از نظر بالینی، برای تشخیص کهیر مزمن بیمار باید برای بیش از شش هفته در یک سال از این شرایط رنج ببرد؛ حتی با در نظر گرفتن زمان‌هایی در این میان که ضایعات پوستی فروکش می‌کند.
منشاء دقیق این شرایط ناشناخته است، اما متخصصان تشخیص داده‌اند که درمان با کنترل واکنش آلرژیک مرتبط است. به طور معمول، دارو‌های آنتی‌هیستامین و تغییرات غذایی برای تحقق این هدف در نظر گرفته می‌شوند.
بیشتربخوانید:
کهیر، عارضه و علامت جدید کرونا
علائم کهیر مزمن
ضایعات پوستی قرمز بدون تمایل برای بروز در بخش خاصی از بدن نشانه مشخص کهیر است. از سوی دیگر، تغییر در مکان‌های ظهور و اندازه‌های مختلف کهیر مشاهده می‌شود.
از جمله علائمی که برای تشخیص بالینی کهیر مزمن در نظر گرفته می‌شوند، موارد زیرند:
- کهیر‌های قرمز روی هر قسمت از بدن
- اشکال متغیر کهیر‌ها در اندازه‌های مختلف با الگوی ظاهر و ناپدیدشدن
- تورم در برخی قسمت‌های پوست همراه با ظاهرشدن کهیر‌ها
- ظاهرشدن کهیر‌های مرتبط با محرک‌ها مانند استرس یا قرار گرفتن در معرض گرما
- خارش شدید
کهیر مزمن و کیفیت زندگی
مطالعه‌ای در بیمارستان سنت توماس در انگلیس نشان داد که کهیر مزمن بر زندگی اجتماعی بیش از نیمی از بیمارانی که از این شرایط رنج می‌برند، تاثیر می‌گذارد. افزون بر این، بیش از نیمی از این افراد احساس می‌کنند که مشکل زیبایی‌شناسی آثار منفی بر زندگی جنسی آنها می‌گذارد.
این در شرایطی است که کهیر مزمن می‌تواند بر زندگی کاری افراد نیز تاثیر بگذارد و موجب غیبت آنها از محل کار خود شود.
حلقه اجتماعی نزدیک افرادی که به کهیر مزمن مبتلا هستند، نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. این افراد نباید با اظهارنظر‌هایی که اعتماد به نفس آنها را تخریب می‌کند، مواجه شوند. افزایش اظهارنظر‌های منفی می‌تواند احتمال پایبندی به درمان را نیز کاهش دهد.
موقعیت‌های استرس‌زا می‌تواند شرایط کهیر مزمن را بدتر کند. حتی اقدامی مانند خاراندن کهیر به واسطه اضطراب می‌تواند به ضایعه پوستی که بعدا عفونت می‌کند، منجر شود.
بیشتربخوانید:
درمان کهیر پس از زایمان
درمان دارویی
یکی از پایه‌های درمان کهیر مزمن تجویز دارو‌های ضد آلرژی است. در میان آنها، آنتی‌هیستامین‌ها یکی از رایج‌ترین مواردند.
بین آنتی‌هیستامین‌هایی که موجب خواب‌آلودگی می‌شوند می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- هیدروکسی‌زین
- دوکسپین
- دیفن هیدرامین
بین آنتی‌هیستامین‌هایی با عوارض جانبی کمتر شاید شناخته‌شده‌ترین مورد «لوراتادین» باشد که در گروه فکسوفنادین و سیتریزین قرار دارد.
اگر کهیر مزمن شامل التهاب شدید باشد، پزشک ممکن است کورتیکواستروئید‌ها و دارو‌های ضد التهاب را تجویز کند. آنها به واسطه عوارض جانبی خود دارو‌هایی با استفاده محدود و برای مقاصد خاصند. توصیه‌شده‌ترین نمونه در این زمینه به طور معمول «پردنیزون» است.
بیشتربخوانید:
بیماری کهیر و عوامل ایجاد آن
درمان‌های غیر دارویی
افزون بر داروها، اقدامات بهداشتی - غذایی برای بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به کهیر مزمن اهمیت دارد. این اقدامات برای مقابله با علائم بلندمدت در نظر گرفته می‌شوند.
از جمله اقدامات غیر دارویی برای مقابله با کهیر مزمن، موارد زیرند:
- پرهیز از صابون‌هایی که طبیعی نیستند و می‌توانند موجب تحریک پوست شوند
- استفاده از کرم‌های مرطوب‌کننده برای آبرسانی به پوست
- استفاده از لباس‌های راحت برای پرهیز از مالش پارچه روی پوست
- استفاده از کرم‌های ضد آفتاب هنگام حضور در فضای آزاد حتی در روز‌هایی که آفتابی به نظر نمی‌رسند
پرهیز از محرک‌های شناسایی‌شده
