تحریریه پزشك امروز
علم پزشكی با توسعه وسایل الكترونیكی از قبیل فیبریلاتور، پیس میكر و قلب مصنوعی باعث زنده نگهداشتن بیمار می‌شود. زمانی كه قلب طبیعی بیمار دیگر توانایی كاركردن نداشته باشد، ممكن است قلب مصنوعی تنها گزینه بیمار برای ادامه زندگی باشد.
قلب مصنوعی محفظه پمپاژ یدكی است كه می‌تواند خون را به سراسر بدن پمپ كند. قلب‌های مصنوعی اغلب در مقیاس‌های موقتی برای كسانی كه در انتظار اعطاكننده قلب یا در حال ترمیم قلب آسیب دیده‌اند، استفاده می‌شود. قلب مصنوعی وسیله پروتزی است كه داخل بدن به جای قلب بیولوژیكی اصلی كاشته می‌شود و به‌طور كامل متمایز از پمپ قلبی است.
این تركیب مصنوعی برای اندام پستانداران و اغلب انسان جایگزین می‌شود. اولین قلب مصنوعی كه پوشش داخلی آن از جنس ماده سخت بود، در فردی به نام David Gernes به كار گرفته شد. این پوشش كمك می‌كرد كه خون در قلب مصنوعی بدون لخته شدن اندوخته شود اما بعد از مدتی این تلاش مایوس‌كننده بود، زیرا گروهی در ظرف چند ساعت یا چند روز مردند یا سختی زیادی به دلیل مشكلات پس زدن جسم خارجی در بدن تحمل كردند.
بعد از آن قلبی طراحی شد كه 112 روز باعث زنده ماندن فرد شد با این نقص كه برای كار كردن به یك منبع تغذیه خارجی (مثل یك باتری كه باید دور كمر فرد بیمار بسته شود) نیاز داشت. قلب مصنوعی تولیدشده توسط دانشگاه لوییس ویل، «Abiocor» نام گرفت كه باعث زنده ماندن فرد برای 17 ماه شد.
بعد از آن محققان دانشگاه آریزونا در سال 2004 اولین قلب مصنوعی كاشتنی را كه توسط FDA تصویب شد، ساختند كه 20 ماه دوام آورد و در پی آن سال 2006 كمپانی Danvers قلب مصنوعی كاملی را كه همان Abicor نام داشت تولید كرد.
ساختار فیزیكی- مكانیكی دستگاه
قلب مصنوعی به صورت تركیبی از آهن و پلاستیك ساخته شده و شامل اتاقكی (پمپ كوچكی) است كه موادی سازنده آن از لخته شدن خون جلوگیری می‌كنند.
واحد پمپاژ می‌تواند داخل بدن یا قسمت چپ خارجی كاشته شود كه به نوع قلب مصنوعی به كار برده شده بستگی دارد. قلب مصنوعی اولیه شامل دو قلب (شبیه بطن‌های قلب) بود كه هر كدام خون را با فشار از سوپاپ دریچه‌ای، به خارج از سوپاپ جلو می‌بردند.
عمل كارگزاری قلب‌های مصنوعی، امروزه حدود 7 ساعت طول می‌كشد. در طی این عمل، بیمار سیستم انتقال انرژی بدون سیم، باتری، كنترل‌كننده و همچنین یك واحد كنترل‌كننده را دریافت و با خود حمل می‌كند.
واحد كنترل، خارج از بدن قرار دارد و می‌تواند به صورت جلیقه یا كمربند پوشیده شود، به‌طوری كه فرد این امكان را داشته باشد هنگام دوش گرفتن آن را از خود باز كند. باتری‌های بكار برده شده تا سه یا 4 ساعت بدون واحد كنترل قابل استفاده هستند. اندازه قلب مصنوعی كوچك است و كاركرد هر یك از تیوپ‌ها یا كابل‌ها در امتداد پوست مستقل است.
این عملكرد مستقل، ریسك عفونت را به دلیل نقص یا شكستگی در پوست كاهش می‌دهد. همچنین افراد همراه با قلب مصنوعی از دارو برای كاهش ریسك عفونت استفاده می‌كنند. قلب مصنوعی برای پمپاژ خون، از هر دو دهلیز چپ و راست استفاده می‌كند. خون سپس داخل آئورت یا به شریان ریوی پمپ می‌شود.
اینكه كدام دهلیز خون را وارد و كدام، پمپ می‌كند، به این بستگی دارد كه كدام قسمت قلب را قلب مصنوعی حمایت می‌كند. قلب مصنوعی قدرتش را از طریق هوای فشرده‌شده یا الكتریسیته می‌گیرد. یك كابل باریك وجود دارد كه محفظه پمپ كردن را به یك واحد كنترل متصل می‌كند.
قلب مصنوعی دارای انواع مختلفی است كه ما در مورد جدیدترین و كاربردی‌ترین نوع آن Abipocor صحبت می‌كنیم كه پمپاژ بیش از 10 لیتر خون را در هر دقیقه دارد. قلب‌های Abiocor دارای این مزیت هستند كه می‌توانند همانند قلب طبیعی، به‌طور همزمان، خون را از دهلیزها به ریه و بقیه اندام‌ها برسانند، در صورتی كه در قلب‌های مصنوعی دیگر، ابتدا خون به ریه‌ها و سپس به بقیه اندام‌ها می‌رود. قلب مصنوعی به اندازه یك گریپ‌فروت است؛ پس قفسه سینه بیمار باید گنجایش حجم این وسیله را داشته باشد...
