تحریریه زندگی آنلاین : کمند امیرسلیمانی با بازی در نمایش «سنجاب‌ها» در سن ۷ سالگی فعالیت خود در عرصه‌ی تئاتر را آغاز کرد. او از سال ۱۳۶۰ وارد تلویزیون شد و سال ۱۳۶۵ در فیلم سینمایی «ترنج» به هنرنمایی پرداخت. امیرسلیمانی تاکنون در پدرسالار، گاندو، ویلای من، ستایش، قرمز، پاستوریانی، لیلا و… نقش‌آفرینی کرده است. این بازیگر که سابقه‌ی بازی در ژانرهای گوناگون را داشته این روزها مشغول بازی در برنامه «کلبه عمو پورنگ» و سریال نمایش خانگی «مردم معمولی» رامبد جوان است. در ادامه گفت‌وگو، را با کمند امیرسلیمانی درخصوص کار کردن در شرایط کرونا، بازی و نقشش در مردم معمولی و فاصله ناگهانی‌اش از سینما می‌خوانید.
از کــــــار کـــــــردن در ایـــــــن شــــــــرایط و فعالیت‌هایتان در ایام کرونا بگویید؟
روزهای اولی که کرونا به‌طور رسمی اعلام شد من سر کار بودم و مثل همه آدم‌های دیگر استرس شدیدی داشتم. مدام با خودم می‌گفتم خدایا لطفاً هر چه زودتر این وضعیت تمام شود تا همه ما جان سالم به در ببریم.
مخصوصاً حرفه ما که جزو مشاغل سخت محسوب می‌شود. در این دوره سر کارهایی بودم که به صورت فشرده پخش و ضبط می‌شد به همین خاطر امکان تعطیل شدنش صفر بود. اما دیگر به این وضعیت عادت کرده‌ایم در حال حاضر یک‌سری کارها را به شکل روتین انجام می‌دهیم. چرا که باید پروتکل‌ها را رعایت کنیم.
به هر حال شرایط کاری ما سخت است مخصوصاً زمانی‌که می‌شنویم برخی از همکارانمان کرونا گرفته‌اند و یا از دست رفته‌اند. ولی با تمام این‌ها معتقدم که ما انسان‌ها باید خودمان را با هر شرایطی وفق بدهیم. ممکن است در زندگی وقایع ناگواری پیش بیاید اما این ما هستیم که نباید اجازه دهیم این مسائل مانع ادامه روند زندگی‌مان شود.
بیشتربخوانید:
واقع نمایی را با سیاه‌نمایی اشتباه نگیریم
این روزها شما را در «مردم معمولی»، ساخته رامبد جوان می‌بینیم. چطور شد که بازی در آن را قبول کردید؟ کمی از نقشتان در این سریال برایمان بگویید.
سابقه آشنایی و دوستی من با آقای جوان به سال‌های دور برمی‌گردد. در مجموع کار کردن با ایشان خیلی لذت‌بخش، شاد و جالب است. به هر حال چون آقای جوان خودشان هم بازیگر هستند به خوبی معضلات بازیگرها را می‌دانند و حال خوب پروژه و تمامی تیم برایشان الویت دارد.
زمان‌هایی که با ایشان سرکار هستیم همگی حالمان خوب است و خیلی خوشحال هستیم. البته من این کار را در درجه اول به خاطر حضور خود ایشان قبول کردم. بعد از آن هم با مشورت رامبد، یک‌سری چیزها به نقش اضافه کردم. از آنجایی که من همیشه نقش‌هایی را بازی کردم که معضل و مشکلی برایشان پیش می‌آید و یا همیشه در اشک و آه هستند خودم بازی در این نقش را به دلیل شاد و پر انرژی بودنش خیلی دوست دارم.
