ب- دفیبریلاتور داخلی
استفاده از ICD در بیمارانی كه ریسك زیادی برای مرگ ناگهانی قلبی دارند با كاهش قابل توجه مرگ و میر و افزایش طول عمر همراه بوده است.ICD را می‌توان به صورت پروفیلاكتیك و جهت پیشگیری اولیه از مرگ ناگهانی قلبی در افرادی كه در خطر می‌باشند و یا جهت پیشگیری ثانویه در افرادی كه از مرگ ناگهانی قلبی نجات یافته‌اند و یا تاكی‌كاردی بطنی خطرناك داشته‌اند و یا سنكوپ ناشی از تاكی آریتمی بطنی را تجربه كرده‌اند، استفاده نمود.
استفاده از ICD در مقایسه با داروهای ضد آریتمی در این گروه بیماران با موفقیت بیشتری در كاهش مرگ و میر همراه بوده است. افزایش كیفیت زندگی نیز در بیمارانی كه با ICD درمان می‌شوند از بیمارانی كه تحت درمان با آمیو دارون قرار می‌گیرند، بیشتر بوده است.
استفاده از ICD به طور اولیه جهت بیماران نارسایی قلبی با كسر جهشی (EF) كمتر از 35 درصد در حال حاضر از روش‌های درمانی استاندارد می‌باشد.در بیمارانی كه دچار تاكی آریتمی خطرناك بطنی می‌شوند ولی به هر دلیلی شرایط استفاده از ICD را ندارند، در درجه اول از بتابلوكرها می‌توان استفاده كرد، و اگر علیرغم مصرف دارو به مقدار كافی موفق نباشیم، می‌توانیم از Amiodarone یا Sotalol استفاده كنیم.
در بیمارانی هم كه ICD دارند ولی مكررا دچار تاكی كاردی و فیبریلاسیون بطنی می‌گردند و ICD آنها مرتبا نیاز به ارسال شوك پیدا می‌كند، می‌توان از این داروها استفاده نمود و یا با استفاده از فركانس‌های رادیویی كانونی‌های آریتمی را از بین برد.
ج- درمان جراحی:
جراحی قلب نیز، می‌تواند به عنوان یك درمان اولیه برای موارد مرگ ناگهانی قلبی در نظر گرفته شود. درمان جراحی در بیمارانی كه دچار آریتمی بطنی همراه با ایسكمی قلبی می‌باشند انجام CABG (Coronary artery bypass surgery) می‌باشد. انجام CABG بخصوص در بیمارانی كه تنگی 3 رگ اصلی كرونری را به همراه نارسایی قلبی دارند در مقایسه با درمان طبی در كاهش مرگ ناگهانی قلبی موفقیت بیشتری را نشان داده است.
یكی دیگر از روش‌های جراحی در بیمارانی كه بدون داشتن ایسكمی قلبی دچار آریتمی بطنی می‌شوند، عبارتست از برداشتن آنوریسم بطن چپ همراه با برداشتن كانون‌های ایجاد تاكی كاردی بطنی كه قبلا با روش‌های نقشه‌برداری آندوكارد مشخص شده‌اند.با توجه به مرگ و میر بالای حین جراحی و امكان استفاده آسان‌تر از ICD این روش‌های جراحی امروزه كمتر استفاده می‌شوند.تعویض دریچه آئورت، در موارد تنگی شدید دریچه، با نتیجه خوبی جهت كاهش مرگ ناگهانی قلبی همراه بوده است.
همچنین در مواردی كه پرولاپس شدید دریچه میترال با نارسایی شدید دریچه و اختلال عملكرد بطن چپ همراه می‌شود، احتمال آریتمی‌های خطرناك بطنی و مرگ ناگهانی افزایش می‌یابد كه در این موارد عمل جراحی تعویض دریچه میترال مفید می‌باشد. در نجات‌یافتگان مرگ ناگهانی قلبی كه دچار نارسایی قلبی شدید بدون پاسخ مطلوبی به درمان بطنی می‌گردند، پیوند قلب توصیه می‌گردد. در مواردی از سندرم QT طولانی كه به درمان با بتابلوكرها جواب نمی‌دهند، گذاشتن ICD یا عمل جراحی High thoracic Left sympathectomy موثر می‌باشد.
تیم درمانی و مشاوره
یك متخصص قلب همواره باید در تیم درمانی این بیماران شركت داشته باشد. همچنین الكتروفیزیولوژیست قلب باید در مراحل درمان این بیماران و كار گذاشتن ICD شركت داشته باشد. با توجه به شرایط بیمار ممكن است مشاوره با متخصص قلب با گرایش Interventional و یا جراحان قلب لازم باشد.
تغذیه
در افراد پرریسك و نجات یافتگان از مرگ ناگهانی قلبی رژیم غذایی كم چربی و كم كلسترول برای بیماران كرونری و رژیم كم نمك با محدودیت مایعات برای موارد نارسایی قلبی توصیه می‌شود.
پیش آگهی
تشخیص علت زمینه‌ای وقوع مرگ ناگهانی قلبی و همچنین امكانات و روش‌های درمانی موجود نقش مهمی را در سیر طبیعی و پیش آگهی نجات یافتگان از مرگ ناگهانی قلبی، ایفا می‌كنند. كاردیومیوپاتی ایسكمیك در بالغین و كاردیومیوپاتی هیپرتروفیك در كودكان و جوانان در صدر تشخیص‌های افتراقی برای مرگ ناگهانی قلبی قرار دارند.تثبیت شرایط همودینامیك، بهبودی سریع وضعیت نورولوژیك و مدت زمان انجام عملیات احیا عوامل اصلی تعیین‌كننده در سیر بالینی بیمارانی می‌باشند كه احیاء شده‌اند.
بیمارانی كه بعد از عملیات احیاء زنده می‌مانند نیاز به ارزیابی سیستماتیك عملكرد بطن چپ، پرفیوژن میوكارد و وضعیت الكتروفیزیولوژیك دارند. با توجه به احتمال وقوع مجدد مرگ ناگهانی قلبی در افراد نجات یافته، كار گذاشتن ICD در اغلب موارد لازم می‌باشد.
پیشگیری از بیماری عروق كرونر از اقدامات اساسی جهت كاهش موارد مرگ ناگهانی قلبی می‌باشد. تلاش در جهت آگاهی و آموزش مردم در برخورد با موارد مرگ ناگهانی قلبی، انجام عملیات احیاء و استفاده از دفیبریلاتورهای اتوماتیك خارجی (AED) تاثیر به سزایی در افزایش موارد نجات از مرگ ناگهانی قلبی خواهد داشت.
