تحریریه زندگی آنلاین : گروهی از محققانی که در مرکز علوم بهداشتی دانشگاه نیومکزیکو آمریکا فعالیت می‌کنند، با پوشاندن سلول‌های سرطانی در سیلیس و تزریق آن‌ها به موش‌های آزمایش شده، موفق به ساخت واکسنی شدند که سرطان را مهار می‌کند.
به گزارش مدیکال اکسپرس، واکسن ضد سرطان در هر یک یا همه اشکال آن هدف اصلی دانشمندان پزشکی است و در این زمینه پیشرفت‌هایی نیز حاصل شده است. برای مثال واکسنی که با ویروس پاپیلوم انسانی (HPV) مبارزه می‌کند، راهی بسیار مؤثر برای جلوگیری از ابتلای زنان به سرطان دهانه رحم است اما قبل از ساخت واکسنی که به‌طور مستقیم علیه تومورهای سرطانی عمل کند، کارهای بیشتری باید انجام شود مانند جلوگیری از تشکیل آن‌ها یا ریشه‌کنی آن زمانی که از قبل تشکیل شده‌اند.
اکثر چنین تحقیقاتی مبتنی بر ایده تحریک سیستم ایمنی بدن به روش‌هایی است که باعث می‌شود با شدت بیشتری سلول‌های سرطانی را دنبال کند.
متأسفانه همانطور که محققان در این تلاش جدید نیز اشاره کردند، بدن آنتی‌ژن‌های تومور فراگیری را که بتوان برای چنین واکسنی استفاده کرد، بیان نمی‌کند. محققان کار خود بر اساس تلاش‌های قبلی انجام دادند که نشان می‌دهد سلول‌های تومور اتولوگ (سلول‌های جمع‌آوری شده از یک بیمار) ممکن است برای ساخت واکسن‌های منحصر به فرد چند کلونی در انواع خاصی از سرطان‌ها استفاده شوند، این روش مشکل پیدا کردن یک آنتی‌ژن بیان شده فراگیر را حل می‌کند.
برای این منظور محققان رویکرد جدیدی را امتحان کرده‌اند که شامل استفاده از سلول‌های تومور اتولوگ پوشیده شده با سیلیس و به‌طور خاص سیلیس‌سازی برودتی سلول‌های تومور است. این فرآیند شامل حفظ آنتی‌ژن‌های تومور بازیابی شده از بیمار با پوشاندن آن با یک لایه بسیار ریز سیلیس است؛ روشی که آنتی‌ژن‌ها را به‌گونه‌ای حفظ می‌کند که آن را برای استفاده بعدی در دسترس قرار می‌دهد و به دنبال آن یک پوشش همگون‌کننده بیماری‌زا اضافه می‌شود و پوشش نهایی برای فعال کردن سلول‌های دندریتی محرک آنتی‌ژن‌ها در برابر سلول‌های تی عمل می‌کند.
محققان ایده خود را با ساخت واکسن‌های شخصی برای موش‌های مبتلا به سرطان تخمدان آزمایش کردند. آنان دریافتند واکسن طبق برنامه عمل می‌کند، سلول‌های تی در حمله به سلول‌های سرطانی که تومور و ایمنی سلول‌های تی اختصاصی آنتی‌ژن را ایجاد می‌کنند، تهاجمی‌تر شد. نتیجه نهایی ریشه‌کنی کامل تومورها در موش‌ها بود. نتایج این تحقیق در مجله Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.
