چای بعد از آب دومین نوشیدنی پرمصرف جهان است. چای از گیاه کاملیا سیننسیس (Camellia sinensis) تهیه می‌شود، اما روش‌های مختلف برداشت و پردازش، چای‌های مختلفی را تولید می‌کند.
برای تهیه چای سیاه، برگ‌های پژمرده، کبود شده، نورد شده و کاملاً اکسیده می‌شوند. چای سیاه ۷۵ درصد از چای مصرفی در جهان را تشکیل می‌دهد.
اکسیداسیون زمانی اتفاق می‌افتد که برگ‌ها برای مدت طولانی در معرض هوا قرار بگیرند. آنزیم‌ها مواد شیمیایی موجود در برگ‌ها را تجزیه می‌کنند، رنگ قهوه‌ای و بوی آشنا خود را تولید می‌کنند. در مقابل، چای سبز از برگ‌هایی تهیه می‌شود که اکسیده نشده اند.
اکسیداسیون ممکن است فواید غذایی را در چای سیاه ایجاد کند، فوایدی که در چای سبز وجود ندارد، از جمله کاهش خطر ابتلا به چندین سرطان، محافظت از قلب در برابر آترواسکلروز و حفظ فشار خون سالم.
آترواسکلروز
آنتی اکسیدان‌های موجود در چای سبز و سیاه به مبارزه با رادیکال‌های آزاد که باعث آترواسکلروز (تجمع پلاک در دیواره‌های هر شریان بدن) می‌شوند، می‌روند.
کاهش خطر سرطان
پلی فنول‌های موجود در چای رشد تومور را کاهش می‌دهند. چای سیاه به روش مشابه چای سبز با سرطان در ارتباط است، اگرچه انواع کمتری از سرطان را نیز درگیر می‌کند. مطالعات همچنین حاکی از آن است که چای سیاه ممکن است بر مثانه، ریه و پروستات تأثیر مثبت داشته باشد.
کاهش فشار خون
چای سیاه فشار خون دیاستولیک و سیستولیک را کاهش می‌دهد.
چای حاوی: آلکالوئید‌ها (کافئین، تئوفیلین و تئوبرومین)، آمینو اسید، کربوهیدرات، پروتئین ها، کلروفیل، فلوراید، آلومینیوم، مواد معدنی و عناصر کمیاب است.
چای سیاه همچنین حاوی پلی فنول، ترکیبات شیمیایی است که گیاهان را از اشعه ماوراء بنفش یا عوامل بیماری زا مضر و بیماری زا محافظت می‌کند. پلی فنول‌ها هنگام مصرف توسط انسان، خاصیت آنتی اکسیدانی دارند. آنتی اکسیدان‌ها می‌توانند با فعالیت سلول‌های رادیکال آزاد مقابله کنند. رادیکال‌های آزاد می‌توانند به سلامتی آسیب برسانند.
منبع: شفقنا زندگی
