طراحی بدن با حنا مربوط به سال‌های بسیار قبل می‌شود كه به مرور زمان در میان فرهنگ‌های مختلف به محبوبیت رسیده است. این كار از طراحی یك گل سرخ كوچك بر روی شانه‌ها آغاز شد. برای كسانی كه به دلیل ترس از ابتلا به بیماری و یا دائمی بودن تاتوها، تمایلی به انجام آن نداشتند، طراحی با حنا به شكلی از خالكوبی تبدیل شد كه علاوه بر عدم استفاده از سوزن، ماندگاری آن مادام‌العمرنخواهد بود و به همین دلایل احتمال سرایت و انتقال بیماری نیز به نسبت تاتو بسیار كاهش می‌یابد.
اخیرا بسیاری از نوازندگان و خوانندگان امریكایی به این هنر روی آورده‌اند؛ چرا كه این شاهكار پس از شش هفته به تدریج از روی پوست پاك می‌شود و می‌توان طرحی دیگر را جایگزین آن كرد.
Everay هنرمند مشهور طراحی با حنا می‌گوید: طراحی باحنا بسیار زیباست و در صورت عدم رضایت مجبور نیستند همانند تاتوهای قدیمی آنها را یك عمر تحمل كنید. حنا به نام mendhi نیز شناخته می‌شود كه درختچه بلند قدی است كه در آب و هوای گرم و خشك رشد می‌كند و عمدتاً در سودان، مصر، هند و بسیاری از كشورهای شمال آفریقا و خاورمیانه رشد می‌كند. قبل از رواج استفاده از حنا، زنان هند و بودایی از رنگ میوه laksa برای رنگ كردن كف دست‌ها و پاهای‌شان استفاده می‌كردند.
Vagracharya استاد تاریخ و هنر دانشگاه ویسكلانسین در مدیسون می‌گوید كه زنان روزانه این كار را انجام می‌دادند و زنان بیوه كه شوهران آنها فوت كرده بود به نشانه عزاداری، این كار را انجام نمی‌دادند. او معتقد است كه حنا توسط مسلمانان به تدریج جایگزین استفاده از رنگ میوه‌ها شد و از آنجا كه یافتن آن آسان‌تر و رشد آن سریع‌تر از گیاهان دیگر بود، در قرن 16 در پاكستان و شمال هندبسیار محبوب شد و از آن برای تزئین بدن عروس در مراسم استفاده می‌كردند.
در فرهنگ‌های خاورمیانه، هنوز هم از خالكوبی حنا برای عروس و یا مادر و خواهر داماد استفاده می‌كنند. تتوی حنا بعد از انتشار كتاب طراحی بدن با حنا توسط Aileen براوون به سرعت گسترش یافت و در این میان سبك شرقی، نقوش گلدار و عربی و نقاشی‌ها، جایگاه خاصی پیدا كرد.
این سبك از هیچ الگوی خاصی پیروی نمی‌كند. در سبك آمریكای شمالی بیشتر از گل‌های هندسی استفاده می‌شود. و در سبك هندی و پاكستانی به گونه‌ای پاها و دست‌ها را طراحی می‌زدند كه گویی فرد، دستكش و یا جوراب پوشیده است و در نهایت سبك اندونزی شكل گرفت كه تركیبی از سبك هندی و میانه شرشقی با طرح بلوك‌های رنگی و گل و جقه بود.
تمامی این سبك‌ها، همچنان امروزه محبوب هستند و در فرهنگی خاص كاربرد دارند. اما با توجه به مد روز، امروزه بیشتر طرح‌های ساده و نواری شكل رواج دارند. به‌طور حرفه‌ای این كار از سال 1996 آغاز شد. طراحی با حنا به حدود نیم ساعت زمان نیاز دارد.
البته این زمان به نوع طرح و همینطور به مقدار جزئیات طرح و محلی كه طرح روی آن نقش می‌بندد نیز بستگی دارد و مقدار ماندگاری آن بر روی پوست نیز وابسته به نوع نگهداری پوست و طرح است. برای ماندگاری طولانی باید از شنا كردن و كلر خودداری كرد. توصیه می‌شود كه برای ماندگاری طولانی از رفتن به سونا و استفاده از صابون‌های قوی خودداری كنید.
گاهی این طرح‌ها از فرهنگی به فرهنگ دیگر فرق می‌كند و حتی هر طرح معنی و مفهوم خاصی در بردارد، مفاهیمی مثل سلامت، خرد، باروری، حفاظت و یا روشنی معنوی و . . . گاهی برای تاثیر بیشتر از عصاره درخت چای، شكر و یا روغن، قهوه و یا میخك نیز استفاده می‌شود و علاوه بر اینكه رنگ آن را تغییر داده و یا از سبك سایه و روشن استفاده می‌كنند، طول عمر و ماندگاری آن را نیز افزایش می‌دهند.
طراحی كامل كف دست همیشه مرسوم و مد بوده است و در حالی كه طرح‌های عربی معمولاً بزرگ هستند، نقوش گلدار بر روی دست‌ها، خطوط وگل و جقه‌های ریزندكه اكثراً شامل الگوهای سنتی و براساس خطوط اسامی و دایره و مثلث شكل می‌گیرند. این اشكال با یكدیگر تركیب می‌شوند و طرح‌های زیبایی را دركف دست ایجاد می‌كنند.
طراحی‌های مخصوص پاها، شامل نقش‌های استادانه از برگ‌های كوچك است كه گاهی سبك‌های شرقی همچون نقوش گلدار نیز به آنها اضافه می‌شود.
جوهر حنا، رنگ طبیعی است كه از برگ حنا تهیه می‌شود و در بسیاری از نقاط جهان این برگ وجود دارد و به طور طبیعی برای تهیه این جوهر، فقط به كمی آب نیاز داریم. معمولاً جوهر حنا قهوه‌ای رنگ است؛ ولی با رقیق و غلیظ كردن آن می‌توان رنگش را تغییر داد. طراحی رنگ حنا بدون نیاز به سوزن انجام می‌شود و از آنجایی كه كاملاً طبیعی است و هیچ ماده شیمیایی در تهیه آن به كار نمی‌رود استفاده از آن كاملاً ایمن است.
