اولویت و تزریق واكسن
از آنجا كه تعداد واكسن در دنیا محدود می‌باشد، اولویت با كسانی است كه احتمال بروز آنفلوانزای شدید یا عارضه‌دار در آنها بالاتر است. تزریق واكسن برای افراد بالای 50 سال، مبتلایان به بیماری‌های مزمن، مانند دیابت، بیماری‌های قلبی، بیماری‌های ریوی و كلیوی، كسانی كه نقص ایمنی دارند، مبتلایان به ایدز یا كسانی كه استروئید (تركیبات كورتون) مصرف می‌كنند، ضروری است.
همچنین پرسنل درمانی یا كسانی كه با افراد دچار نقص ایمنی زندگی می‌كنند، باید واكسن را تزریق كنند. بدیهی است واكسن آنفلوانزا صرفاً جهت جلوگیری از این بیماری مؤثر است و از سایر بیماری‌های ویروسی و سرماخوردگی جلوگیری نمی‌كند. واكسن بسیار كم عارضه بوده و جز عوارض موضعی، مانند درد، قرمزی و تورم محل تزریق كه در یك چهارم موارد رخ می‌دهد، معمولاً مشكل دیگری ایجاد نمی‌كند. برخی افراد 24 تا 48 ساعت بعد از تزریق واكسن ممكن است تب خفیف، سردرد و بدن درد گذرا را داشته باشند.
باورهای غلط در مورد آنفلوانزا
1- آنفلوانزا یك بیماری ویروسی است لذا تجویز پنی‌سیلین و سایر آنتی‌بیوتیك‌ها مانند آموكسی سیلین هیچ‌گونه تأثیر درمانی بر سیر بهبودی آنفلوانزا ندارد.
2- تنها موارد كمی از مبتلایان آنفلوانزا، عوارض باكتریال مانند سینوزیت یا عفونت گوش میانی را تجربه می‌كنند. تجویز پیشگیرانه آنتی‌بیوتیك جهت جلوگیری از این موارد غیرضروری و غیرمؤثر است.
3- واكسن آنفلوانزا در جلوگیری از سرماخوردگی تأثیری ندارد. ویروس‌های ایجاد كننده سرماخوردگی متفاوت و تاكنون واكسنی كه بتواند از سرماخوردگی جلوگیری كند به علت تنوع بالای ویروس‌ها ساخته نشده است. واكسنی به نام واكسن سرماخوردگی وجود ندارد و این یك اصطلاح رایج ولی غلط است.
4- واكسن آنفلوانزا یك واكسن بسیار بی‌ضرر و كم عارضه است و باعث كاهش دفاع بدن نمی‌شود. تنها حالتی كه تزریق واكسن آنفلوانزا ممنوع است در كسانی است كه به تخم مرغ حساسیت دارند. این افراد نسبت به واكسن فوق‌الذكر نیز حساسیت نشان خواهند داد، بنا‌براین تزریق این واكسن در این افراد ممنوع است.
آنفلوآنزای روسی
در سال 1977، نوع دیگری از ویروس‌های H1N1 A/ كه از شمال چین با سرعت زیادی شروع به پخش شدن نمود، مردم را به وحشت و نگرانی انداخت. ویروس شبیه ویروس H1N1 A/ سال 1957 بود. افراد جوان بیشتر دچار این ویروس می‌شدند. بیماری در ابتدا در كودكان دیده شد و به نوعی افراد بالای 25 سال كمتر دچار آن شدند.
آنفلوانزای مرغی
شایع‌ترین نوع آنفلوآنزا در سال 99-1997 بروز كرد. ویروس H5N1 A/ از هنگ‌كنگ شیوع یافت. ویروس آن شبیه ویروس آنفلوآنزای سال 1918 بود. برای جلوگیری از شیوع بیماری در هنگ‌كنگ تمام مرغ‌ها را یكجا كشتند (حدود 5/1 میلیون). در سال 1999، یك نوع دیگر از ویروس آنفلوآنزا (ویروس جدید) با نام H9N1 A/ در دو كودك هنگ‌كنگی دیده شد. این ویروس در میان مردم شیوع نیافت و بیشتر در میان پرندگان پخش شد.
انواع ویروس‌های آنفلوانزا
ویروس‌های آنفلوانزا كه از خانواده ویروس‌های RNA هستند شامل سه گروه هستند: ویروس آنفلوآنزای A ویروس آنفلوانزای B ویروس آنفلوآنزای Cویروس آنفلوآنزای A كه منشاء اصلی آنها پرندگان آبزی است ولی در میان خوك‌ها و اسب‌ها و انسان‌ها نیز دیده می‌شود. ویروس‌های A بدخیم‌ترین نوع ویروس‌های آنفلوآنزا هستند و باعث بیماری بسیار شدید در انسان‌ها می‌شوند. خود ویروس A با توجه به انواع مختلف آن و با توجه به آنتی‌بادی‌ها كه به این ویروس‌ها پاسخ می‌دهند به گروه‌های كوچك‌تری تقسیم می‌شوند.
1- H1N1 كه در سال 1918 باعث مرگ و میر زیادی شد و یكبار دیگر در سال 2009 شیوع یافت 2- H2N2 در سال 1957 باعث شیوع آنفلوآنزای آسیایی شد 3- H3N2 در سال 1968 باعث شیوع آنفلوآنزای هنگ‌كنگی شد 4- H5N1 در سال 2004 با نام آنفلوآنزای مرغی شیوع یافت. 5- H7N7 6- H1N2 7- H9N2 8- H7N2 9- H7N3 10- H10N7 ویروس آنفلوآنزای B فقط مختص انسانهاست و نسبت به نوع A شیوع بسیار كمتری دارد. به غیر از انسان‌ها ممكن است خوك آبی نیز به آن دچار شود.
براي خواندن بخش اول- آنفلونزا چيست- اينجا كليك كنيد.
براي خواندن بخش سوم- آنفلونزا چيست- اينجا كليك كنيد.
