حامد مظفری؛ روزنامه‌نگار
سال‌هاست محرم که می‌شود تلویزیون ما بسنده می‌کند به پخش چندباره آثاری همچون «روز واقعه» و این اواخر «مختارنامه».
در سینما هم که به جز تک و توک آثار کم‌هزینه مانند «کربلا جغرافیای یک تاریخ» و «ناسور» دستمان کاملا خالی بوده است.
چهار سالی از رونمایی مهمترین اثر عاشورایی دهه اخیر با نام «رستاخیز» در جشنواره فجر می‌گذرد اما به دلایل مختلف فیلم امکان اکران پیدا نکرده و حتی اخیرا صحبت از شکل‌گیری توافقاتی برای عدم اکران داخل آن است!!!
یک پروژه عاشورایی ناتمام به نام «ثارالله» را هم داریم که یک دهه و نیم قبل بنا بود در تلویزیون سریالش ساخته شود اما در ابتدای تولید معلق شد تا سه سال قبل که نویسنده‌اش تلاش کرد شرایط تولید آن را در سینما فراهم کند اما نزدیک 36 ماه گذشت و به دلیل مشکلات مالی شرایط تولیدش فراهم نشد.
اگر در دورانی که بودجه‌ای برای تولیدات سینمایی در اختیار نهادهای متولی نبود با این رکود مواجه بودیم این کم‌کاری‌ها توجیه‌پذیر بود اما در شرایطی که همه ساله در کشور ما کلی جشنواره و همایش هزینه‌زا برگزار می‌شود و از آن سو هزینه‌‌های بالایی هم صرف تولید آثاری می‌شود که برخی از آنها بدون اکران روانه بایگانی‌ها می‌شوند این همه کم‌کاری درباره امام حسین(ع) و قیامی که یکی از نمادهای آزادیخواهی در جهان است توجیه پذیر نیست.
درست است که نباید بودجه را در اختیار ظاهرالصلاحان کاسب‌کار قرار داد اما کافیست کمی بیشتر بر حمایت از کارکشتگانی که عشق به حسین بن علی(ع) موتور محرک‌شان در سینما و تلویزیون بوده تأکید کرد.
سینما و تلویزیون ما نیاز دارد به آن که نه هر سال که لااقل هر دو سال یک بار محصولی دست اول با مرور بطن قیام عاشورا داشته باشد.
در طی این مسیر ممکن است خطاهایی هم رخ دهد اما به هر حال کار نیکو کردن از پر کردن است و هر چه بیشتر اسباب تولید محصولات عاشورایی فراهم شود کیفیت کارها بیشتر و بیشتر خواهد شد.
