مدام نگویند درمان در بخش دولتی رایگان است؛ کدام بخش دولتی؛ همه بیمارستانها لبالب پر شده و ظرفیت تقریبا در همه جا تکمیل است.
به گزارش ایلنا، این روزها مرتب می‌شنویم که «ظرفیت بیمارستانهای کشور پر شده و همه جا لبالب مریض خوابیده است». این جمله یک معنای ظاهری دارد و یک معنای باطنی. معنای سرراست آن، ایستادن در صف‌های طولانی انتظارِ درمان کرونا همراه با نفس تنگی و درد شدید سینه است اما باطن امر می‌گوید که کارگران با پر شدن مراکز درمانی دولتی، باید سراغ مراکز نیمه دولتی مثل تامین اجتماعی و مراکز خصوصی بروند و اگر بیمارستانهای تامین اجتماعی نیز پر شده باشد، هیچ راهی ندارند جز اینکه به بخش خصوصی مراجعه کنند و میلیون‌ها تومان بابت درمان کرونا بپردازند!
«درمان رایگان» یک حق مسلم شهروندی
سالهاست که با خروج داروهای OTC از شمول بیمه و با کندی گرفتن رشد امکانات درمانی رایگان تامین اجتماعی، هزینه‌های درمان برای کارگران و بازنشستگان به نوعی کمرشکن شده است به طوریکه ارائه خدمات درمانی باکیفیت رایگان یکی از اصلی‌ترین مطالبات طبقه کارگر است. حالا با آمدن کرونا و گذشت بیش از یک سال از شیوع این پاندمی، اوضاع حتی نسبت به قبل هم بدتر شده است. یک خانواده کارگری را در نظر بگیرید که دو یا سه عضو خانواده درگیر این ویروس منحوس شده‌اند و نیازمند بستری هستند. اگر در شهر محل سکونت این خانواده، نه بیمارستانهای دولتی و نه بیمارستانهای تامین اجتماعی، هیچ کدام دیگر ظرفیت نداشته باشند، هیچ راهی نمی‌ماند جز اینکه بروند دست به دامان بیمارستانهای خصوصی شوند و خدا می‌داند هزینه‌های درمان در این بخش، چند میلیون تومان می‌شود. این خانواده حداقل بگیر که سرپرست آن از بد روزگار بیمار است و امکان درآمدزایی ندارد باید از کجا هزینه‌های هنگفت و چند ده میلیون تومانی درمان را جور کند؟
سوال اینجاست که مگر براساس اصل ۲۹ قانون اساسی، خدمات درمانی و بیمه‌ای رایگان یک حق مسلم شهروندی نیست. مگر قانون الزام سازمان تامین اجتماعی نمی‌گوید کارگران علاوه بر برخورداری از امکانات اصل ۲۹ باید از امکانات درمانی رایگان در مراکز تامین اجتماعی برخوردار باشند. حال در این بحران شدید کرونا چند درصد جامعه مزدبگیران و کارگران کشور واقعاً می‌توانند رایگان درمان شوند؟ چرا دولتی‌ها و وزارت بهداشت، درمان کرونا را در تمام بخش‌های درمانی رایگان نمی‌کنند تا رنج یک خانواده کرونایی واقعاً فقط رنج بیمارداری و تیمار از مریض‌شان باشد؟!
چرا کمک به هند؟
در چنین شرایط بغرنجی است که وزارت بهداشت برای کمک به بحران کرونا در کشور هندوستان اعلام آمادگی می‌کند! پنجم اردیبهشت در روزهای اوج موج چهارم کرونای کشور، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در نامه‌ای به وزیر بهداشت هند با تاکید بر اینکه مدیریت پاندمی کووید۱۹ جز با همدلی و همکاری همه کشورها میسر نیست، آمادگی جمهوری اسلامی ایران را برای ارایه کمک‌های فنی، کارشناسی و تجهیزاتی به این کشور برای مهار کرونا اعلام کرد.
سعید نمکی در نامه‌ای به هاراش وارد هان وزیر بهداشت هند با ابراز تاسف از ابتلا و مرگ و میر بالای شهروندان آن کشور به بیماری کووید۱۹ تاکید کرد: مدیریت پاندمی موجود به جز با همدلی، همکاری و مساعدت همه کشورها در سایه عدالت، رفع تبعیض‌ها و تحریم‌ها و همچنین رساندن عادلانه همه امکانات موثر در پیشگیری، تشخیص و درمان برای یکایک مردم نیازمند جهان و حمایت سیاسی، کارشناسی و اقتصادی تشکیلات بین المللی و سازمان‌های مردم نهاد میسر نخواهد بود. جمهوری اسلامی ایران گرچه در سایه تحریم‌های ظالمانه و فشارهای ناشی از آن برای تهیه دارو، واکسن و تجهیزات پزشکی، روزهای سختی را گذراند و امروز نیز با موج چهارم بیماری ناشی از ویروس موتاسیون یافته انگلیسی روبرو است، مع الوصف توانسته با تکیه بر دانش بومی، استفاده از تجربه و علم دانشمندان داخلی و همچنین وفاق گسترده علمی با کمترین عارضه ممکن از این موج سهمگین عبور کند.
بخشی از این اظهارات نیازمند بازخوانی و تعمق است. منظور از «کمترین ضایعات» چیست. اگر امکاناتی هست که مازاد هست و می‌تواند صادر شود، چرا کارگران کشور باید میلیون‌ها تومان خرج درمان کرونا کنند. آن‌هایی که پول در بساط ندارند چگونه باید از این موج سهمگین عبور کنند (آنهم به قول جناب وزیر با کمترین ضایعات) و چرا در این بحران به شدت جدی، به جامعه کارگری و مزدبگیر کشور کمک نمی‌شود؟!
