طی این پژوهش، محققان دریافتند ژن هایی که عمدتاً با تاخیر رشد مرتبط هستند، در رشد اولیه نورون ها (سلول های عصبی) فعال هستند، در حالی که ژن های مرتبط با اوتیسم در نورون های بالغ تر نقش دارند.
بر این اساس همچنین اعلام شد:در میان افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، ژن هایی که به شدت با اوتیسم مرتبط هستند، بیشتر با ژن هایی مرتبط هستند که خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را در افراد افزایش می دهند.
این تجزیه و تحلیل ها نشان می دهد که عوامل خطر ژنتیکی مشترک بین اوتیسم و سایر اختلالات عصبی و روانی وجود دارد.
بیشتربخوانید:
بهترین و بدترین خوراکی‌ها برای کودکان بیش فعال
به باور محققان، داشتن یک رویکرد ژنتیکی هدفمند نسبت اوتیسم برای بیماران مفید خواهد بود زیرا درمان هایی که برای افراد حامل جهش در یک ژن موثر است ممکن است در سایر افراد دارای جهش در یک ژن متفاوت باشند، جواب ندهد.
یک نکته مهم این است که اوتیسم دارای جهش های ژنتیکی زیادی است که باعث پدیدار شدن این بیماری می شود. بنابراین انجام آزمایش ژنتیکی نه تنها به نفع خانواده ها و افراد در معرض خطر اختلال طیف اوتیسم است، بلکه برای توسعه درمان ها نیز ضروری به نظر می رسد.
به همین دلیل هرچه بتوانیم بر اساس اهداف شناسایی شده در این یافته های ژنتیکی، درمان ها را بیشتر پیش ببریم، پتانسیل کمک به افراد بیشتری را داریم که می تواند تأثیر قابل توجهی در رسیدگی به اوتیسم و تأخیر رشد در سراسر جهان داشته باشد.
بیشتربخوانید:
