تحریریه گروه ترجمه زندگی آنلاین
با کودک مان در مورد بیماری سرطان چگونه صحبت کنیم؟
نحوه واکنش کودکان کاملا به نحوه برخورد والدین و دیگر بزرگسالان هنگام مواجه شدن با این بحران بستگی دارد.
گاهی اوقات والدین از ابراز حقیقت به فرزندشان وحشت دارند و تصور می کنند ممکن است باعث افسردگی او شوند. اما موضوع سرطان چیزی نیست که پنهان بماند و دیر یا زود همه خواهند فهمید.
کودکان همیشه حتی زمانی که سرگرم بازی هستند به صحبت های بزرگترها گوش می دهند و وقتی احساس کنند موضوعی از آنها مخفی می شود، به هر راهی دست می زنند تا بالاخره موضوع راکشف کنند.
حتی اگر نتوانند اصل قضیه را بفهمند متوجه می شوند مشکلی در خانه پیش آمده که بسیار جدی است و ممکن است وحشت کنند زیرا به این نتیجه می رسند که موضوع چنان حاد است که کسی جرات نمی کند به آنها بگوید.
این موضوع آنها را افسرده و از خانواده دور می کند و این تمایل ذاتی والدین برای ایمن نگهداشتن فرزندشان از موضوع ناراحت کننده نتیجه عکس داده و شرایط را برای آنها سخت تر می کند.
بدتر از همه اگر موضوع را از زبان کس دیگری غیر ازوالدین خود بشنوند اعتماد خود را نسبت به والدین شان از دست می دهند.
بنابراین بهتراست والدین موضوع را با فرزندشان در میان بگذارند. آنها باید بدانند که نمی توانند کودک شان را دربرابر تمام موضوعات نگران کننده محفوظ نگهدارند.
بلکه باید روش های برخورد با سختی ها را به او بیاموزند و از موضوع بیماری در خانه می توانند استفاده کرده و روش های برخورد صحیح با یک مشکل سخت را به او یاد بدهند.
هنگام صحبت کردن با کودک در مورد بیماری سرطان یکی از اعضاء خانواده باید به سن او توجه کنند.
در واقع باید روشی به کار گیرند تا کودک بتواند شرایط را درک کند مثلا با زبانی ساده در مورد خود بیماری و چه علایمی دارد و چگونه باید درمان شود با او صحبت کنند.
نیازی نیست به کودکان زیر 8 سال از جزئیات بیماری سخن گفته شود، درحالی که کودکان بالاتر از 8 سال و نوجوانان به اطلاعاتی بیشتر نیاز دارند.
به کودکان در هرسنی که باشند باید نام بیماری، صدمه به کدام قسمت از بدن، نحوه درمان و اثری که روی خانواده می گذارد توضیح داده شود.
هنگام صحبت با فرزندان باید پیش از هرچیز، احساس خودتان را کنترل کنید و با آرامش حرف بزنید و اگر چند فرزند دارید بهتر است با آنها به طور جداگانه صحبت کنید و مناسب سن شان حرف بزنید.
بدین ترتیب می توانید متوجه واکنش تک تک شان شوید. به سوال هایشان با دقت پاسخ دهید و چنانچه پیش از گفتگو خودتان را برای سوال و جواب های احتمالی آماده کرده باشید بهتر می توانید شرایط را کنترل کنید.
حتی می توانید در مورد نحوه ایجاد سرطان با آنها صحبت کنید و مراقب باشید خط ارتباطی تان را با آنها هرگز از دست ندهید.
در اینگونه مواقع کودکان خود را مقصر می دانند. آنها رامطمئن کنید که این اتفاق کوچکترین ربطی به آنها و رفتارشان ندارد.
به آنها بگویید بیماری مسری نیست و کس دیگری در خانه شان مبتلا نخواهد شد. و اگر در مورد مرگ احتمالی سوالی کردن، صادقانه پاسخ دهید و بگویید:" آینده این بیماری را نمی توان پیش بینی کرد.
اما همه ما کمک می کنیم تا او درمان شود. "
