ركسانا خوشابی
عشق مادری، محبتی است كه از ته دل آرزو دارم هر كودكی، لا اقل ذره ای از آن را تجربه كرده باشد، عشقی كه قابل مقایسه با هیچ عشق زمینی دیگری نیست. هر چند كه بیشتر كودكان، آن را چنان بدیهی دریافت می كنند كه تصوری از فقدان آن ندارند، مثل ما كه تصوری از فقدان نورآفتاب، آفتاب گرم و زندگی بخش نداریم!
مادر كودكش را دوست دارد، چون <هست>، نیازی نیست كودک برای محبوب بودن كوشش كند، چون مادر، به هر حال او را دوست دارد، دست هایش گرم و مهربان است، آغوشش امن و پرمحبت است و همین كه كودكش را می بیند، زیباترین عشق عالم در نگاهش موج می زند.
متاسفانه كودكانی كه از عشق اصیل مادری محروم بوده اند، هرگز تصوری از بعد زیبای زندگی پیدا نمی كنند. به همین دلیل چنین فقدانی در برخی از این كودكان زمینه ساز اختلا لا ت و بیماری های روانی و انواع جرم ها و بزهكاری هاست. فقدانی، كه زندگی را زشت و دنیا را جایگاهی ناامن و ترسناک جلوه می دهد.
هر یک از ما زمانی كودک بوده و طفولیت را تجربه كرده ایم، اما گمان نمی كنم از آن موقع ها، و خصوصا از احساس و دركی كه نسبت به جهان اطراف داشته ایم چیز زیادی به یاد داشته باشیم. در ابتدا كودک از درک اشیاء و از وجود خودش و دنیای خارج آگاه نیست. گرما و غذا را احساس می كند اما هنوز آن ها را از سرچشمه شان كه مادر است، باز نمی شناسد برای او، مادر همان نشئه حاصل از خرسندی و ایمنی است.
وقتی كودک رشد می كند كم كم یاد می گیرد اشیاء را آن طور كه هستند درک كند، آن ها را به عنوان ماهیت های جداگانه و مستقلی بفهمد و نامگذاری كند. حتی یاد می گیرد با آن ها چگونه رفتار كند، مثلا می آموزد كه آتش، سوزان و دردآور است، آغوش مادر گرم و لذت بخش است، چوب سخت و سنگین است و...
در همین مرحله است كه او عشق مادر را هم می فهمد و اگر این عشق، عشق حقیقی و مادرانه باشد او به این درک می رسد كه مادر به خاطر آن كه <هست>، دوستش دارد و نیازی نیست برای به دست آوردن این عشق، تلا ش كند، چون عشق مادری، اگر اصیل و حقیقی باشد، بی قید و شرط است.
مادر، نوزاد خود را دوست دارد، زیرا كودک اوست، نه به خاطر این كه كودک مطابق انتظارات خاصی رفتار كرده، یا تابع شرایط بخصوصی بوده است.
عشق بی قید و شرط، یكی از عمیق ترین آرزوهای بشر است، عشقی كه یادآور عشق بی انتهای خالق به مخلوق است. تنها خداست كه می تواند بی هیچ چشمداشت و نیازی بنده اش را دوست بدارد، بنده ای كه هزاران برابر ناتوان تر و نیازمندتر از اوست.
روابط مادر و فرزند هم به سبب ماهیت خاصی كه دارد مبتنی بر نابرابری است! یكی به همه یاری ها نیاز دارد و دیگری همه آن یاری ها را فراهم می كند. به خاطر همین خاصیت فداكارانه است كه عشق مادرانه بالا ترین عشق ها و مقدس ترین پیوندهای عاطفی نامیده شده. جوهر واقعی عشق مادرانه، توجه مادر به رشد و بالندگی كودک است، و این یعنی تمنای جدایی كودک از خود!...
برای خواندن بخش دوم- تغذیه با عشق مادر و محبت پدر- اینجا کلیک کنید.
