آیا قلب بعد از انفاركتوس قلبی می‌تواند به‌طور طبیعی عمل و پمپاژ خود را انجام دهد؟
این موضوع بستگی به میزان تخریب قلب دارد. بعضی سلول‌های قلب برای همیشه در اثر حمله قلبی خراب می‌شوند و در ناحیه عضله خراب شده قلب به صورت رشته‌رشته در می‌آید و به صورت جای زخم در بافت‌ها باقی می‌ماند و حالت ترمیمی می‌یابد. چنانچه انفاركتوس قلبی جزئی باشد، عوارض مشخصی در عمل پمپاژ قلب ایجاد نمی‌كند، ولی غالباً نشانه‌های غیر طبیعی در الكتروكاردیوگرام (نوار قلب) دیده می‌شود. انفاركتوس‌های قلبی شدید ممكن است در عمل پمپاژ قلب اختلالاتی ایجاد كندكه با دارو قابل كنترل است.
آیا بیمار نهایتاً به انفاركتوس قلبی دیگری دچار می‌شود؟
بیمار بعد از مرخص شدن از بیمارستان از دوستان و آشنایان و همسایگان خود كه دچار انفاركتوس قلبی شده‌اند، مطالب زیادی می‌شنود. او ممكن است به غلط فكر كند كه بروز انفاركتوس‌های بعدی اجتناب ناپذیر است. متأسفانه فردی كه هیچ‌گونه ناراحتی مجدد قلبی هم پیدا نمی‌كند، با چنین تصوراتی وضعیت بدی خواهد داشت، بسیاری از افراد، پس از انفاركتوس، به فعالیت‌های سابق خود برگشته‌اند و ناراحتی بعدی هم نداشته‌اند.
بدین ترتیب، ناراحتی قلبی آنها ظرف یكی دو سال از بین سلول‌هایی كه در اثر انفاركتوس برای همیشه از بین رفته‌اند، هیچ‌گونه اشكال و دردی در آینده تولید نمی‌‌كنند. درد مجدد قلب ممكن است در اثر انسداد سرخرگ‌های تغذیه‌كننده قلب (كه قطعاً جدیداً رخ داده‌اند) باشد. بنابراین امكان انفاركتوس مجدد وجود دارد، ولی صددرصد نیست و بسیاری از بیماران مجدداً دچار انفاركتوس نمی‌شوند.
چه داروهایی بعد از انفاركتوس قلبی باید مصرف شود؟
داروهای مختلفی به منظورهای متفاوت ممكن است مورد مصرف قرار گیرند. هر نوع درد قفسه سینه (آنژین) و هرگونه نارسایی قلبی، قابل كنترل است. فشارخون غیر طبیعی نیز باید درمان شود. در اولین روزهای بعد از حمله قلبی، برای اطمینان بیمار می‌توان قرص‌های خواب‌آور تجویز كرد و مطمئن شد كه حداقل شب‌ها از خواب خوبی برخوردار می‌شود، قرص‌ها باید قبل از ترك بیمارستان قطع شود تا باعث اعتیاد بیمار به قرص‌های خواب‌آور نگردد.
نتیجه پژوهش‌ها و مطالعات پزشكی، طی سال‌های متمادی نشان می‌دهد كه درمان دارویی ممكن است خطر بروز حمله قلبی را كاهش دهد و یا حداقل اثرات بد آن را در صورت بروز انفاركتوس قلبی به حداقل برساند. در این زمینه، نتایج مثبت و امیدوار كننده‌ای حاصل شده است.
اگر كسی دچار انفاركتوس قلبی شود، چه باید كرد؟
در یك مرد یا زن میانسال یا مسن، احساس درد شدید و مداوم در وسط قفسه سینه، ممكن است نشانه انفاركتوس قلبی نباشد. بیمار باید در همان محل بماند و بلافاصله تحت مراقبت‌های پزشكی قرار گیرد. پزشك عمومی ممكن است تشخیص دهد كه درد قفسه سینه احتمالا مربوط به قلب نیست. به هر حال در چنین مواردی، سرعت عمل بسیار مهم است؛ بحران بیماری و خطر اصلی در یكی دو ساعت پس از شروع انفاركتوس قلبی است.
بنابراین كمك‌های فوری پزشكی اهمیت ویژه‌ای دارد. اگر بیمار در بیرون از منزل باشد و امكان دسترسی فوری به پزشك وجود نداشته باشد، بهتر است به سرعت یك آمبولانس برای انتقال بیمار به بخش اورژانس بیمارستان درخواست شود. قبل از رسیدن پزشك و شروع كمك‌های اولیه پزشكی باید بیمار را در محل، نگهداری كرد و به او اطمینان خاطر داد كه كمك هرچه زودتر خواهد رسید. حالت نیمه‌خوابیده، یا نشسته برای بیمار مناسب‌تر از دراز كشیدن به صورت افقی است.
در این شرایط آرامش و سكوت بسیار اهمیت دارد. اگر بیمار قرص‌های نیترات همراه داشته باشد، می‌توان دو قرص یكی پس از دیگری، زیر زبان قرار داد تا درد تسكین یابد. (بیش از دو قرص نباید داده شود) ضمناً از دادن داروهای طویل‌الاثر كه ضررشان بیش از سودشان است، باید خودداری نمود. قرص‌های مسكن معمولی مانند آسپیرین معمولاً به آن اندازه قوی نیستند كه بتوانند درد را تسكین دهند؛ با این‌حال، دادن یك یا دو قرص آسپرین ضرری ندارد.
لخته شدن خون، موجب بروز انفاركتوس قلبی می‌شود، بنابراین آیا داروهای رقیق كننده خون می‌توانند مانع انفاركتوس شوند؟
داروهای ضد انعقاد، مانع لخته شدن خون می‌شوند و به همین دلیل، این نوع داروها را رقیق كننده خون می‌نامند. مصرف این قبیل داروها بعد از حمله قلبی عمومیت دارد و دلیل آن هم منطقی است، زیرا رقیق كردن خون و جلوگیری از تشكیل لخته مجدد در سرخرگ‌های تغذیه‌كننده قلب (عروق كرونر) خطر بروز انفاركتوس قلبی مجدد را كاهش می‌دهد، ولی آزمایش‌های انجام‌شده نشان داده است كه فایده این قبیل داروها چندان زیاد نیست؛ شاید به این علت كه تأثیر این قبیل داروها در رقیق كردن خون سیاهرگ‌ها، خیلی بیشتر از رقیق كردن خون سرخرگ‌هاست.
مقدار مصرف داروهای رقیق‌كننده خون، مانند وارفارین باید مرتباً به وسیله آزمایش خون تعیین شود تا از عوارض احتمالی مانند خونریزی كه در اثر مصرف بالای این دارو ایجاد می‌شود، جلوگیری به عمل آید. در حال حاضر، بیشتر پزشكان بر این عقیده‌اند كه منافع داروهای رقیق كننده خون به ضررهای آن نمی‌ارزد. بنابراین مصرف این داروها به عنوان یك روش معالجه عمومی محسوب نمی‌شود؛ گرچه بعضی از بیماران به مدت طولانی، تحت درمان با وارفارین قرار می‌گیرند.
