دکتر مریم کاشانیان؛ متخصص زنان و زایمان، استاد و مدیر گروه زنان دانشگاه علوم پزشکی ایران
منیزیم یکی از مواد معدنی است که کمتر در نظر گرفته شده و نقش آن در سلامت زنان مغفول واقع شده است.
امروزه به طور روزافزون به نقش آن روز به روز بیشتر توجه میشود. تحقیقات نشان دادهاند که حدود 12 درصد افرادی که بستری هستند کمبود منیزیم دارند و این امر در مواردی که بیماریهای مزمن وجود دارد، حتی میزان آن به 60 تا 65 درصد هم میرسد.
در واقع منیزیم، چهارمین عنصر معدنی از نظر فراوانی در بدن است (بعد از کلسیم، پتاسیم و سدیم)، بنابراین همین که این عنصر میزان وسیعی از مواد معدنی بدن را تشکیل میدهد، نشاندهنده اهمیت آن است.
همچنین منیزیم دومین کاتیون داخل سلولی بعد از پتاسیم است. فقط 1 درصد منیزیم در خارج از سلول و مایعات خارج سلولی، پلاسما و خون وجود دارد و 99 درصد آن داخل سلولی است.
بنابراین اندازهگیری آن در خون همیشه نمیتواند نشاندهنده میزان کاهش آن در داخل سلول باشد، چون فقط 1 درصد آن در بیرون از سلول قرار دارد و این نکته همیشه در بررسی منیزیم باید مورد توجه باشد.
نقش مهم منیزیم در بدن
با توجه به آنچه ذکر شد منیزیم عمدتا در داخل سلول وجود دارد. بیشتر از 300 فعالیت بیوشیمیایی را در داخل بدن میتواند اعمال کند.
میتواند در داخل سلول به کار آنزیمها کمک کند و در کنترل مواد قندی، چربی و متابولیسم پروتئین و همینطور الکترولیتها دخالت داشته باشد و با این نقش وسیعی که دارد، طبیعتا میتواند در سلامت نقش مهمی را ایفا کند.
آنچه بیشتر از همه در مورد نقش منیزیم به آن توجه شده، این است که میتواند در انقباضهای عضلانی و تنظیم آنها، تنظیم فشار خون، متابولیسم انسولین و فعالیت قلب و عروق و انتقال سیستم عصبی نقش جدی داشته باشد.
کمبود منیزیم از زیاد بودن آن خیلی شایعتر است، بنابراین وقتی میزان منیزیم خون کاهش پیدا میکند، میتواند باعث بروز اختلالات جدی در سیستم عصبی، قلبی و عضلانی شود.
با توجه به نقش وسیعی که منیزیم در داخل سلول دارد و اعمالی که در بدن میتواند ایفا کند، میتواند در جلوگیری و درمان خیلی از بیماریها نقش داشته باشد.
کمبود آن با تعدادی از بیماریهای مزمن همراه است، مثلا در آلزایمر، دیابت تیپ 2 و مقاومت به انسولین، فشار خون بالا، بیماریهای قلبی عروقی، سکته مغزی، سردردهای میگرنی، یک سری بیماریهای روانی مانند ADHD و نیز فعالیت پلاکت، افزایش فعالیت عضلات صاف و همینطور افزایش چربی خون میتواند اعمال اثر کند.
علل کمبود منیزیم در بدن
منیزیم از طریق سیستم گوارشی یا سیستم ادراری از بدن دفع میشود و بنابر این ازدیاد دفع یا مصرف کم آن باعث ایجاد کمبود منیزیم در بدن میشود.
در ترشحات سیستم ادراری مقداری منیزیم وجود دارد، بنابراین مواردی که به صورت مرضی باعث میشود منیزیم کاهش پیدا کند، شامل اسهالهای حاد یا مزمن، سوءجذب، اعمال جراحی بر روی روده مانند بایپس روده (جزء جراحیهای باریاتریک که برای رفع چاقی استفاده میشود) و گاهی در موارد پانکراتیت حاد، در افرادی که برای مدت بیشتر از یکسال از داروی آمپرازول استفاده میکنند و ممکن است جذب منیزیم صورت نگیرد و دچار کمبود آن شوند.
همچنین مشکلاتی در سیستم ادراری نیز ممکن است همچنان باعث افزایش دفع منیزیم شود.