خواسته کارگران چیست؟
آیت اسدی (عضو کارگری شورایعالی کار و رئیس کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان قزوین) در انتقاد از این اظهارات به ایلنا می‌گوید: می‌خواهم به وزیر بهداشت بگویم ایشان قبل از هر چیز، مسئول حفظ جان مردم ایران است. وقتی ظرفیت بیمارستانهای خودمان در بخش دولتی دیگر تکمیل است، مردم کم درآمد چطور باید درمان شوند؟!
او ادامه می‌دهد: حداقل انتظاری که از وزارت بهداشت داریم این است که در همه مراکز درمانی کشور (دولتی، خصوصی و نیمه دولتی) درمان کرونا رایگان باشد. امروز مراکز دولتی پراست؛ ظرفیت بخش نیمه دولتی مثل مراکز درمانی تامین اجتماعی نیز در آستانه تکمیل است و در بسیاری از شهرها پر شده؛ در این شرایط، کارگران و دهک‌های فرودست چگونه باید درمان شوند؟ چرا مراکز درمانی خصوصی و نیمه دولتی را مقید به درمان رایگان مردم نمی‌کنند. اگر امکانات و بودجه هست چرا خرج مردم کم درآمد کشور نمی‌شود تا از این بحران رهایی یابند؟!
امروز وضعیت در بسیاری از استان‌های کشور حاد و بحرانی است. در رسانه‌ها خوانده‌ایم و دیده‌ایم که چطور کادر درمان کشور با از خودگذشتگی بسیار در تلاش هستند تا جان بیماران کرونایی را نجات دهند؛ حتی تصاویری منتشر شده که دستگاه‌های اکسیژن را به داخل آمبولانس‌ها آورده‌اند چون تخت خالی نیست اما کادر درمان همان بیرون بیمارستان، در تلاش برای احیای بیماران و زنده نگه داشتن آن‌ها هستند.
اسدی به عنوان رئیس هیات مدیره کانون شوراهای قزوین از بحرانی بودن شرایط این استان می‌گوید: «در قزوین، ظرفیت بیمارستانهای دولتی پر شده. بیمارستانهای تامین اجتماعی نیز در آستانه تکمیل ظرفیت هستند. موضوع دیگر این است که در این بحران جدی، تامین اجتماعی با سایر صندوق‌های بیمه‌ای و بازنشستگی مثل صندوق فولاد یا کشوری قرارداد ندارد تا بیمه شدگان آن‌ها را رایگان پذیرش و درمان کند. یعنی دولت حتی حاضر به انعقاد قرارداد درمانی بین صندوق‌های بیمه‌ای نشده تا همه مزدبگیران بتوانند از امکانات درمانی به صورت رایگان در بیمارستانهای ملکی تمام صندوق‌ها بهره‌مند شوند. من در قزوین خانواده‌ای را می‌شناسم که بیمه شده صندوق فولاد بودند و پدر و مادر خانوده، کرونا گرفتند و متاسفانه هر دو در یک بیمارستان نیمه دولتی فوت کردند؛ حالا فرزندان که برای ترخیص جنازه والدین خود رفته‌اند به آن‌ها گفته شده باید حدود ۳۰ میلیون تومان بابت هزینه‌های معوق درمان بدهید تا بتوانید جنازه‌ها را ترخیص کنید! آیا این عدالت است؟ یک مزدبگیر در این شرایط دردناک که هم پدر و هم مادر خانواده فوت کرده از کجا بیاورد ۳۰ میلیون تومان فقط برای ترخیص جنازه‌ها بپردازد؟»!
اسدی معتقد است مهم‌ترین خواسته جامعه کارگری در این موج چهارم کرونا که به شدت سنگین و سهمگین است، رایگان شدن درمان در تمام بخش‌های درمانی کشور است: «هیات دولت مقرر کند در کلیه مراکز درمانی کشور که اجازه دارند بیمار کرونایی پذیرش کنند، درمان رایگان باشد. برای این منظور بودجه خاص بدهند. مدام نگویند درمان در بخش دولتی رایگان است؛ کدام بخش دولتی؛ همه بیمارستانها لبالب پر شده و ظرفیت تقریبا در همه جا تکمیل است. وزیر بهداشت هم فکری به حال جامعه کارگری کشور خودمان بکند که امروز از یک طرف بی‌پولی و فقر تغذیه دارند و از سوی دیگر هزینه‌های سنگین درمان کرونا روی دست‌شان مانده و صدایشان هم به هیچ کجا نمی‌رسد!»
جمع‌بندی
«درمان رایگان برای همه به خصوص کارگران» یک حق مسلم شهروندی است. حقی که در زمانه بحران باید بیشتر از همیشه جدی گرفته شود. اگر تا دیروز هزینه‌های درمان خانوار محدود به سرماخوردگی و آپاندیس بود و فقط بدشانس‌ها سرطان و بیماری خاص می‌گرفتند و باید داروهای گران خریداری می‌کردند امروز کرونا و هزینه‌های سنگین آن، شتری است که خیلی راحت در خانه‌ی همه مردم می‌خوابد. بنابراین در شرایطِ امروز است که احقاق حقوق مردم در قانون اساسی برجسته‌تر می‌شود و یکی از مهم‌ترین این حقوق، بدون تردید برخورداری همه به خصوص دهک‌های مزدبگیر و فرودست از خدمات درمانی رایگان است. به راستی خانواده‌ای که بیمار کرونایی دارد، جز رنج تیمارداری از بیمار نباید رنج و اندوه دیگری داشته باشد.
