زندگی آنلاین؛ مجله اینترنتی سبک زندگی

در شماره پيش در خصوص نظام سلامت كشورهاي انگلستان و آلمان و نحوه ارايه خدمات‌اين دو كشور بحث شد. در‌اين شماره نيز نظام سلامت كشور آمريكا مورد بررسي قرار مي‌گيرد.
نظام سلامت در كشور امریکا
در سال 1847 اولين بيمه درماني در آمريكا با عنوان شركت بيمه ماساچوست شروع به كار كرد. سال‌ها تلاش براي مبارزه با فقر سبب تصویب قوانيني در زمينه بهداشت مهاجران، بيماران رواني و مادران و كودكان شد. برنامه‌هاي بيمه دولتي «مديكر» و «مديكيد» نيز در همين دوره برقرار شدند. مسئوليت مشاركت دولتي در مراقبت‌هاي درماني بين چهار سطح اصلي فدرال،‌ايالتي، بخش و شهرداري‌ها تقسيم شده است. نظام بهداشتي آمريكا غير متمركز و در جامعيت و كيفيت از‌ايالتي به‌ايالت ديگر و بين جوامع مختلف متغير است.
نظام بيمه
نظام بيمه‌اي آمريكا، هم اكنون شامل دو نوع بيمه درماني دولتي و بيمه درماني خصوصي است.
بيمه درماني دولتي: بيمه درماني دولتي شامل برنامه‌هاي مديكر، مديكيد، بيمه نظاميان و كاركنان دولت است.
  برنامه مديكر: افراد بالاي 65 سال و گروه‌هاي خاصي از معلولان و همچنين بيماران كليوي را (در مراحل پاياني بيماري) تحت پوشش دارد .براي تامين مالي‌اين برنامه درصدي به عنوان ماليات از ليست حقوق كاركنان كسر و از كارفرمايان آنها دريافت مي‌شود، درصدي از منابع نيز از محل درآمدهاي اختصاصي دولت فدرال تامين مي‌شود و حق بيمه ماهانه براي مراقبت‌هاي سرپايي ( 25 درصد هزينه‌ها را تشكيل مي‌دهد) را
بيمه‌شدگان پرداخت مي‌كنند. استحقاق براي استفاده از‌اين برنامه كاملا به سن (نه به درآمد افراد) وابسته
است.
برنامه مديكيد: پوشش ‌اين برنامه، شامل افراد سالمند بستري در بيمارستان، بيمارستان‌هاي رواني، آسايشگاه سالمندان، افراد نابينا و معلول، كودكان، زنان فقير، بچه‌هاي در حال كار، مهاجران غيرقانوني، بيماران‌ايدزي، زنان بيوه حامله و... مي‌شود.‌اين برنامه از طرف دولت‌هاي فدرال و‌ايالتي حمايت مالي مي‌شود. مديكيد در نظام بيمه آمريكا، يك سازوكار مالي براي مراقبت‌هاي طولاني مدت است و براساس استطاعت مالي افراد، خدمات خود را ارايه مي‌دهد به دليل نرخ پايين بازپرداخت‌اين برنامه، اكثر بيمارستان‌ها و پزشكان از پذيرفتن بيماران تحت پوشش آن اكراه دارند.
كليه نظاميان و كاركنان دولت اعم از دولت‌هاي فدرال، ‌ايالتي و محلي از خدمات بيمه دولتي استفاده مي‌كنند.
بيمه درماني خصوصي: برنامه بيمه درماني خصوصي به دو صورت غيرانتفاعي شامل برنامه بلوكراس، بلوشيلد، بيمارستان كودكان شراينر، موسسه مك دونالد و انتفاعي شامل سازمان‌هاي تجاري، سازمان‌هاي حفظ الصحه و كارفرمايان ديگر است.
برنامه بلوكراس:‌ اين برنامه در سال 1933 توسط انجمن بيمارستاني نيوجرسي، به صورت يك سازوكار پيش پرداختي شروع شد. در بيمارستان‌هاي طرف قرارداد، اگر بيماري توانايي پرداخت نقدي هزينه‌ها را نداشت، توسط ‌اين برنامه حمايت مي‌شد.
