تجویز غیرمجاز بازدارنده TNF موجب عفونت راجعه دستگاه تنفسی و اسپرژیلوس آلرژیك برونش‌های ریوی می‌شود. بنا بر این مطالعه، تاثیرات منفی دارو قابل چشم‌پوشی است، ولی تحقیقات و بررسی بیشتری در این زمینه باید صورت گیرد.
هپارین
هپارین یك تركیب گلیكوزامین گلیكون اندوژن است و به عنوان یك ماده ضدانعقادی موارد استفاده زیادی در پزشكی دارد.
هپارین به تعدادی از سیتوتوكسیك‌ها و واسطه‌های التهابی از قبیل پروتئین كاتیونیك، پوزینوفیلیك و پرواكسیداز متصل می‌شود و به عنوان عامل بازدارنده آنها عمل می‌كند.
بعضی محققان (احمد و ال) معتقدند كه گروه‌های سولفات هپارین ممكن است انسداد مجاری تنفسی در اثر آنتی‌ژن را تسكین دهد. این پدیده به بازدارنده هیستامین كه توسط مولكول IgEبه عنوان واسطه عمل می‌كند (كه به اینوزیتول – تری‌فسفات وابسته است) كمك می‌نماید. مطالعه دیگری نشان داد كه هپارین ممكن است به پروتئین‌های سطحی اپیتلیال متصل شود و عكس‌العمل بالای مجاری تنفسی را كاهش دهد. بررسی‌های اولیه در مورد هپارین، در سال‌های اولیه دهه 1960 انجام گرفت و نشان داد كه پس از تجویز دارو علائم آسم تخفیف یافتند.
اولین بار باروانا و ال از هپارین تنفسی برای آسم خفیف و متوسط استفاده كردند؛ اما بیماران آنها فقط از لحاظ علائم ظاهری بیماری بهبود یافتند، بدون آنكه تغییری در عملكردی ریوی و فیزیكی آنها ایجاد شود.
اطلاعات ضدونقیضی در مورد تاثیر هپارین تنفسی و انوكساپارین (enoxaparin) بر آسم ورزشی و همچنین نتایج آزمایش‌های تحریك برونش‌ها، شامل تست‌های هیستامین و متاكولین، وجود دارد. گرچه برخی آزمایش‌ها نشان داده‌اند كه هپارین تنفسی نقش حفاظتی در تحریك‌پذیری بالای مجاری تنفسی دارد و پس از درگیری با آلرژن‌ها حجم بازدمی فشاری (FEV1) را كاهش می‌دهد، مطالعات دیگری كه از تست متاكولین استفاده كرده‌اند، نتایج متفاوتی در مورد اثرات گوناگون FEV1 به‌دست آورده‌اند.
شایان ذكر است كه هپارین تنفسی اثرات منفی كمی دارد و باعث ایجاد اختلالات انعقادی و خونریزی نمی‌شود.
ایمونوگلوبولین وریدی (IVIG)
اطلاعات محدودی در مورد استفاده از IVIG در بیماران آسمی وجود دارد. مكانیسم عمل آن ممكن است كاهش تحریكات جلدی نسبت به آلرژن‌ها، كاهش كلی سطح سرم IgE، جلوگیری از فعالیت لمفوسیت و كاهش تولید IL-1 و IL-4 با این سلول‌ها و كاهش تكثیر لمفوسیت وابسته به سیتوكین باشد.
به‌علاوه IVIG حساسیت لمفوسیت را به اثرات سركوب‌كننده دگزامتاوزون (حتی در افرادی كه سابقه مقاومت در برابر كورتیكواستروئید داشته‌اند) افزایش می‌دهد. برخی مطالعات نشان داده‌اند استفاده از mg/kg400 IVIG در ماه برای آسم‌های شدید مقاوم به درمان، دوز استروئید را به میزان قابل توجهی كاهش می‌دهد.
عوارض منفی دارو بسیار كم و شامل سردرد و تهوع در زمان تزریق وریدی است. عوارض منفی جدی‌تر دارو شامل نفریت فضای بین بافتی و مننژیت غیرعفونی می‌باشد.
جمع‌بندی
به علت مشكلات كنترل بیماری و افزایش مرگ و میر و وخامت بیماری در آسم‌های شدید، به‌ویژه نوع مقاوم در برابر استروئید، استفاده از داروهایی كه اخیرا ساخته شده و داروهای قدیمی با اثرات تسكین‌دهنده ولی نه به شكل معمول، ممكن است نتایج سودمندی داشته باشد.
كاهش مرگ و میر، بهبود كیفیت زندگی و كاهش اثرات جانبی داروها، مانند استروئیدها با برخی داروهای پیشنهادی امكان‌پذیر است.
علی‌رغم نبود مطالعات گسترده، كنترل‌شده و هم‌محور برای بررسی و ارزیابی تاثیر این داروها، به نظر می‌رسد این درمان‌ها امیدواركننده هستند و بررسی عوامل دیگری كه قادر به تعدیل واكنش‌های التهابی یا راه‌های دیگر بیماری‌زایی آسم‌های شدید می‌باشند، الزامی است.
برای خواندن بخش اول- آنتی‌بادی‌های آنتی‌ایمونوگلوبولین- اینجا کلیک کنید.