مواردی که ممکن است سیستم ادراری باعث کاهش منیزیم شود، عبارتند از مصرف برخی داروها، مانند دیورتیکهای (مدرها) تیازیدی (برای کاهش فشار خون)، دیابت غیر کنترلشده، مصرف الکل و بالا بودن میزان کلسیم خون. بعضی از افراد هم به صورت ژنتیکی دفع منیزیم زیاد دارند که تمام این موارد میتوانند باعث کمبود منیزیم در بدن شوند.
بنابراین عواملی که باعث کمبود منیزیم میشوند ممکن است به صورت اولیه باشد که امکان دارد مشکلات متابولیک مادرزادی وجود داشته باشد، ولی نوع ثانویه آن یا به دلیل خوردن ناکافی منیزیم است یا در سیستم گوارشی جذب نمیشود و یا به مقدار زیاد از سیستم ادراری دفع میشود.
خیلی از مردم، میزان ناکافی منیزیم در تغذیه را استفاده میکنند و یا تغذیه خوبی ندارند.
مصرف الکل میتواند باعث شود منیزیم خوب جذب نشود. همچنین در افرادی که تغذیه دهانی ندارند و مواد غذایی را از طریق رگ دریافت میکنند، مانند مواردی که در ICUها هستند، امکان بروز کمبود منیزیم وجود دارد.
از مواردی که جذب منیزیم خوب صورت نمیگیرد، میتوان به اسهال مزمن، سوءجذب یا فیستولهایی که در لوله گوارشی وجود دارند، اشاره کرد.
از موارد دیگراز دست دادن غیر نرمال منیزیم میتوان به استفاده از دیورتیکها، آنتیبیوتیکها و داروهای ضد سرطان اشاره کرد.
در مواردی مانند استرس، دیابت کنترل نشده، مصرف الکل زیاد، کاهش کلسیم خون، وجود کرامپهای عضلانی، بیماریهای کلیوی که باعث دفع ادرار زیاد میشوند و یکسری مشکلات کلیوی، در تمام این موارد ممکن است میزان منیزیم کاهش پیدا کند.
منیزیم در مواد غذایی
مواد غذایی میتوانند برای تامین منیزیم مورد نیاز بدن نقش داشته باشند، ولی خیلی نقش مهمی را در این زمینه ایفا نمیکنند.
در واقع مقدار منیزیم موجود در مواد خوراکی، بسیار کم است و بنابراین منیزیم از مواد خوراکی خیلی کم به بدن میرسد.
منیزیم عمدتا در مواد غذایی مانند سبزیجات سبز مانند اسفناج، بعضی از حبوبات مانند لوبیا و نخود، در مغزها و غلات وجود دارد. همیشه باید از خودمان بپرسیم آیا مواد غذایی که میخوریم، از نظر تامین نیاز بدن به منیزیم کافی هست یا نه؟
علائم کمبود منیزیم
علائم فیزیکی مانند کرامپهای عضلانی، از دست دادن اشتها، احساس خستگی و علائم روانی مانند اضطراب و استرس از علایم کمبود منیزیم میباشند.
به ترتیب همینطور که میزان کاهش منیزیم خودش را نشان میدهد، اشتها از دست میرود، فرد ممکن است احساس تهوع، استفراغ، ضعف و خستگی داشته باشد.
با شدت گرفتن میزان این کمبود، ممکن است کمکم احساس کرختی و گزگز در عضلات و بدن، کرامپها و انقباضات عضلانی و تغییرات روانی مانند اضطراب و تحریک پذیری و اختلالات ریتم قلب به وجود بیاید.
وقتی کمبود منیزیم شدت بیشتری پیدا کند، میتواند روی مواد دیگر بدن تاثیر بگذارد، مثلا کلسیم و پتاسیم خون کاهش پیدا میکند و در نتیجه اختلالات ریتم قلب تشدید میشود.
تشخیص کمبود منیزیم
قسمت عمده منیزیم بدن در اسکلت و استخوانها (50 تا 60 درصد) و حدود 20 تا 30 درصد در عضلات است و همانطور که قبلا گفته شد، فقط 1 درصد آن در خون وجود دارد.
با توجه به آنچه گفته شد، میتواند سطح خونی منیزیم نرمال باشد، در حالی که بدن با کمبود آن مواجه باشد.
البته منیزیم موجود در سرم اندازهگیری میشود، ولی باید به این نکته توجه داشت گاهی اوقات آنچه در خون نشان داده میشود، بیانگر آنچه که در سلول هست، نمیباشد.
اغلب موارد کمبود منیزیم ممکن است تشخیص داده نشوند.
بیشتر بخوانید: