«ابوالفضل زرویی نصرآباد»
مسعود یوسفی/ روزنامهنگار
خبر درگذشت ابوالفضل زرویی نصرآباد خبری غافلگیر کننده بود.
این طنزپرداز نازنین و دوست داشتنی مدتی بود که در احمدآباد مستوفی گوشه عزلت گزیده بود و به قول معروف دامن از دیدار غیر در کشیده بود.
حکایت گوشهگیری زنده یاد زرویی نصرآباد را شاید بتوان به دلگیری اهل قلم و هنر از شرایط حاکم بر فرهنگ کشور تعبیر کرد.
مگر نه اینکه به تعبیر بزرگان نظام، انقلاب اسلامییک انقلاب فرهنگی بود؟
پس چه شد که پیشکسوتان فرهنگ و هنر ناچار به خروج از متن انقلاب شدند و به حاشیه رانده شدند و از یادها و خاطرهها زدوده شدند؟
شوربختانه باید اذعان کرد که به هشدار امام راحل مبنی بر اینکه: «نگذارید پیش کسوتان جهاد و شهادت در پیچ و خم زندگی روزمره به فراموشی سپرده شوند» توجه نشد.
امثال زرویی نصرآباد و حسن حسینی و قیصر امین پور در حقیقت همان پیش کسوتان جهاد فرهنگی بودند که برای تحقق آرمانهای انقلاب و امام و ثبت حماسهها و خاطرات و صحنههای درخشانی که از ابتدای انقلاب و پس از آن رقم خورد خون دلها خوردند و زحمتها کشیدند و حق نبود که با دلگیری و گوشهنشینی عمر به سر بیاورند.
امید که مرگ زودهنگام زنده یاد ابوالفضل زرویی نصرآباد عزیز که تنها 49 بهار از عمر او گذشته بود و در سن و سالی بود که میتوانست اوج شکوفایی و خلاقیت او باشد، تلنگری باشد برای مسئولان و متولیان فرهنگی مملکت که تا دیرنشده سایر پیشکسوتان عرصه فرهنگ و هنر و قلم این دیار به یاد بیاورند و از وجود آنها که سرمایههای معنوی کشور و نظام و انقلاب هستند با گرمیو ارجمندی استقبال کنند.