کمک‌های والدین
کودکی که لکنت دارد، تنها گفتارش قدری طولانی‌تر می‌شود، وگرنه تمامی خواسته‌ها و نیازهایش مشابه سایر کودکان است. او باید در وهله اول خود را عادی بداند. ارزش‌های اجتماعی، مسؤلیت‌های گوناگون و رفتارهائی را که از سایر کودکان انتظار دارید، باید از او هم انتظار داشته باشید.
اختصاص زمان کافی به شنیدن صحبت‌های کودکی که مبتلا به لکنت است، باعث می‌شود او اعتماد به نفس پیدا كرده و نظرات و گفته‌هایش را با ارزش بداند.
به این ترتیب، لكنت او تا حد زیادی کاهش می‌یابد. اگر کودک احساس کند گفتارش قطع نمی‌شود، با آرامش و راحتی بیشتری صحبت خواهد کرد و بالعکس چنانچه احساس کند والدین، خواهران، برادران و دیگر اعضا كلامش را قطع خواهند كرد، نمی‌تواند به سهولت و روانی صحبت کند.
هنگامی که با کودک درباره لکنت زبان صحبت میکنید، سعی‌تان بر این باشد که مثال‌ها و نمونه‌هایی عینی از زندگی روزمره و آشنا برایش بیاورید تا نگرشی عادی، ملموس و قابل حل از آنها در ذهنش داشته باشد. با این کار هم زمینه گفت‌وگویی راحت و صمیمانه را با او فراهم آورده‌اید وهم به او کمک میکنید به گونه‌ای مثبت درصدد حل مشکل خود برآید.
اگر والدین، مربیان و اعضای مؤثر خانواده بتوانند شرایطی را که موجب کاهش و یا افزایش لکنت زبان کودک می‌شود تشخیص دهند، تاثیر بسزایی در بهبودی و درمان لکنت او خواهند داشت.
به کودکی که مبتلا به لکنت است هیچ‌گاه با اضطراب و نگرانی نگاه نکنید و هرگز ترس خود را از اینکه ممکن است نتواند از گیرها و تکرارها خلاص شود، ابراز نکنید. به‌همین منظور توجه به نکات زیر در خانه سودمند خواهد بود:
هنگام صحبت، سخنان یکدیگر را قطع نکنند. رعایت نوبت در صبحت کردن می‌تواند فشار و تنش‌های كودک را کاهش دهد. به‌‌جای یکدیگر صحبت نکنید (هرکس باید حرف خودش را بزند).
انتظارات غیرمعقول از کودک نداشته باشید. هنگام سخن گفتن و گفت‌وگو با کودک رقابت نکنید. کودک را با سوالات مکرر و گوناگون خود تحت فشار قرار ندهید. کودک را مجبور نكنید جلوی جمع سخنرانی کند و یا شعر بخواند؛ بلکه او را تشویق کنید تا از صحبت کردن در جمع نهراسد و به تدریج احساس آرامش و راحتی کند.
شرایطی را که موجب ناراحتی، ضعف و ناتوانی کودک می‌شود، برایش ایجاد نکنید. سرعت و شتاب را از جریان زندگی کودک حذف کنید. هنگام صحبت کردن با کودک از جمله ساده و کوتاه استفاده کنید. وقتی با کودک صحبت میکنید، موضوع صحبت را مرتب تغییر ندهید، زیرا ذهن کودک خسته می‌شود.
لکنت پدیده‌ای است که اغلب قطع و وصل می‌شود. اگر والدین و مربیان بتوانند شرایطی را که لکنت در آن شروع می‌شود پیدا کنند، به كاهش آن كمك خواهند كرد. زمانی که کودک می‌خواهد صحبت کند، شهامت و جرأت او را از بین نبرید.
کودک را تشویق کنید تا در مورد ترس‌ها، هیجانات و اضطراب‌هایش صحبت کند.
اگر کودک ترجیح می‌دهد درباره لکنتش صحبت نکند، افراد خانواده هم عکس‌العمل خاصی نشان ندهند. هنگامی که برای کودک داستانی می‌خوانید، با صدای بلند و شمرده بخوانید. در صورت تمایل کودک، اجازه دهید او هم داستان را تعریف کند.
در بعضی موارد با تقویت اعتماد به نفس کودک، میزان لکنت او کاهش می‌یابد؛ بنابراین والدین و اعضای مؤثر خانواده می‌توانند با مهم نشان دادن توانایی‌های کودک و کم اهمیت نشان دادن لکنت او، عزت نفسش را تقویت کنند.
هیچ گاه با کودک با خشم و عصبانیت صحبت نکنید.
حداقل روزی5 -10 دقیقه با کودک آرام صحبت کنید. علاقه و محبت خود را با روش‌های گوناگون به کودک نشان دهید و حس اعتماد به نفس و ارزشمندی را در او تقویت کنید.
هیجان زیاد از هر منبعی که باشد، میزان لکنت را افزایش می‌دهد. لکنت حاصل اضطراب و عدم آگاهی از چگونگی ساختار گفتار قابل قبول است. اگر شما بتوانید به جای آنچه در گذشته رخ داده است، بر آنچه اکنون و در آینده می‌توانید انجام دهید توجه و تمرکز داشته باشید، کمک بزرگی به کودک خواهید کرد.
برای خواندن بخش اول- لكنت زبان- اینجا كلیك كنید.
برای خواندن بخش دوم- لكنت زبان- اینجا كلیك كنید.
