك، بحثی موردی، مقطعی و بدون سمت و سو نیست، بلكه فرآیندی است كه طی آن كودك به مهارت‌ها و ادراك‌های متعدد و متنوع دست می‌یابد. در این فرآیند، كودك می‌آموزد، رشد می‌كند و می‌فهمند و این همان چیزی است كه بازی به ارمغان می‌آورد.
اصلی‌ترین هدف بازی نه فقط گذران وقت به شعف و شادمانی، بلكه عمدتاً به اجرا درآوردن برنامه‌های رشد و مراقبت و تكامل است؛ به‌طوری كه كودك از طریق بازی، جسمی سالم‌تر، ذهنی فعال‌تر، و مغزی هوشیارتر خواهد داشت و آگاهی‌های لازم را برای فراگیری و آموختن كسب می‌كند.
بنیان‌های كسب روحیه بر شناخت‌ها و مهارت‌هایی بنا شده كه یكی از راه‌های به دست آوردن آنها بازی و سرگرمی است. بازی برآیند و محصول نوعی پذیرش و ذهنیت جمعی است. هر چه حوزه پذیرش و ذهنیت نسبت به یك بازی گسترده‌تر باشد، بُرد و حیطه نفوذ آن بازی زیادتر خواهد بود. می‌دانیم كه از ابعاد مهم در رشد و شكوفایی كودك، یكی بُعد فیزیولوژیكی و دیگری بُعد آناتومیكی است و در
هر‌دوی آنها بازی و سرگرمی نقش مهمی دارد. كودك در بازی‌های دوران كودكی و بعد از آن، بازیگری و مهارت را می‌آموزد؛ زیرا قرار بر این است كه هركس به‌عنوان یك بازیگر اجتماعی هم خود را بسازد و هم دیگری را. و بالاخره اینكه: میزان علاقه‌مندی یك فرد یا یك خانواده و یا یك جامعه به بازی و تفریح و سرگرمی، نشانگر درجه اشتیاق آنها نسبت به زندگی است.
برای خواندن بخش اول- بازی، شادی، زندگی- اینجا کلیک کنید.
برای خواندن بخش دوم- بازی، شادی، زندگی- اینجا کلیک کنید.