نحوه انتخاب نقش‌ها برایتان چــــــگونه اســــــت؟ در واقــــــع گزیده‌کاری میکنید؟
نحوه انتخاب نقش‌ها برای من در هر دوره از سن و زندگی‌ام متفاوت بوده است. به عنوان مثال زمانی‌که خیلی نوجوان بودم عوامل فیلم، پررنگ بودن و جای بازی داشتن نقش برایم اهمیت ویژه‌ای داشت، یا وقتی که مادر شدم بیشتر به سمت نقش‌های کوتاه‌تر که زمان کمتری از من می‌گرفت می‌رفتم تا بتوانم بیشتر به پسرم رسیدگی کنم. درکل می‌خواهم بگویم که رفته رفته ملاکم برای انتخاب نقش‌ها تغییر کرده اما در حال حاضر باید بگویم چون مدل‌های مختلفی از نقش‌ها را بازی کرده‌ام خیلی آرزومند ایفای نقش عجیبی نیستم. الان هم کاری را دوست دارم که گروه خوب و بااخلاقی داشته باشد، انسانیت در آن حرف اول را بزند و همه به هم احترام بگذارند.
بازخوردهایی که بعد از بازی در سریال «مردم معمولی» گرفتید، چگونه بوده است؟
خوشبختانه مردم با نقش‌هایم همیشه ارتباط خوبی برقرار کردند.
شاید جالب باشد اگر بگویم هنوز هم که مردم من را می‌بینند از سریال «پدر سالار» یاد می‌کنند.
در مورد سریال مردم معمولی هم به این دلیل که پخش سریال به تازگی شروع شده است باید اجازه بدهیم تا کمی از آن بگذرد تا بعد ببینیم که نظر مخاطبین در مورد آن، چه خواهد بود.
بیشتربخوانید:
پیشنهادهای بازیگری جذابیت لازم را ندارند
می‌دانیم که «مردم معمولی» و «کلبه عمو پورنگ» در ایام کرونا ساخته شد. از مشکلاتی که در ساخت این کارها با آن مواجه شدید بگویید…
برای مثال ما در زمان ضبط برنامه «کلبه عمو پورنگ» به دلیل کلاه‌هایی که روی سرمان گذاشته می‌شود امکان زدن ماسک را حتی در پشت صحنه هم نداریم. ولی همگی سعی می‌کنیم احساس مسئولیت زیادی نسبت به یکدیگر داشته باشیم. مخصوصاً بازیگران کار که نمی‌توانیم ماسک بزنیم. خدا را شکر عوامل پشت صحنه هم رعایت می‌کنند.
در مردم معمولی هم به همین منوال است. هنگام کار یک پرستار کنارمان هست تا هر روز تب و اکسیژن ما را چک کند. وسایل ضدعفونی هم در دسترس تمامی بچه‌های گروه قرار دارد و پروتکل‌های بهداشتی به بهترین شکل ممکن رعایت می‌شود اما به هر حال این بیماری اصلاً خبر نمی‌کند.
شما بازیگری را از هفت سالگی و با تئاتر آغاز کردید و پس از آن در سینما و تلویزیون بیشتر دیده شدید. در سال‌های اخیر ناگهان از سینما فاصله گرفتید و حضورتان کمرنگ‌تر شد. از دلیل این فاصله برایمان بگویید… آیا این ترجیح شماست یا دلایل دیگری دارد؟
برای من بین سینما، تئاتر و تلویزیون دسته‌بندی و تفاوتی وجود ندارد. من بازیگر هستم و کارم بازی کردن جلوی دوربین است. حقیقتاً دوست دارم مخاطب داشته باشم و کارم دیده شود. خدا را شکر هر وقت در تلویزیون، تئاتر و سینما کاری کردم مورد استقبال قرار گرفته. خیلی به این دسته‌بندی‌ها اعتقادی ندارم مثل این می‌ماند که شما به یک پزشک بگویید جدیداً چرا در این بیمارستان بیشتر از آن بیمارستان مریض عمل میکنید؟ خب او پزشک است باید کارش را انجام دهد. من هم بازیگر هستم و به جز ایفای نقشم به نحو احسنت در یک پروژه به چیز دیگری فکر نمی‌کنم.
