دیوید اسكات از اعضای تیم این پروژه می‌گوید: ما خود نیز هیجان‌زده شده‌ایم چون انگار چیزی را در جایی كه بافت مرده قلبی قرار دارد می‌گذاریم و به آن كمك می‌كنیم تا آن را دوباره احیا كند. این واقعا هیجان‌انگیز است. این فناوری هم‌اكنون در مراحل اولیه و آزمایشگاهی خود قرار دارد، اما گفته می‌شود اگر با نتایج موفقیت‌آمیزی همراه شود میلیون‌ها بیمار قلبی ـ عروقی در سراسر جهان به ادامه زندگی امیدوار خواهند شد.
تنها در سال 2009 بالغ بر 785 هزار آمریكایی حملات قلبی را تجربه كرده‌اند و این درحالی است كه به گفته پزشكان یك سوم زنان و یك پنجم مردانی كه حمله قلبی را تجربه می‌كنند تا 6سال پس از آن، حمله دیگری را نیز متحمل می‌شوند.
در سال‌های گذشته و با توجه به چنین نگرانی‌هایی، تحقیقات زیادی صورت گرفته و در كنار آنها فناوری‌های متعددی نیز ارائه شده‌اند، اما چه نكته‌ای موجب شده تا دستاورد اخیر محققان دانشگاه براون و همتایانشان در هند تا این حد خبرساز شود؟ بدون شك استفاده از فیبر كربنی پاسخ قطعی به این پرسش است.
این مواد چیزی نیستند جز لوله‌های مارپیچی شكلی كه تنها بین 60 تا 200 نانومتر قطر دارند. این لوله‌ها عملكرد بسیار خوبی دارند چون‌هادی‌های بسیار عالی برای الكترون‌ها هستند. این محققان با استفاده از این نانولوله‌ها نوار مخصوصی به طول 22 میلی‌متر و 15 میكرون ضخامت ساخته‌اند كه در لباس یك بخیه نانویی ایفای نقش می‌كند.
آنها برای این‌كه مطمئن شوند این ساختار قابلیت لازم برای ترمیم بافت مرده را دارد یا نه دست به چند سری آزمایش زدند. در برخی از این آزمایش‌ها بخیه یاد شده روی سطح مخصوص شیشه‌ای گذاشته شده و رشد و تجمع سلول‌های بافت طبیعی قلب را زیر نظر گرفتند. نتیجه این بررسی‌ها در نوع خود شگفت‌انگیز بوده است.
آنها متوجه شدند تنها با گذشت 4 روز سطح مورد نظر تا 5 برابر متراكم از سلول‌های بافت طبیعی قلب می‌شود و جالب‌تر این‌كه پس از گذشت 5روز تراكم این سلول‌ها تا 6 برابر نمونه اولیه كنترلی افزایش می‌یابد. اما این پایان ماجرا نبوده چون تراكم نورونی نیز در مدت 4 روز تا 2 برابر افزایش می‌یابد.
دانشمندان امید زیادی به تأثیرگذار بودن این فناوری نوین دارند. از آنجا كه این ساختارها كشسان و پایدار هستند تقریبا می‌توان گفت تا مدت زیادی كارایی خود را حفظ می‌كنند. این اسكلت‌ها قابلیت آن را دارند كه همچون بافت قلبی بسط پیدا كرده و دقیقا شبیه بافت طبیعی قلب عمل كنند.
این نظر توماس وبستر از اعضای تیم محققان این پروژه در دانشگاه براون است. اما گام بعدی در این فرآیند چیست؟ محققان این پروژه به دنبال بهبود كیفیت عملكرد این داربست‌های نانویی هستند. در حقیقت آنها راهی را جستجو می‌كنند كه در آن بتوانند داربست‌هایی با ظرفیت رسانایی به مراتب بهتر از نسخه‌های فعلی ارائه كنند. در این صورت رسیدن این فناوری به مرحله تولید انبوه چندان دور از دسترس نخواهد بود.