 برنامه بلوشيلد:‌ اين برنامه در سال 1935 توسط انجمن پزشكي آمريكا با همكاري انجمن بيمارستاني ‌اين كشور ا جرا شد. بلوشيلد از طريق دادن پيش پرداخت به پزشكان عمل مي‌کند.
بيمارستان كودكان شراينر: اين بيمارستان در سال 1922 شروع به كار كرد و شامل شبكه‌اي از مراكز ارايه خدمات پزشكي تخصصي به اطفال زير 18 سال است.‌اين خدمات (ارتوپدي، سوختگي و خدمات مربوط به صدمات مربوط به نخاع) به صورت كاملا رايگان ارايه مي‌شود. حمايت مالي‌اين بيمارستان از طريق وقف و ميراث بنيان گذاران و حاميان آن صورت مي‌گيرد.‌ اين بيمه‌هاي درماني تقريبا تمامي اقدامات بهداشتي، تشخيصي و درماني را تحت پوشش قرار مي‌دهند اما با وجود‌اين بسياري از شهروندان به دلیل عدم توانايي پرداخت حق بيمه از خدمات آن‌ها  بي‌بهره‌اند. به عبارت ديگر دولت مركزي آمريكا با پشتيباني از‌اين شركت‌ها تنها به ساماندهي كيفيت و نحوه ارايه خدمات پرداخته است و همواره از هرگونه دخالت براي تعديل قيمت‌هاي تمام شده يا گسترش عضويت شهروندان خود در‌اين سيستم‌ها پرهيز داشته است. داشتن كاري تعريف شده و درآمدي با سقف مشخص در كنار لزوم تاييد و حمايت كارفرمايان شرايطي نيستند كه تمام شهروندان آمريكايي بتوانند به راحتي آن‌ها را فراهم كنند. از سوي ديگر بالا رفتن مداوم هزينه‌هاي خدمات بهداشتي به موازات ارتقاي كيفيت خدمات در‌ايالات متحده باعث شده است بسياري از شهروندان تحت پوشش چنين بيمه‌هايي از ادامه پرداخت حق بيمه‌هاي خود عاجز باشند. با توجه به این مشکلات،
گونه‌هاي ديگري از شركت‌هاي بيمه‌گر ایجاد شدند.
بيمه‌هاي تكميلي
بيمه‌هايي كه به نام بيمه‌هاي تكميلي معروف شدند. ‌اين شركت‌ها كوشيدند خلاءهاي ناشي از دو كمپاني بزرگ بيمه‌گر آمريكا را پر كنند. ‌اين سازمان‌ها قراردادهاي مشخص با پزشكان، بيمارستان‌ها و ساير ارايه‌كنندگان خدمات تشخيص و درماني مي‌بندند و با به كار بستن سلسله برنامه‌هاي خود در جهت كاهش هزينه‌هاي خدمات تلاش مي‌كنند. برخي ساختاري اساسا غيرانتفاعي دارند و گروهي ديگر به عنوان يك بنگاه اقتصادي و با مشاركت سرمايه‌گذاران مشخص تاسيس شده‌اند. معروف‌ترين‌اين شركت‌هاي بيمه تكميلي در آمريكا Medigap است. نظام بهداشتي آمريكا، گران‌ترين نظام از نظر هزينه سرانه و نسبت توليد ناخالص داخلي تخصيص داده شده به درمان در ميان كشورهاي ديگر است. با وجود‌اين، ميزان دسترسي به مراقبت‌هاي درماني در آنجا محدود است و پيامد و نتايج مراقبت‌هاي ارايه شده (نرخ مرگ ومير جنين و اميد به زندگي) خيلي پايين‌تر از كشورهاي صنعتي ديگر است. در شماره‌ آينده در خصوص نظام سلامت كشور ژاپن و‌ ايران بيشتر بحث خواهيم كرد.